Εγγύτατες πλέον οι Ευρωεκλογές και ο προεκλογικός λόγος (εκφραστική και θεματικές) παιδαριώδης – τόσο ασήμαντος, που τρομάζει. Τα ελλαδικά πολιτικά κόμματα και οι χρισμένοι από τα κόμματα υποψήφιοι ευρωβουλευτές διαστρέφουν ακόμα και τις Ευρωεκλογές σε φτηνή αντιμαχία εγχώριας μικρογυφτιάς – θυσιάζουν τα πάντα για το βίτσιο της εξουσιομανίας. Ποια ανθρώπινη ποιότητα πολιτικού προσωπικού στέλνουμε στη διακεκαυμένη ζώνη της ευρωπαϊκής σήμερα ασυναρτησίας; Τι έχει να κομίσει η Ελλάδα ως αντιπρόταση στην ευρωπαϊκή σύγχυση και ανημπόρια;
Ο Paul Tyson, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Brisbane, στο Queensland της Αυστραλίας, πολύ μακρινός αλλά οξυωπέστατος, μας θυμίζει τον αποκαλυπτικό ρόλο που έπαιξε η Ελλάδα το 2015: «Η αποφασιστική νίκη του Οχι επί του Ναι στο ελληνικό δημοψήφισμα φανέρωσε τη δριμύτατη διαφορά ανάμεσα στις πρακτικές της διεθνούς οικονομοκρατίας και στην κρατικά θεσμοποιημένη πολιτική ελευθερία, στον νεωτερικό κόσμο…
…Σε αυτό το δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός στάθηκε στο πλευρό της (τότε) κυβέρνησης επιμένοντας ότι η επιβολή μέτρων βαθιάς λιτότητας στο κράτος του θα ήταν μια οικονομικά εξοντωτική πράξη απροσμέτρητης ωμότητας. Ωστόσο, μολονότι ο λαός συνέτρεξε την κυβέρνηση, η κυβέρνηση δεν έκανε το ίδιο για τον λαό μετά το δημοψήφισμα. Προφανώς για να αποτρέψει την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, ο πρωθυπουργός Τσίπρας ενέδωσε πλήρως στον εκβιασμό της ευρωπαϊκής χρηματοοικονομικής εξουσίας πηγαίνοντας ενάντια στην εκπεφρασμένη πολιτική βούληση του λαού, τον οποίο εκλέχθηκε να εκπροσωπεί».
Τον καθηγητή Tyson δεν τον ενδιαφέρει η εξωμοσία Τσίπρα (χυδαιότατη), το ξεπούλημα της δημοψηφισματικής εντολής που του είχε δώσει ο λαός. Τον ενδιαφέρει το γεγονός ότι οι δομές και λειτουργίες της Ε.Ε. «κατέλυσαν θεσμικά την πολιτική ελευθερία στην Ευρώπη», εξαναγκάζοντας έναν λαό να αρνηθεί την ετυμηγορία του. Και όχι για να διασώσει κάποια οικονομικά οφέλη, το αντίθετο: «Η αλλαξοπιστία Τσίπρα είχε ως αποτέλεσμα ένα ακόμα μεγαλύτερο χρέος για την Ελλάδα, μια ακόμα μεγαλύτερη λιτότητα για τους φτωχούς, την πλήρη εξόντωση του ηθικού και τον εξευτελισμό της πολιτικής αυτονομίας του ελληνικού λαού».
Οποιαδήποτε εκ των υστέρων επιφύλαξη για την «ορθότητα» της δημοψηφισματικής ετυμηγορίας του ελληνικού λαού απηχεί απερίφραστα τη λογική κάθε δικτατορίας: «κάποιοι» (εν προκειμένω ο Τσίπρας, όπως άλλοτε ο Παττακός ή ο Πάγκαλος) σκέπτονται «ορθότερα» από τον λαό, γι’ αυτό και έχουν δικαίωμα να βιάζουν τη θέλησή του. Ευτυχώς η Αυστραλία είναι αρκετά μακριά, και είναι δύσκολο να καταλογίσει κανείς στον Paul Tyson ιδιοτελή υπονόμευση της πολιτικής σταδιοδρομίας του Α. Τσίπρα.
