Για όποιον μιλάει στοιχειώδη ελληνικά, υπάρχει η απομαγνητοφώνηση της συνέντευξης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Υπάρχει το χωρίο στο οποίο αναφέρεται στη σύμβαση που μια επιχείρηση συνήψε με τους εργαζομένους της, προκειμένου να μπορεί να λειτουργεί επτά ημέρες την εβδομάδα με κυλιόμενες βάρδιες.
Για όποιον δεν αρκείται στην πεζότητα του ενός νοήματος –για όποιον προτιμά τη δημιουργική ανοησία– υπάρχει το ανάθεμα του ΣΥΡΙΖΑ, που καταγγέλλει τον Μητσοτάκη για φεουδαρχικές πεποιθήσεις και του καταλογίζει πρόθεση επιστροφής στις σχέσεις δουλοπαροικίας του Μεσαίωνα με εργασία επτά ημέρες την εβδομάδα – ίσως και 24 ώρες την ημέρα. Μάλιστα, το κανιβαλικό αυτό σχέδιο είναι κρυφό. Δεν μένει όμως κρυφό. Γιατί; Διότι του Μητσοτάκη «του ξεφεύγουν».
Ετσι το εξήγησε επί λέξει ο πρωθυπουργός. «Του ξεφεύγουν». Προφανώς, ο πρόεδρος της Ν.Δ. έχει συσσωρεύσει μέσα του τόσον φιμωμένο νεοφιλελευθερισμό, που δεν μπορεί το στόμα του να τον συγκρατήσει άλλο. Είναι δόλιος και αφελής ταυτόχρονα.
Η ανάγκη του ΣΥΡΙΖΑ για έναν αντίπαλο που θα μπορούσε να διεγείρει αντιδεξιά αποστροφή είναι τόσο μεγάλη, ώστε η υπουργός Εργασίας βρέθηκε στη θέση να καταγγέλλει τον εαυτό της – παρουσιάζοντας σαν «εκμεταλλευτικό χθες» (;) τη ρύθμιση που η ίδια είχε προσυπογράψει.
Μπορεί αυτή η προσπάθεια τερατοποίησης του Μητσοτάκη να είναι χονδροειδής. Δεν είναι όμως ανεξήγητη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποφασίσει να πάει στις κάλπες με ένα μήνυμα: Ή εμείς ή η «νεοφιλελεύθερη Ακροδεξιά» της Ν.Δ. Και αυτό το μήνυμα θα συνεχίσει να υπηρετεί, επαναλαμβάνοντάς το και κατασκευάζοντας τον αντίπαλο που χρειάζεται για να το στηρίξει.
Το αποτέλεσμα είναι ότι, μέχρι στιγμής, η προεκλογική αντιπαράθεση είναι τριπλά εκτός θέματος. Το ένα μη θέμα είναι οι συγγενείς των αρχηγών – κυρίως οι νεκροί συγγενείς. Το δεύτερο μη θέμα είναι η φανταστική, γκροτέσκα ατζέντα σαδιστικής Δεξιάς την οποία υφαίνει, για να έχει να ξηλώνει, ο ΣΥΡΙΖΑ. Το τρίτο μη θέμα είναι οι διακοπές του πρωθυπουργού.
Ναι, το κότερο per se δεν είναι το θέμα. Η συνάφεια της τσιπρικής εξουσίας με τις ελίτ, που υποτίθεται ότι πολεμάει, ούτε προέκυψε από τα όψιμα γούστα του πρωθυπουργού ούτε εξαντλείται σε αυτά. Προκύπτει από τις δεκάδες τροπολογίες και εξωκοινοβουλευτικές διευθετήσεις που έχει εξασφαλίσει η κυβέρνηση στην, ας πούμε, ελίτ – αλλάζοντας νύκτωρ όρους ιδιωτικοποιήσεων, μη διεκδικώντας χρέη προς δημόσιες επιχειρήσεις, επιστρέφοντας φόρους ακινήτων σε ιδρύματα· και, παρεμπιπτόντως, ανταποδίδοντας τη φιλοξενία με διπλωματικά διαβατήρια.
«Ή με τους πολλούς ή με την ελίτ»; Η κυβέρνηση είχε απαντήσει έμπρακτα και κατηγορηματικά, πολύ πριν βρέξει τις πατούσες της στο Ιόνιο.
