Το τέλος της πάλαι ποτέ κραταιάς Χαλυβουργικής, που συνέδεσε το όνομά της με το μεταπολεμικό αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, σήμανε και τυπικά χθες με το κατέβασμα του διακόπτη ηλεκτροδότησης εν μέσω της δικαστικής ενδοοικογενειακής διαμάχης της οικογενείας Κ. Αγγελόπουλου. Τη Δευτέρα στις 23.59 ο ΑΔΜΗΕ είχε προγραμματίσει να κατεβάσει τον διακόπτη της εταιρείας υλοποιώντας την εντολή της ΔΕΗ για άρση της εκπροσώπησής της από πελάτη της ύστερα και από νέα παράταση που δόθηκε στη διοίκηση της εταιρείας για τη ρύθμιση των οφειλών της ύψους 31,4 εκατ. ευρώ και έληξε χθες χωρίς αποτέλεσμα.
Η Χαλυβουργική μέχρι και αργά χθες το απόγευμα δεν είχε προχωρήσει σε κάποια κίνηση για την ηλεκτροδότησή της ως αυτοπρομηθευόμενου πελάτη και ως εκ τούτου ο ΑΔΜΗΕ ως διαχειριστής του συστήματος υψηλής τάσης ήταν υποχρεωμένος να εκτελέσει την εντολή της ΔΕΗ για άρση της εκπροσώπησης και να κατεβάσει τον διακόπτη της ιστορικής βιομηχανίας θέτοντας και τυπικά τέλος στη λειτουργία της, αφού η παραγωγική της δραστηριότητα είχε σταματήσει από το 2015. Το τέλος της λειτουργίας της Χαλυβουργικής είχε, εξάλλου, προαναγγείλει μέσω της συνέντευξής του στην «Καθημερινή» της Κυριακής, δύο ημέρες πριν, ο κ. Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος.
Εκανε σαφές ότι η καταβολή των μισθών Δεκεμβρίου και Ιανουαρίου και του δώρου των Χριστουγέννων θα είναι η τελευταία εκ μέρους του χρηματοδότηση στη Χαλυβουργική, ενώ μίλησε για αξιοποίησή της με άλλο τρόπο και όχι ως χαλυβουργίας. «Η Χαλυβουργική μπορεί να αξιοποιηθεί αλλά με άλλον τρόπο, όχι ως χαλυβουργία. Πρέπει να αναζητήσει νέα δραστηριότητα και να κάνει νέα αρχή. Δεν υπάρχει σήμερα οπουδήποτε στον κόσμο τράπεζα που να δέχεται να χρηματοδοτήσει μια χαλυβουργία. Ο μόνος λόγος για τον οποίο η εταιρεία παραμένει εν ζωή είναι για την προστασία των εργαζομένων. Διαφορετικά θα είχε κλείσει προ πολλού», είπε χαρακτηριστικά.
Το τέλος της Χαλυβουργικής είχε προεξοφληθεί από την αγορά από το 2015, οπότε και η επιχείρηση, αδύναμη να αντιμετωπίσει την κρίση που χτύπησε τον κλάδο, αφέθηκε ουσιαστικά στην τύχη της. Η ισχυρή χαλυβουργία που το 1961 λειτούργησε την πρώτη υψικάμινο στη χώρα και για πολλές δεκαετίες αποτέλεσε έναν από τους μεγαλύτερους εργοδότες με 2.500 εργαζομένους αποδείχθηκε ο αδύναμος κρίκος του κλάδου της χαλυβουργίας, όπου την περίοδο της κρίσης η ζήτηση κορυφώθηκε συνολικά στους 300.000 τόνους από τα 2,5 εκατ. τόνους. Οι πωλήσεις της Χαλυβουργικής από 388.000 τόνους το 2011 μειώθηκαν στους 9.608 τόνους το 2016. Ο δανεισμός έφθασε το 2015 στα 408 εκατ. ευρώ, ακολούθησαν η παύση της παραγωγικής δραστηριότητας και η παύση αποπληρωμής των δανείων. Η Xαλυβουργική δεν κατάφερε να ανταποκριθεί ούτε στην πρωτοβουλία των τραπεζών για συνολική αναδιάρθρωση του κλάδου της χαλυβουργίας. Οι κλίβανοι στο εργοστάσιο της Ελευσίνας έσβησαν από το 2015 και για ένα διάστημα μόνο συνεχίστηκε η λειτουργία στο ελασματουργείο. Με αλλεπάλληλα προγράμματα εθελουσίας εξόδου το προσωπικό μειώθηκε από 520 άτομα το 2011 σε 170. Στις εγκαταστάσεις της εταιρείας λειτουργούσε το τελευταίο διάστημα μόνο μία φιλοξενούμενη εγκατάσταση παραγωγής υγροποιημένων αερίων τρίτης εταιρείας.
Η άρση εκπροσώπησης της ΔΕΗ από πελάτη της και το κατέβασμα του διακόπτη επισφράγισαν απλώς το τέλος της ιστορικής χαλυβουργίας, που από το πρώτο εργοστάσιο στην οδό Πειραιώς το 1950, όπου φτιάχνονταν σύρματα για καρφιά και πέταλα, μέχρι την ίδρυση του εργοστασίου στην Ελευσίνα και την τοποθέτηση των πρώτων ηλεκτρικών κλιβάνων η συνδρομή της στην εθνική μεταπολεμική προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας ήταν καθοριστική. Με χάλυβα από τη Χαλυβουργική φτιάχτηκαν και νεότερες εμβληματικές υποδομές της χώρας, όπως το ΟΑΚΑ, η Αττική Οδός, το ΣΕΦ, η εθνική οδός Αθηνών – Κορίνθου, το «Ελευθέριος Βενιζέλος», η Εγνατία και οι γέφυρες Ρίου – Αντιρρίου και Χαλκίδας.