Η απροσχημάτιστη προδοσία της ετυμηγορίας του 2015 ενδιαφέρει ζωτικά τις ευρωπαϊκές κοινωνίες, ως ένδειξη προκλητική του φαινομένου «αποπολιτικοποίησης της εξουσίας» (ο όρος είναι του Τσέχου φιλοσόφου Michael Hauser): «Στα φιλελεύθερα δημοκρατικά κράτη της Ε.Ε. η πολιτική εξουσία, χρηματοοικονομική και τεχνοκρατική, ορίζει πλέον τις υλικές (και όχι μόνο) συνθήκες της ζωής των πολιτών αυτονομημένη προκλητικά από τις ανθρώπινες ανάγκες και τις λειτουργίες της δημοκρατίας».
Ο Τσίπρας αμείφθηκε πλουσιοπάροχα για τον μακάβριο ρόλο του Εφιάλτη στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 – απόλαυσε τετραετή πρωθυπουργία. Η διεθνοποιημένη εξουσία Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου απέδειξε πόσο εύκολα μπορεί να χειραγωγήσει την ψήφο των πολιτών σε κοινωνίες έγκαιρα διαβρωμένες από τη μεθοδική απαιδευσία και τον τηλεοπτικό πρωτογονισμό. Καθόλου τυχαία, στην προεκλογική τώρα περίοδο, κανένα ελλαδικό «κόμμα εξουσίας» δεν τολμάει να ψελλίσει, έστω υπόμνηση του κινδύνου ολοκληρωτικής υποταγής της πολιτικής στην απανθρωπία της εξουσίας των «Αγορών».
Μια άλλη, σπουδαία ευρωπαϊκή φωνή, με δυναμική απήχηση και στον αμερικανικό χώρο, ο Paul Virilio, επίσης φιλόσοφος, επισήμανε καίρια την έκλειψη-εξαφάνιση, στην περίπτωση της Ευρώπης, των προϋποθέσεων και παραγόντων και επέτρεπαν ως τώρα να λαμβάνονται συλλογικές αποφάσεις για τα κοινά, σε όποιο ρεαλιστικό χρόνο απαιτεί η λήψη ανθρώπινων αποφάσεων. Σήμερα, η απίστευτη ταχύτητα συγκέντρωσης των αυτοματοποιημένων πληροφοριών από τις χρηματιστηριακές αγορές και η αλγοριθμικά προκαθορισμένη αξιοποίησή τους (η συναγωγή «απαντήσεων») ορίζουν τη λειτουργία της διεθνούς οικονομίας. Η ταχύτητα που αναπτύσσει η ίδια η λειτουργία της ολότητας του συστήματος, την καθιστά ανυπότακτη στον ανθρώπινο έλεγχο.
Η δικτατορία της Τρόικας τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με θλιβερή ορντινάντσα όχι μια οποιαδήποτε «Αριστερά» αλλά τη «ριζοσπαστική» (!), δεν αφύπνισε αντανακλαστικά παραμικρής «αντίστασης» των Ελλήνων στην έσχατη φτωχοποίηση και στον διεθνή διασυρμό τους. Μόνο, από καιρό σε καιρό, η γαργάρα της τυποποιημένης συνθηματολογίας του ΚΚΕ ή κάποιων γραφικών, ενός συγκινησιακού, πολιτικά άσαρκου πατριωτισμού.
Οταν, τυπικά, σταμάτησαν οι πρόδηλες «αυτοψίες» της Τρόικας και η «ριζοσπαστική» ορντινάντσα γλεντοκόπησε χυδαία την προσχηματική «απελευθέρωση» (έστω με υποθηκευμένα όλα τα «ασημικά» της χώρας), ήρθε πάλι η ώρα για «Ευρωεκλογές». Για να ξεγυμνωθεί άλλη μια φορά ξεδιάντροπα η διανοητική καθυστέρηση και ηθική ευτέλεια του κομματικού μας κουκλοθέατρου: Κανένα, μα ούτε ένα κόμμα δεν φιλοδόξησε να συγκροτήσει ψηφοδέλτιο με κριτήριο την ανθρώπινη ποιότητα, την ικανή να αντιπαλαίψει το εξόφθαλμο αδιέξοδο της Ε.Ε. Κριτήριο όλων, μα όλων των κομμάτων, το πώς θα κερδηθούν οι εντυπώσεις.
Πώς να ερμηνευθεί λογικά τέτοια υστερία αυτεξευτελισμού και αυτοκαταστροφής;
