Ποια είναι τα υλικά του δημόσιου βίου της χώρας; Πολιτική ή εν πάση περιπτώσει αυτό που έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «πολιτική». Και όταν λέμε πολιτική, στην τηλεόραση βλέπουμε την είσοδο του Μαξίμου και κάποιον γνωστό να μπαίνει ή να βγαίνει. Η πολιτική εδώ και χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα, περιορίζεται στις ασκήσεις επιβίωσης των πολιτικών, ποιος θα μπει και ποιος θα βγει απ’ το Μαξίμου. Το αν θα γίνουν εκλογές, το πότε θα γίνουν εκλογές, το ποιος θα είναι Πρόεδρος της Δημοκρατίας και με ποιον τρόπο θα εκλεγεί, όλα αυτά εξαρτώνται από τους λογαριασμούς των θεραπόντων ιατρών οι οποίοι φροντίζουν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενους. Υπάρχουν βέβαια και τα σκάνδαλα, οι αστάθμητοι παράγοντες, επεισόδια ενός πολέμου του οποίου κανείς μας δεν γνωρίζει ποιοι αντίπαλοι κρύβονται στα χαρακώματα. Ομως τα σκάνδαλα μοιάζουν με την ελονοσία. Περνούν περιόδους έξαρσης, μιντιακού πυρετού, από το βράδυ ώς το πρωί μιλάμε γι’ αυτό, και ύστερα από λίγους μήνες το έχουμε ξεχάσει. Τι άλλο υπάρχει στη συνταγή της πολιτικής μας ζωής; Σκληρές διαπραγματεύσεις με την τρόικα, κι αυτές εν είδει ελονοσίας ξεσπούν κάθε φορά που πρόκειται να έρθουν οι «εκπρόσωποι των δανειστών» για να ξεχαστούν λίγο μετά. Ισως και κάποια εθνικά θέματα, κάπου στο βάθος του πίνακα, τα οποία κανένας δεν έχει τη διάθεση να αγγίξει, επειδή καίνε, κανείς όμως δεν τολμάει να παραδεχθεί πως δεν θέλει να τα αγγίξει επειδή είναι εθνικά.
Υπάρχει και η οικονομία, ω, ναι, η περίφημη οικονομία, η αρχή και το τέλος του πολιτισμού μας, το χρέος, τα επιτόκια δανεισμού, η ενέργεια και η ανάπτυξη που δεν έρχεται. Οι μεν λένε πως μας φτώχυναν για να μας εκμεταλλεύονται καλύτερα, αλλά δεν τους βλέπουμε και πολύ πρόθυμους τους εκμεταλλευτές που υποτίθεται θα επενδύσουν, οι δε λένε το «φτωχύναμε», «μαζευτήκαμε» – και πάλι όμως, αν και η λέξη αλλάζει, οι επενδυτές εξακολουθούν να απέχουν. Και η ανεργία υποχωρεί κατά μισή εκατοστιαία μονάδα και η κοινωνική πολιτική αρχίζει να διαφαίνεται κάπου στο βάθος και όταν λέμε παιδεία, εννοούμε παιδεία. Μα δεν μπορεί, κάποιος άνθρωπος θα υπάρχει που να ενδιαφέρεται πραγματικά για την παιδεία, για την ανεργία, για τα εθνικά θέματα, κι ας πάσχει ο ίδιος από τον πυρετό της επιβίωσης. Διότι αναρωτιέσαι, με τέτοια πολιτική τι θέλουν να γίνουν πολιτικοί οι πολιτικοί; Θα μου πείτε η εξουσία είναι διεγερτικό.
