Είχα να πάω πάρα πολλά χρόνια. Ισως από τις σχολικές εκδρομές (…)! Ηταν τότε ο πιο αγαπημένος προορισμός των καθηγητών το δασάκι του Προφήτη Ηλία, στην Ηλιούπολη, δίπλα ακριβώς στην παλιά εκκλησία της Αγίας Μαύρας, παραπάνω από τους πρόποδές του. Δάσος κανονικό, πανέμορφο.
Οι δημοτικές αρχές που ακολούθησαν μετά τη μεταπολίτευση κάποια στιγμή αξιοποίησαν τον χώρο φτιάχνοντας ένα πέτρινο και κομψό περίπτερο-αναψυκτήριο, διαμορφώνοντας με πέργκολες τα πλατώματα γύρω και δίνοντας έναν ακόμη προορισμό διεξόδου στους δημότες της Ηλιούπολης.
Επιχείρηση του δήμου ήταν για πολλά χρόνια, που κάποια στιγμή λειτουργούσε, είχε γίνει προορισμός και διέξοδος για όλες τις ηλικίες των κατοίκων της πόλης. Κάποια στιγμή, λένε οι πληροφορίες και τα δημοσιεύματα του τοπικού Τύπου, έκλεισε. Και κάποια στιγμή ξανάνοιξε, πάλι ως δημοτική επιχείρηση.
Η παλιά μου γειτονιά, η Ηλιούπολη, έγινε εδώ και ένα χρόνο ο νέος τόπος κατοικίας μου. Και ξεκίνησα, με τη βοήθεια φίλων, να ξαναμαθαίνω την πόλη που μεγάλωσα και πέρασα τα σχολικά μου χρόνια, και από την οποία έλειπα για χρόνια.
Το καλοκαίρι που πέρασε αποφασίσαμε να γευτούμε τη δροσιά των πεύκων και την απίστευτη θέα που προσφέρει το τοπίο. Κυριολεκτικά όλη η Αθήνα, μέχρι την Αίγινα, στο πιάτο. Ισως να είναι από τις καλύτερες γωνιές του Λεκανοπεδίου που μπορεί να δει κανείς σχεδόν όλα τα νότια προάστια και μεγάλο μέρος του Σαρωνικού.
Παρά την παρουσία μερικών (τριών-τεσσάρων) πελατών, η κατάσταση πιο πολύ παρέπεμπε σε επιχείρηση υπό μετακόμιση, παρά σε επιχείρηση εν λειτουργία. Καθίσαμε κι εμείς σε κάποιο από αυτά (κανείς δεν είχε καθαρίσει το τραπέζι για μέρες) και περιμέναμε υπομονετικά –θαυμάζοντας τη θέα εν τω μεταξύ– να παραγγείλουμε έναν καφέ. Η ώρα περνούσε, κανείς δεν φαινόταν, και αποφάσισα να αναζητήσω τον επιχειρηματία εντός του καταστήματος. Ουδείς παρών και στο εσωτερικό, παρότι οι πόρτες ήταν πεντάνοιχτες. Η κατάσταση που είδα στο εσωτερικό ήταν ακόμη πιο απογοητευτική απ’ ό,τι η παραμελημένη εξωτερική εικόνα. Η καθαριότητα είχε καιρό να κάνει την εμφάνισή της στον χώρο, στο ψυγείο υπήρχαν δυο-τρία θλιβερά αναψυκτικά καθώς και ένα κουτί ανοιγμένο γάλα – για τους καφέδες προφανώς που ήταν μόνο φραπέ!
Ενας χώρος δηλαδή που σε διώχνει αυτομάτως, που διόλου δεν έχει φροντίσει να έχει μια εικόνα που να προσελκύει κόσμο. Το αντίθετο… Φύγαμε φυσικά άρον άρον.
Λίγο πιο κάτω, το Αλσος «Δημ. Κιντής» έσφυζε από ζωή και κόσμο. Δημοτική επιχείρηση η μία, δημοτική επιχείρηση και η άλλη.
Συνήθως, σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ενοικιάζονται οι συγκεκριμένοι χώροι από επιχειρηματίες που πλειοδοτούν στη δημοτική αρχή και οι οποίοι ευθύνονται για τη λειτουργία τους. Η καλή ή όχι καλή λειτουργία του κάθε χώρου αφορά πρωτίστως τους ανθρώπους που ανέλαβαν να «τρέξουν» την επιχείρηση. Αλλά εδώ ανοίγονται κι άλλα ζητήματα. Ο δήμος (ο κάθε δήμος) που παραχωρεί σε ιδιώτες τη λειτουργία ενός δικού του χώρου –φαντάζομαι ότι όσο καλύτερη είναι η λειτουργία και η απόδοση του συγκεκριμένου χώρου, τόσο περισσότερα είναι και τα έσοδα που αφορούν τον δήμο– δεν θα έπρεπε να έχει δικλίδες ασφαλείας; Δεν θα έπρεπε να ελέγχει τι λειτουργεί και πώς λειτουργεί; Και κάτι ακόμα: δεν θα ήθελε ένα ξεχωριστό σημείο της πόλης που διοικεί –ο Δήμος Ηλιούπολης στην προκειμένη περίπτωση– να γίνει προορισμός για όλη την περιοχή;
Ανοίγει όποτε θέλει
«Πότε ανοίγει και πότε δεν ανοίγει, παιδί μου», έλεγαν οι περίοικοι στον φωτογράφο που πήγε εκεί την περασμένη Κυριακή, και το βρήκε, φυσικά, κλειστό. Κυριακή!!! Και στον Προφήτη Ηλία γινόταν μια τελετή, που είχε πολύ κόσμο!
Δεν ξέρω τις λεπτομέρειες της επιχειρηματικής διαδικασίας. Και μάλλον δεν με αφορούν. Εκφράζω απλώς την άποψη ενός πολίτη που θέλει να αξιοποιούνται τα καλά σημεία της πόλης του, που η καλή λειτουργία τους μπορεί να δώσει δουλειά σε κάποιους άνεργους πολίτες της περιοχής και κυρίως αναζητώ την έννοια ΑΝΑΠΤΥΞΗ.
Λυπάμαι πολύ, αλλά η εικόνα του αναψυκτηρίου στον Προφήτη Ηλία δίνει την εντύπωση ενός δήμου που δεν ενδιαφέρεται για τις ωραίες γωνιές του αλλά και για τη δημιουργία ευχάριστων στιγμών για τους πολίτες του.
