Η Ελλάδα είναι μια περίπου ευρωπαϊκή χώρα με περίπου ανατολίτικες ρίζες και βαλκανικές καταβολές και περίπου μεσογειακή νοοτροπία. Οι Ελληνες που την κατοικούν ομιλούν μια γλώσσα που μοιάζει περίπου με ελληνικά, με αποτέλεσμα να συνεννοούνται πάντα στο περίπου, ειδικά όταν μιλούν δημόσια και προσπαθούν να εξηγήσουν περίπου τι θέλουν να πουν. Συνήθως δεν θέλουν να πουν τίποτε, απλώς θέλουν να εμφανιστούν και να μιλήσουν, όμως αυτό δεν τους εμποδίζει να μιλούν περίπου σαν να θέλουν να πουν κάτι. Το ελληνικό κράτος λειτουργεί με μια περίπου διοίκηση, η οποία είναι περίπου εκσυγχρονισμένη, περίπου χρηστή, περίπου αποτελεσματική, περίπου φτιαγμένη για να εξυπηρετεί τους πελάτες της και περίπου για να υπηρετεί τους πολιτικούς προϊσταμένους της, τους υπουργούς. Το μόνον βέβαιο είναι πως η περίπου χώρα βρέχεται από θάλασσα και ανήκει στην εύκρατη ζώνη, αν και η εμφάνιση κροκοδείλων στις νότιες περιοχές της υποδηλώνει μιαν ελαφριά μετατόπιση προς τους τροπικούς. Οι αυτοκινητόδρομοι της χώρας είναι περίπου αυτοκινητόδρομοι, κοινώς μοιάζουν με τους αυτοκινητόδρομους των υπολοίπων χωρών, αλλά δεν είναι ακριβώς ίδιοι. Το σύστημα υγείας είναι περίπου σύστημα και παρέχει περίπου υγεία, το δε ασφαλιστικό είναι τόσο περίπου που κινδυνεύει να μην παρέχει ασφάλεια ούτε καν στο περίπου. Η δημόσια εκπαίδευση θα ήταν δωρεάν, αν δεν κόστιζε τόσα χρήματα, όμως επειδή και στον τομέα αυτόν ισχύει ο χρυσούς κανών του περίπου, όλοι συμφωνούν πως είναι δωρεάν εννοώντας πως είναι περίπου δωρεάν.
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδας παίζει ένα περίπου ποδόσφαιρο. Θα μου πείτε δεν είναι η μόνη και θα συμφωνήσω μαζί σας. Παρακολουθώντας το παιχνίδι της Βραζιλίας φέτος, αναρωτιόμουν πόσο πρωτοπόρα υπήρξε η δική μας εθνική ομάδα και πόσο κατάφερε να επηρεάσει και να φέρει στα μέτρα της ακόμη και τις μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη. Το περίπου ποδόσφαιρο μεταφράζεται σε ένα πλέγμα αξιών οι οποίες δεν έχουν καμία σχέση με το παιχνίδι, όπως πόσο φτωχή είναι η χώρα που παίζει, πόσο την έχει καταπιέσει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και πως αυτοί οι άνθρωποι πρέπει οπωσδήποτε να κερδίσουν γιατί είναι τόσο ταλαιπωρημένοι, καταχρεωμένοι και χρεοκοπημένοι. Οσοι δεν υπόκεινται στις ως άνω αθλητικές αξίες απλώς αντιμετωπίζονται ως αντίπαλοι. Για παράδειγμα οι Γερμανοί, οι οποίοι έχουν το ελάττωμα να παίζουν ποδόσφαιρο ακριβείας, κάτι που δεν ικανοποιεί το αίσθημα του περίπου, με αποτέλεσμα να εξαιρούνται από τον κανόνα του περίπου. Στο σημείο αυτό είμαστε ξεκάθαροι. Είμαστε εναντίον της Εθνικής Γερμανίας ακόμη και όταν είμαστε αναγκασμένοι να παραδεχθούμε πως ήταν η καλύτερη και η πιο σταθερή ομάδα στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο.
Η δεύτερη εξαίρεση στο περίπου είναι το κράτος του Ισραήλ. Το κράτος του Ισραήλ για εμάς έχει πάντα άδικο, ακόμη και όταν απαντά με τις δικές του ρουκέτες στις ρουκέτες που του ρίχνει η Χαμάς. Βλέπετε, οι ρουκέτες της Χαμάς χτυπούν στόχους στο περίπου, σε αντίθεση με τις ρουκέτες του Ισραήλ που εκτοξεύονται με ακρίβεια, και προσβάλλουν την ηθική του περίπου. Τις προάλλες, τηλεοπτικές ειδήσεις έδειχναν Ισραηλινούς να παρακολουθούν σαν να βλέπουν υπερθέαμα τον βομβαρδισμό της Λωρίδας της Γάζας. Το σχόλιο, εννοείται, ήταν καυστικό για την «απογοητευτική» στάση τους η οποία προσέβαλλε τα ανθρωπιστικά αισθήματα του εκφωνητή. Αντιθέτως, θεωρείται απολύτως φυσιολογικό οι Παλαιστίνιοι να πανηγυρίζουν την πρώτη επίθεση αυτοκτονίας στο Τελ Αβίβ. Βλέπετε, κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνο με περίπου. Χρειάζονται και κάποιες απόλυτες αξίες, όπως αυτή που ορίζει πως στη χώρα του περίπου, αν θέλεις να επιβιώσεις, καλά θα κάνεις να λειτουργείς με τον κανόνα του περίπου.
