Οι μέρες περνούν, η φρίκη δεν αμβλύνεται. Στον αποτροπιασμό για τον εφιαλτικό στις ΗΠΑ θάνατο χιλιάδων ανθρώπων συναντιόμαστε όλοι – είναι το «κοινόν αίσθημα». Κάτι πολύ παραπάνω από αίσθημα: ρίγος αποστροφής και τρόμου για το έγκλημα, πέρα από συναισθηματισμούς και προπαγανδιστικά ψυχολογήματα.
Συναντιόμαστε και στην έκπληξη της διαπίστωσης, ομολογημένης ή ανομολόγητης: Η μοναδική των ημερών μας υπερδύναμη υπέστη στρατηγική ήττα, συντριπτική. Χτυπήθηκε στην καρδιά των πανίσχυρων κέντρων της εξουσίας της, οικονομικής, στρατιωτικής, τεχνολογικής. Μπροστά στα μάτια ολόκληρης της υφηλίου, ο ακαταγώνιστος πάνοπλος γίγαντας εμφανίστηκε να συντρίβεται και να καταρρέει από χτύπημα σφεντόνας. Ισως η σύνολη ανθρώπινη Ιστορία δεν ξαναείδε τέτοια κεραυνοβόλο και παταγώδη ήττα στρατηγική.
Για πολλούς η έκπληξη επεκτείνεται, μεγεθύνεται μπροστά στην πρώτη αντίδραση της ταπεινωμένης υπερδύναμης. Πρώτες λέξεις στο στόμα των ηγετών της: η εκδίκηση, ο πόλεμος, η ανταπόδοση της βίας. Ποιος θα περίμενε τέτοια αντανακλαστικά πρωτογονισμού από τους διαχειριστές ενός πολιτισμού που έφτασε σε ιλιγγιώδη επιτεύγματα κυριαρχίας της φύσης; Μπροστά στον φρικώδη θάνατο τόσων χιλιάδων συνανθρώπων, δεν υπήρξε ούτε σε κλάσμα δευτερολέπτου κάποιο σημάδι πρόθεσης αυτοελέγχου, αυτοκριτικής, συντριβής από αυτεπίγνωση ευθύνης. Μήπως ηθικοί αυτουργοί, δηλαδή πραγματικοί υπαίτιοι της τραγωδίας, είναι αυτοί που άφησαν την αμερικανική κοινωνία έκθετη σε τέτοιο μίσος, σε τέτοιον τυφλό φανατισμό και μένος ανθρώπων που αδικήθηκαν και σπρώχτηκαν στην απελπισία; Μήπως κάποια άλλη πολιτική της υπερδύναμης στον διεθνή χώρο θα είχε αποκλείσει το μίσος και την οργή;
Τέτοιος προβληματισμός δεν άγγιξε τους ηγέτες της υπερδύναμης. Δικό τους αποκλειστικό μέλημα, από την πρώτη στιγμή: να εντοπισθεί αποδιοπομπαίος τράγος, εξιλαστήριο για τη στρατηγική τους πανωλεθρία θύμα.
Να βρουν αντιπάλους και να τους λιώσουν. Φυσικά εκ του ασφαλούς, όπως εκ του ασφαλούς, άτρωτα θωρακισμένοι στην πολεμική τους τεχνολογία, έλιωναν τα γυναικόπαιδα στη Βαγδάτη και στη Σερβία. Η εξόντωση αθώων αμάχων είναι η φρικωδέστερη πτυχή του παραλογισμού που τον βαφτίζουμε πόλεμο. Αλλά η υπερδύναμη δεν το βλέπει έτσι. Οταν η ίδια εξοντώνει αμάχους, το κάνει για λόγους «ανθρωπιστικούς», λόγους υπεράσπισης «αξιών» του πολιτισμού της. Οταν τα θύματά της την εκδικούνται εξοντώνοντας επίσης αθώους, τότε πρόκειται για «τρομοκρατία», για «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας». Αυτή η ηθική τυφλότητα ήταν πάντοτε μέσα στην Ιστορία οδός αυτοκαταστροφής – σηματοδοτεί το ιστορικό τέλος της υπερδύναμης.
