Ας υποθέσουμε ότι μένετε σε μια πολυκατοικία πολύ κοντά σε δύο γήπεδα και ότι οι εξωτερικοί της τοίχοι είναι διαρκώς λερωμένοι με γκράφιτι που γράφουν ό,τι σύνθημα μπορείτε να φανταστείτε. Η πολυκατοικία σας, όμως, εκτός από την ατυχία της να δέχεται κάθε τόσο επιθέσεις ανεγκέφαλων που κολλούν και αφίσες πάνω στα γκράφιτι, έχει και ένα πιο σοβαρό πρόβλημα. Η είσοδός της λόγω ενός εξόφθαλμου κατασκευαστικού λάθους στα φρεάτια που βρίσκονται μπροστά της, κάθε φορά που βρέχει, πλημμυρίζει, με συνέπεια όλοι οι κάτοικοι να γίνονται παπί για να πάνε στα σπίτια τους.
Τώρα λοιπόν που μπήκατε στο πνεύμα, πείτε μου ειλικρινά: Τι θα σκεφτόσασταν αν η πολιτεία στην οποία έχετε ουκ ολίγες φορές αποταθεί για να λύσει το πρόβλημα, αντί να φτιάξει τα φρεάτια επέλεγε να καλλωπίσει την πολυκατοικία σας χτίζοντας τούβλα πάνω από τα γκράφιτι;
Μπερδευτήκατε; Θα σας λύσω τον γρίφο. Ο πρόλογος δεν σχετίζεται στην πραγματικότητα με μια πολυκατοικία, αλλά με ένα ολόκληρο τούνελ εξ ου και μας αφορά όλους. Συγκεκριμένα αυτό που περνά κάτω από τη Λεωφόρο Ποσειδώνος και συνδέει το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με την επονομαζόμενη παλιά παραλιακή (Εθν. Μακαρίου).
Οσοι, λοιπόν, διασχίζουμε καθημερινά αυτήν τον κεντρικό κόμβο –και είμαστε πάρα πολλοί– έχουμε γίνει μάρτυρες το τελευταίο δεκαήμερο ενός πραγματικά τρελού κατασκευαστικού έργου. Παρακολουθούμε εμβρόντητοι καμιά 15αριά εργάτες, όχι να διορθώνουν τα προβληματικά φρεάτια που πλημμυρίζουν όλο το τούνελ στην πρώτη βροχή, αλλά να τοποθετούν καλλωπιστικά τούβλα στον έναν εκ των δύο τοίχων της διάβασης για να σκεπάσουν τα γκράφιτι των οπαδών του Ολυμπιακού. Μιλάμε για ένα τεράστιο τοίχο που έχει μήκος περί τα 100 μέτρα και ύψος περί τα 4-6. Δηλαδή για ατελείωτους τόνους χρωματιστών τούβλων τα οποία καταφθάνουν πάνω σε παλέτες της εταιρείας «Πλινθο-ντεκόρ» (sic) και οι εργάτες τα χτίζουν προσεκτικά ένα-ένα. Χωρίς κανέναν προφανή λόγο, καθώς είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι μόλις ολοκληρώσουν το «έργο» τους, τα τούβλα θα ξαναλερωθούν με γκράφιτι από τους οπαδούς μετά το πρώτο ντέρμπι που θα γίνει στο ΣΕΦ ή στο παρακείμενο Στάδιο Καραϊσκάκη.
Λόγοι αυτονόητης περιέργειας με έκαναν να αναζητήσω ποιος είναι αυτός ο οποίος, ενώ η χώρα καταρρέει, έκρινε ότι είναι έργο μείζονος προτεραιότητας στην περιοχή ο καλλωπισμός μιας υπόγειας διάβασης με τούβλα. Διότι περί αυτού πρόκειται.
Καθίστε αναπαυτικότερα, διότι από τη μίνι έρευνα που έκανα προέκυψαν μια σειρά εκπλήξεων που μάλλον θα σας εκνευρίσουν. Η έμπνευση του «έργου» ανήκει στην Περιφέρεια Αττικής. Αποφασίστηκε το 2013, δηλαδή επί των ημερών του Γιάννη Σγουρού, ο προϋπολογισμός του είναι 300.000 ευρώ, ενώ η τελική τυπική υπογραφή μπήκε μόλις τον προηγούμενο Δεκέμβριο. Δηλαδή επί θητείας της κ. Ρένας Δούρου, γεγονός που δείχνει ότι –δόξα τω Θεώ– στη σπατάλη υπάρχει συνέχεια. Και μιλάμε για κραυγαλέα σπατάλη, αν αναλογιστεί κανείς ότι το έργο δεν έχει ενταχθεί στο ΕΣΠΑ, αλλά υλοποιείται εξ ολοκλήρου από τον κρατικό προϋπολογισμό. Τα τούβλα, δηλαδή, κατά κυριολεξία τα πληρώνουμε από το υστέρημά μας οι φορολογούμενοι.
