Προσπάθησα να μάθω αν έχει και στο Ντίσελντορφ πυρήνα ο ΣΥΡΙΖΑ ή έστω αν είναι παντοδύναμο εκεί το αδελφό του κόμμα, το Die Linke. Ουδείς μπόρεσε να με βοηθήσει. Ούτε καν ο πολύξερος και πολυλογάς κ. Γεωργιάδης, που δεν άφησε να ξημερώσει ο Θεός τη μέρα του παρά έσπευσε να δείξει χαραματιάτικα τον ενθουσιασμό του για την τροπή των διαπραγματεύσεων. Για το τελεσίγραφο δηλαδή. Κατά της ελληνικής κυβέρνησης ή κατά της Ελλάδας; Ο καθείς και η σκοπιά του.
Δεν μπορούμε λοιπόν να πιστώσουμε σε ελληνικό ή αριστερό φιλελληνικό δάκτυλο την κατασκευή του άρματος που εμφανίστηκε στο καρναβάλι του Ντίσελντορφ και το οποίο, φωτογραφημένο και βιντεοσκοπημένο, έκανε τον γύρο του κόσμου. Στο καρναβαλικό άρμα μπλέκονται η αρχαιοελληνική μυθολογία, η βιβλική διήγηση και η επικαιρότητα. Τεράστια η κ. Μέρκελ, στα χρώματα της Γερμανίας, πλην μονόφθαλμη. Σαν τον Πολύφημο. Και απέναντι στον μερικώς εξελληνισμένο Γολιάθ, ο κ. Τσίπρας. Μικρομεγέθης· και με μια σφεντόνα στα χέρια του. Να θέλουν άραγε να μας πουν οι φίλοι Γερμανοί ότι παραείμαστε μικροί για να τα βάλουμε μαζί τους; Μα θα το ξέρουν πια και οι ίδιοι ότι με την κ. Μέρκελ τα έχουμε, με τη μονόφθαλμη ή εθελοτυφλούσα ηγεμονία της, όχι με το αδιάφορο πρόσωπό της. Οπως τα έχουν (και αυτό το ξέρουν και στη Γερμανία) πάμπολλοι στην Ευρώπη και στον κόσμο όλο, πολιτικοί και πολίτες, κυβερνήσεις και αντιπολιτεύσεις. Μόνο που «δεν τολμούν να αντιμιλήσουν στην κ. Μέρκελ», όπως λέει το «Σπίγκελ». Το είδαμε δα. Είδαμε τον κ. Μοσκοβισί και την κ. Λαγκάρντ να υποχωρούν μπροστά στον κ. Ντάισελμπλουμ, έναν Ολλανδό φανερά χειραγωγημένο από τον κ. Σόιμπλε. Ο οποίος τελείωσε το Γιούρογκρουπ πριν καν αρχίσει. Δηλώνοντας προσβλητικά ότι «μας λυπάται» που διαλέξαμε «ανεύθυνη κυβέρνηση». Εχει πει πάντως, ο ευσυγκίνητος, ότι μας λυπάται και για τις θυσίες μας.
Δεν είναι μόνο για την πλάκα οι καρναβαλικές γιορτές, που έρχονται από τη βαθιά προχριστιανική ιστορία (εξ ου και η παμπάλαιη και σφοδρότατη εκκλησιαστική αντίθεση). Στη διάρκειά τους, όπως ξέρουν και όσοι δεν έχουν διαβάσει ούτε μισή σελίδα ανθρωπολογίας και λαογραφίας, γινόμαστε άλλοι – με τη βοήθεια της μάσκας και της μεταμφίεσης ή της αλκοόλης.
Στην περίπτωση του άρματος στο Ντίσελντορφ, αυτή η «μεταμόρφωση σε άλλον» δεν είναι φανερή αλλά εσωτερική, υπόγεια. Οι Γερμανοί καρναβαλιστές, εμφανίζοντας την καγκελάριό τους ογκώδη και μονόφθαλμη, τον δε αντίπαλό της σαν μικρούλη Δαβίδ, παίρνουν το μέρος της άλλης πλευράς, της αδύναμης, της μη γερμανικής. Γίνονται άλλοι, και μάλιστα οι κατεξοχήν «Αλλοι»: οι δακτυλοδεικτούμενοι ή και προπηλακιζόμενοι Ελληνες. Ή, μάλλον, γίνονται Ευρωπαίοι, με τρόπο εντελώς διαφορετικό από της κ. Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε, τον τρόπο των υβριστικών δηλώσεων και των ωμών τελεσιγράφων. Τον τρόπο μιας ηγεμονίας που έχει μάτια για να μη βλέπει και αυτιά για να μην ακούει.