Συναρπαστική η σημαντική ενάργεια των μύθων: ο αποδεδειγμένα αήττητος Γολιάθ δεν διανοείται το ενδεχόμενο να πεθάνει, θεωρεί αυτονόητο ότι θα συντρίψει τον αντίπαλο. Με αυτήν τη βεβαιότητα κατεβαίνει στη μάχη. Αντίθετα, ο αντίπαλός του έχει αποφασίσει να πεθάνει και χάρη σε αυτήν την απόφαση συντρίβει τον Γολιάθ. «Λοιπόν, πώς το ‘κανες, καπετάν Κωνσταντή, να κάψεις την τούρκικη ναυαρχίδα; – Να, ξύπνησα ένα πρωί και είπα: Κωνσταντή, θα πεθάνεις»!
Αλήθεια, μέσα στη ναυαρχίδα υπήρχαν αθώα τουρκόπουλα, ναύτες, μούτσοι – ήταν «τρομοκράτης» ο Κανάρης; Τρομοκράτης ο Σαμουήλ στο Κούγκι, ο Χρήστος Καψάλης στο Μεσολόγγι, ο ηγούμενος Γαβριήλ και ο Γιαμπουδάκης στο Αρκάδι; Δεν ήταν «καμικάζι» όλοι αυτοί, δεν αποφάσισαν να σκοτωθούν για να σκοτώσουν; Πώς θα συνεχίσουμε να εξυμνούμε ρητορεύοντας τη θυσία τους, που μας χάρισε την ελευθερία και την ιστορική επιβίωση, όταν οι κυβερνήτες μας σήμερα πειθαρχούν στους ορισμούς της «τρομοκρατίας» που επιβάλλει η Ιερή Συμμαχία; Μήπως ήταν άλλα τότε τα «ιδανικά»; Μα για ελευθερία και ιστορική επιβίωση, για στοιχειώδη δικαιώματα αυτοχειριάζονται σήμερα οι απελπισμένοι Κούρδοι, Παλαιστίνιοι, Ιρακινοί.
Τον παραλληλισμό με το παρελθόν ας μη σπεύσουν οι γνωστοί εντόπιοι κουίσλιγκ της Νέας Τάξης να τον ερμηνεύσουν σαν υπεράσπιση ή εξιδανίκευση της θανατηφόρας αυτοχειρίας. Οποιος παίρνει την ευθύνη δημόσιου λόγου έχει και την υποχρέωση νηφάλιου προβληματισμού και τίμιου. Δεν μπορούμε να κλείνουμε τα μάτια μπροστά στην αδικία που γεννάει τη βία ούτε να ψευδαπατώμαστε ότι η βία χαλιναγωγείται με περισσότερη και φρικωδέστερη βία. Μόνο με την εξάλειψη της απελπισίας και τον περιορισμό της αδικίας μπορεί να χαλιναγωγηθεί η βία, δηλαδή μόνο αν αλλάξει πολιτική στον διεθνή χώρο η υπερδύναμη.
Δεν υπάρχει ελληνική οικογένεια που να μην έχει δεσμό αίματος με την αμερικανική κοινωνία και, επιπλέον, από την αμερικανική πολιτική επηρεάζεται αποφασιστικά η ζωή όλων μας σήμερα – δεν θεωρητικολογούμε ιδεολογικά μιλώντας για τις ΗΠΑ. Αν ξεκινήσουν οι Αμερικανοί «παγκόσμιο πόλεμο» κατά της «τρομοκρατίας» (δίχως να έχουν καν εντοπίσει ποιον πολεμάνε), ο πλανήτης ολόκληρος μπαίνει σε φαύλο κύκλο βίας και αντεκδίκησης με σίγουρη την παγκοσμιοποίηση βάναυσου πνιγμού προσωπικών ελευθεριών και δικαιωμάτων.
Νομιμοποιείται η διεθνής κοινή γνώμη να απαιτήσει από την ηγεσία των ΗΠΑ τρεις νηφάλιες αποφάσεις: Να αποστασιοποιηθεί η αμερικανική πολιτική από την πολιτική του κράτους του Ισραήλ. Να ρίξει γέφυρες και προς τον κόσμο των Αράβων. Να δεχθεί τη Ρωσία ως αλληλέγγυο εταίρο στην εξασφάλιση διεθνών ισορροπιών.
Διαφορετικά, είναι φανερό, ο κόσμος μας μπαίνει σε εφιάλτη «αποκαλυπτικής» (με τη βιβλική έννοια της Αποκάλυψης) σχιζοείδειας: Να διχαστεί η ανθρωπότητα εκβιαστικά -κατά της τρομοκρατίας ή υπέρ της τρομοκρατίας- να συνταχθούμε (ό,τι κι αν πιστεύουμε) ή με τον Ισαάκ ή με τον Ισμαήλ.
