Τον Ιούνιο του 2009 εγκαινιάστηκε το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Ηταν ένα έργο στο οποίο η Ελλάδα είχε επενδύσει τη διεθνή της εικόνα. Τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας στράφηκαν για μια ακόμη φορά στη χώρα μας, μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 και τις πυρκαγιές του 2007. Ηγέτες κρατών προανήγγειλαν την άφιξή τους και όλα έδειχναν πως τα εγκαίνια του Νέου Μουσείου θα γίνονταν ένα γεγονός διεθνούς εμβέλειας.
Υπουργός Πολιτισμού ήταν τότε ο Αντώνης Σαμαράς, απολύτως ευθυγραμμισμένος με την εθνική γραμμή περί επιστροφής των γλυπτών του Παρθενώνα. Πριν ακόμη ανοίξει το Μουσείο, όλοι ήξεραν, στην Ελλάδα όπως και στο εξωτερικό, πως θα βρει την ευκαιρία να θέσει και πάλι το θέμα, από «θέση ισχύος» όπως προφανώς θεωρούσε ο ίδιος. Εξάλλου, για πολλούς ο λόγος ύπαρξής του ήταν ότι η Ελλάδα θα δημιουργήσει επιτέλους έναν χώρο για να υποδεχθεί τα ξενιτεμένα της παιδιά.
Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ο ένας ηγέτης μετά τον άλλον ακύρωνε την άφιξή του, προφανώς γιατί δεν ήθελε να δυσαρεστήσει την Αγγλία και το Βρετανικό Μουσείο και τα εγκαίνια, από γεγονός διεθνούς εμβελείας, μετατράπηκαν σε μια σεμνή ελληνοπρεπέστατη τελετή. Αντί για πρωθυπουργούς κρατών, παρόντες ήσαν ιεράρχες, ανώτατοι δικαστικοί, βουλευτές, νομάρχες και λοιποί επίσημοι της επικράτειας.
Ποιος ήταν ο χαμένος και ποιος ο κερδισμένος από την ιστορία; Χαμένη σίγουρα υπήρξε η Ελλάδα αλλά και το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης που φιλοξενεί τόσο σημαντικά εκθέματα και έργα τέχνης, των οποίων η αξία υποβαθμίστηκε χάριν του εθνικού σκοπού.
Ποίο το ηθικό δίδαγμα της μάλλον θλιβερής αυτής ιστορίας; Πολύ απλά ότι δεν φτάνει να προκαλείς το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας με τα έργα σου και τις πράξεις σου αλλά πρέπει να ξέρεις και να το διαχειρισθείς. Και για να το διαχειρισθείς, θα πρέπει να αφήνεις κατά μέρος τις εμμονές σου, και ό,τι εσύ θεωρείς κεκτημένο σε πείσμα όλων των υπολοίπων.
Τον Ιανουάριο του 2015, η Ελλάδα για μια ακόμη φορά τραβάει πάνω της τα βλέμματα της διεθνούς κοινότητας. Πίσω από την ανησυχία και τη δυσπιστία υπάρχει μια κοινή παραδοχή. Ολοι αναγνωρίζουν ότι η χώρα αυτή δέχθηκε μεγάλη πίεση τα τελευταία χρόνια, μια πίεση που κοντεύει να εξαντλήσει τις ζωτικές της δυνάμεις. Ο πρόεδρος Ομπάμα μίλησε για «στίψιμο».
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να διαχειρισθεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ το ενδιαφέρον. Ενας απ’ αυτούς είναι να αξιοποιήσει την κοινή παραδοχή και να τη μεταφράσει σε μια πολιτική γλώσσα την οποία θα κατανοούν και οι υπόλοιποι εταίροι – από τη στιγμή που μας διαβεβαιώνει ότι όχι μόνον σκοπεύει να συμπορευθεί με την υπόλοιπη Ευρώπη αλλά και να τη βοηθήσει να βελτιωθεί.
Η εναλλακτική είναι η παράδοση στις ιδεοληψίες και τις εμμονές με τις οποίες τρέφεται η πολιτική ζωή της χώρας. Η ρητορική της σύγκρουσης, η συμμαχία ενός φανταστικού Νότου στην οποία θα ηγούνται ο Δον Κιχώτης, οι αντικαπιταλιστικές αρές και οι παλαιοκομμουνιστικές άριες είναι χαραγμένες σ’ ένα τμήμα της αριστερής ψυχής, με αποτέλεσμα να βγαίνουν στην επιφάνεια ακόμη κι όταν η συνείδηση παλεύει να τις απωθήσει.
Υπάρχει βέβαια και ο ψυχολογικός παράγων, αυτός που μας επιβάλλει να βλέπουμε τη ζωή σαν ένα εκκρεμές ανάμεσα στην πανωλεθρία και στον θρίαμβο. Ξεχνώντας πως ο πραγματικός χρόνος είναι στο ενδιάμεσο. Πώς το έλεγε ο Εγγονόπουλος; Στα γκολπόστ… μην αρχίσουνε να πέφτουνε τα τέρματα βροχή και ηττηθούμε…
ΥΓ. Φιλομαθής αναγνώστης, βαρυαχής μαθητής του Κώστα Ζουράρι του Πυρικαύστου με επέπληξε διότι παρέθεσα χωρίον του δασκάλου, ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο για πόνημα τρολιά βαρύποτμου μαθητού. Πληροφορήθηκα ότι η βιογραφία του κ. Ζουράρι αριθμεί 2.500 σελίδες, κατά τι περισσότερες από αυτήν του Αριστοτέλους, ως εκ τούτου είναι φυσικό κι εγώ να τα μπερδεύω.