Στη «Διαύγεια»
Το έργο μπορεί κανείς να το βρει στη «Διαύγεια» με την ονομασία «Εργασίες συντήρησης και αποκατάστασης στην υπόγεια διάβαση στην Λ. Ποσειδώνος στο ύψος του ΣΕΦ». Εκεί πληροφορείται κανείς ότι «κρίθηκε απόλυτα απαραίτητο προκειμένου να διασφαλιστούν η σωστή και ασφαλής κυκλοφοριακή ροή οχημάτων και πεζών, καθώς και η συντήρηση του περιβάλλοντος χώρου των νησίδων και της τεχνητής λίμνης». (Ξέχασα να σας πω ότι όσοι περνάμε από το σημείο παρακολουθούμε με ανάλογη απορία και ένα δεύτερο σουρεαλιστικό εργοτάξιο ακριβώς δίπλα στο «τούβλισμα» της γέφυρας, στο οποίο επίσης καμιά δεκαριά εργάτες χτίζουν –άγνωστο γιατί– ένα τοιχίο 40 εκατοστών περιφερειακά της τεχνητής λιμνούλας που υπάρχει μπροστά στο ΣΕΦ).
Μην τα πολυλογώ, ύστερα από αρκετά τηλεφωνήματα εντόπισα τον εργολάβο κ. Μιλτ. Λαγγούση, ο οποίος σημειωτέον απέσπασε το έργο κατόπιν διαγωνισμού. Η πρώτη ερώτηση που του απηύθυνα είναι αν στην εργολαβία εντάσσεται, έστω, να επιδιορθώσει η εταιρεία του το βασικό πρόβλημα του τούνελ που είναι ότι πλημμυρίζει με την πρώτη βροχή. «Αυτό δεν το ήξερα και δυστυχώς δεν προβλέπεται στη σύμβαση» με διέκοψε ευγενικά. «Εμείς απλά θα τοποθετήσουμε τούβλα από τη μια πλευρά, θα φτιάξουμε τα πεζοδρόμια και τα καμένα φώτα, και θα βάψουμε τον απέναντι τοίχο που επίσης έχει γκράφιτι», εξήγησε (σ.σ. στον απέναντι τοίχο δεν θα μπουν τούβλα διότι προφανώς δεν είχαν τόσο πολλά).
Δεν άντεξα και αυθόρμητα τον ρώτησα. «Μέσα στην κρίση εσείς θεωρείτε λογικό να πετάμε 300.000 ευρώ για να βάζουμε καλλωπιστικά τούβλα σε μια υπόγεια διάβαση και να μη διορθώνονται καν τα φρεάτια που τη μετατρέπουν σε λίμνη με την πρώτη βροχή;». «Δυστυχώς αυτοί ήταν οι όροι της σύμβασης» απάντησε ξανά, και αναγνωρίζοντας, βέβαια, τον κίνδυνο να ξαναβαφούν τα τούβλα με γκράφιτι, με ενημέρωσε ότι μετά την τοποθέτησή τους τα ψεκάζουν με ένα ειδικό σπρέι για να καθαρίζουν, λέει, πιο εύκολα (όχι βέβαια και οι αρμοί). Οσο για το τοιχίο που προβλέπεται στη σύμβαση γύρω από τη λιμνούλα, το αιτιολόγησε «για να μην πέφτουν κάθε τόσο αυτοκίνητα μέσα». (Οσους δημοσιογράφους της «Κ» και του ΣΚΑΪ ρώτησα, δεν θυμόντουσαν ποτέ να έχει καταγραφεί ανάλογο περιστατικό τα τελευταία 15 χρόνια που είμαστε εκεί, άλλωστε, υπήρχε ήδη γύρω από τη λίμνη ασφαλέστατο προστατευτικό κάγκελο).
Ειλικρινά δεν θα ασχολιόμουν με αυτό το μικροέργο, αν από τη σύντομη αυτή έρευνα στα άδυτα της «Διαύγειας», δεν είχα θυμηθεί μια πρόσφατη συζήτησή μου με τον συνταγματολόγο Σταύρο Τσακυράκη. «Το πάρτι στα δημοσία έργα συνεχίζεται ακάθεκτο. Απλώς λόγω κρίσης μοιράζονται λιγότερα χρήματα» μου είχε πει προσφάτως, υπογραμμίζοντας ότι «το σύστημα των δημοσίων έργων παραμένει σκοπίμως τόσο γραφειοκρατικό και πολυδαίδαλο με ένα μόνο στόχο. Να μην μπορεί κανείς ποτέ να βγάλει άκρη».
Εχει τόσο δίκιο. Θα σας πω έναν μόνον τίτλο από τους δεκάδες «ύποπτους» που εντόπισα στη «Διαύγεια» και αθροίζουν έναν πακτωλό εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, τα οποία εξακολουθούν να μοιράζονται σε καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας. Για τη «διαχείριση, λειτουργία και συντήρηση του δικτύου καλωδιακής τηλεόρασης της Αττικής» δόθηκαν προσφάτως 920.000 ευρώ! Ναι. Αν κάτι τουλάχιστον μπορεί να καταλάβει κανείς μέσα από τη «Διαύγεια» είναι ότι κάποιοι εξακολουθούν έπειτα από πέντε χρόνια κρίσης–γιατί απλούστατα μπορούν– να μας αντιμετωπίζουν όλους ως τούβλα…
