Ο Μαρξ το είχε θέσει με σαφήνεια: «Η Ιστορία έχει πολύ περισσότερη φαντασία από εμάς». Τη ρήση αυτή επιβεβαιώνει το συναρπαστικό χρονικό «Η αφελής Ελλάς» του Νικόλαου Π. Σοϊλεντάκη. Θέμα του, μια αινιγματική, πολύπλευρη προσωπικότητα: ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ (καμία σχέση με τον γνωστό Βρετανό πρωθυπουργό) ή αλλιώς πατήρ Δημήτριος, Αγγλος που ασπάστηκε την Ορθοδοξία. Μονάχα που, όπως αναφέρει ο Ν. Π. Σοϊλεντάκης στο βιβλίο του, ο Μπάλφουρ ήταν γνωστός στην αθηναϊκή κοινωνία του 1940 ως «Παπα-Δημήτρης» αλλά «ανήκε στις μυστικές υπηρεσίες των Αγγλων».
Ο Ντέιβιντ Μπάλφουρ, γόνος ευγενούς αγγλικής οικογένειας Καθολικών, αισθάνθηκε από νωρίς τη ροπή του προς την ιεροσύνη και τον μοναχισμό. Προσήλθε δόκιμος το 1922 στο καθολικό μοναστήρι των Βενεδικτίνων, κοντά στο Λονδίνο, αλλά τον τράβηξε ο ορθόδοξος μοναχισμός. Το 1932 επισκέφθηκε το Αγιον Ορος και την ίδια χρονιά ασπάσθηκε την Ορθοδοξία στη Λιθουανία. Ελαβε το όνομα Δημήτριος και εξέφρασε την επιθυμία να εγγραφεί στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Πέρασε ένα εξάμηνο αυστηρής απομόνωσης στο Αγιον Ορος, μολονότι οι εκεί μοναχοί ουδέποτε τον είδαν με καλό μάτι, μα ο τότε Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος και άλλοι επιφανείς κληρικοί φρόντισαν να εγγραφεί στη Θεολογική Σχολή το 1936, στην Αθήνα.
Οπως γράφει ο Ν. Π. Σοϊλεντάκης, ο Μπάλφουρ, «Προικισμένος με σπάνιο μουσικό ταλέντο, οργάνωσε εκκλησιαστική χορωδία και έγινε γνωστός στην κοινωνία του Κολωνακίου και οικείος στη βασιλική οικογένεια». Μάλιστα, κατέστη ο εξομολογητής μελών της βασιλικής οικογένειας, ενώ συχνά επισκεπτόταν και την οικεία του Αλέξανδρου Παπάγου «για τέλεση αγιασμού».
Η έκρηξη του πολέμου και η γερμανική εισβολή οδηγούν τον Μπάλφουρ στο Κάιρο, όπου όμως, όταν θα προσφέρει τις υπηρεσίες του, θα βρει τις θύρες του Πατριαρχείου κλειστές. Τότε, ο «υψηλός ιερέας» με τη «διχαλωτή μακριά γενειάδα» χάνει την πίστη του, πετάει τα ράσα και ξυρίζεται. Αμέσως μετά, γίνεται δεκτός στις ανιχνευτικές υπηρεσίες του Βρετανικού Στρατού στη Μέση Ανατολή, υπηρετώντας ως σύνδεσμος των Αγγλων με την ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο. Πανταχού παρών καθ’ όλη τη διάρκεια του πολέμου στις σχέσεις της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης με τη Βρετανία, θα είναι ο τρίτος ισχυρός άνδρας της βρετανικής τριανδρίας στην απελευθερωμένη Αθήνα, μετά τον στρατηγό Σκόμπι και τον πρέσβη Λίπερ.
Η εμφάνιση του Μπάλφουρ με πολιτικά θα εξοργίσει πολλούς επιφανείς Αθηναίους που τον εμπιστεύθηκαν ως ιερέα, και τον υπερασπίστηκαν όταν κάποιοι τον ήθελαν από παλιά άνθρωπο των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών.
Η ιστορία έχει και συνέχεια, αλλά ο χώρος δεν μας επιτρέπει περισσότερα – εξ άλλου, τα αφηγείται όλα, ψύχραιμα, στρωτά και περιεκτικά ο Ν. Π. Σοϊλεντάκης στο ανά χείρας βιβλίο, προϊόν συστηματικής έρευνας, θίγοντας επιπλέον άγνωστες ή αποσιωπημένες πτυχές της ταραγμένης ελληνικής Ιστορίας, όπως, μεταξύ των άλλων, τον ρόλο που έπαιξε ο Μπάλφουρ στην αυτοκτονία του πρωθυπουργού Κορυζή το 1941.
