Το θέμα, σας προειδοποιώ, είναι προσωπικό μου – αλλά αν πίστευα ότι δεν σας αφορά, δεν θα έκανα τον κόπο να το θίξω. Αν συμβαίνει σε εμένα, που είναι η δουλειά μου, τέλος πάντων, να παρακολουθώ τα πολιτικά και να γράφω γι’ αυτά, πρέπει να συμβαίνει στον καθένα που δεν είναι τυπικά η δουλειά του, αλλά προσπαθεί να ενημερώνεται για την πολιτική.
Αρκετά με τις δικαιολογίες, προχωρούμε στο θέμα. Αντίθετα με ό,τι νομίζουν οι περισσότεροι φίλοι, η δουλειά μου έχει δυσκολέψει πολύ αφότου αποκτήσαμε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. «Δεν έχεις παράπονο! Από θέματα άλλο τίποτε», μου λένε οι φίλοι, αλλά ισχύει το αντίθετο. Πράγματι τα θέματα είναι πολλά, είναι όμως τόσο πολλά (και κάποιες φορές τόσο ακραία), ώστε χάνεται ολωσδιόλου το μέτρο με το οποίο θα κριθούν και, συνεπώς, η σημασία τους.
Τι νόημα έχει να επιλέξεις αυτό ή εκείνο το γεγονός που τοποθετείται στα όρια της παλαβομάρας, όταν παρόμοια συμβαίνουν σωρηδόν μέσα στην ίδια μέρα. Μέτρα και σταθμά ανατρέπονται σε μια στιγμή, όταν, με τη δύναμη των αριθμών, η εξαίρεση παύει να είναι πια εξαίρεση και πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται μήπως η τρέλα, με την ευρεία έννοια, γίνεται ο κανόνας. Διαλέγω μόνο ένα παράδειγμα από τη χθεσινή ειδησεογραφία: το υπουργείο Οικονομικών ανακοίνωσε ότι δεν βασίζεται στις προβλέψεις των εσόδων από τα μέτρα που παρουσίασε στους δανειστές της χώρας. Μα τότε γιατί τις κάνει; Σκεφθείτε πόσο βαθιά παράλογη είναι αυτή η θέση, η επίσημη θέση του υπουργείου Οικονομικών, αλλά και πόσο αδιάφορους μας αφήνει.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, λοιπόν, η απόδραση της Βασιλικής Τσοχατζοπούλου-Σταμάτη (έτσι την αναφέρει ο σύζυγός της στη χθεσινή δήλωσή του) είναι γεγονός «υψηλής συμβολικής σημασίας», όπως λέει το εμετικό δημοσιογραφικό στερεότυπο. Η σύζυγος του Ακη Τσοχατζόπουλου αντιμετωπίζει, προφανώς, ένα σοβαρό ψυχολογικό πρόβλημα – το βεβαιώνουν οι γνωματεύσεις, βάσει των οποίων κρίθηκε απαραίτητος ο εγκλεισμός της στο Δρομοκαΐτειο. Για να το πω απλά, χωρίς να την αδικώ κιόλας, είναι τρελή – προσωρινά έστω, μέχρι να γίνει καλά. Τι πιο φυσιολογικό, λοιπόν, μέσα στο κλίμα που ζούμε, τι πιο αναμενόμενο, τι πιο συμβολικό από την απόδραση της πλέον «επώνυμης» τρελής από το ψυχιατρείο; Σημείο των καιρών. Γι’ αυτό, εγώ επιμένω να λέω ότι δεν με ανησυχεί η απόδραση μιας τρελής· με ανησυχούν οι τόσοι άλλοι τρελοί που βρίσκονται σε θέσεις ισχύος και ίσως επηρεάζουν την τύχη της χώρας…
Τόσο μισητή;
Μένω στην απόδραση της γυναίκας που αυτοπροσδιορίσθηκε στην απολογία της ως «μαχητής του φωτός», για κάτι ακόμη που μου έκανε εντύπωση.
Στην Ελλάδα είμαστε, ως γνωστόν, ψυχοπονιάρηδες και μάλιστα καμαρώνουμε γι’ αυτό. Θεωρούμε ότι μας ξεχωρίζει από τους Ευρωπαίους, ότι κάνει εμάς πιο «ανθρώπινους» και, επομένως, αυτούς πιο «απάνθρωπους». Βεβαίως, φθονούμε με μοναδική δύναμη όσους μας κάνουν να νιώθουμε μειονεκτικά: τους πιο ισχυρούς, πιο όμορφους, πιο ικανούς, πιο πλούσιους και πάει λέγοντας. Είμαστε έτοιμοι να απολαύσουμε κάθε ανυπόστατη κακία που κυκλοφορεί γι’ αυτούς, εφόσον θεωρούμε ότι τους μειώνει (ο τάδε είναι ομοφυλόφιλος, ο δείνα έπιασε τη γυναίκα του με τον εραστή της και άλλα τέτοια), όταν όμως τους έχουμε δει να πέφτουν και να τσακίζονται, όταν πια ο φθόνος μας έχει ικανοποιηθεί, τότε περισσεύουν η κατανόηση, η επιείκεια, ο ανθρωπισμός που μας κάνει ανώτερους από τους ψυχρούς Ευρωπαίους του Βορρά. Ολα αυτά, βέβαια, υποκριτικά.
Αυτό που μου προξενεί εντύπωση, όμως, είναι πως το σύνδρομο αυτό δεν ενεργοποιείται για την περίπτωση της συζύγου του Τσοχατζόπουλου. Οταν το πρωί άκουσα την είδηση, αυθόρμητα -και μην με παρεξηγήσετε- με έπιασαν τα γέλια. «Η Βίκυ Σταμάτη απέδρασε από το Δρομοκαΐτειο»· το ακούς και ηχεί σχεδόν παράλογο. Δεν φανταζόμουν, όμως, ότι τα σχόλια που θα ακολουθούσαν στην πορεία της ημέρας θα ήσαν τόσο απροκάλυπτα χαιρέκακα. Να ξεκαθαρίσω ότι καμία συμπάθεια δεν της έχω και με αφήνει παντελώς αδιάφορο η τύψη της, εφόσον εκτίσει την ποινή της. Τρομάζω όμως όταν βλέπω πόσο τη μισούν οι πάντες.
Κλείνω ένα σημείωμα ασυνήθιστα σοβαρό για τα μέτρα μου, με τον μόνο τρόπο που του αξίζει, δηλαδή με μια ανόητη απορία. Μήπως, διερωτώμαι, όλο αυτό το μίσος για τη σύζυγο του Τσοχατζόπουλου είναι αγάπη για τον ίδιο τον Ακη. Διότι, θυμηθείτε, αυτή η γυναίκα υπήρξε η αιτία της καταστροφής του! Χωρίς αυτήν, ο Ακης σήμερα θα έμενε κάπου ωραία στο εξωτερικό και θα απειλούσε με αγωγές όποιον τολμούσε να σπιλώσει το όνομά του…
Μήπως;
Παρακολουθώ την επιχειρηματολογία όλων εκείνων που δεν θέλουν τη διεξαγωγή της δίκης της «Χρυσής Αυγής» στον Κορυδαλλό και, ειλικρινά, αδυνατώ να καταλάβω τους λόγους. Είναι δυνατόν η γειτνίαση των γυναικείων φυλακών του Κορυδαλλού με ένα σχολείο να θεωρείται σοβαρός λόγος ώστε να μη διεξαχθεί εκεί η δίκη. Και πού να διεξαχθεί όταν απομένουν δεκαεπτά μέρες για την έναρξη της. Μήπως, βρε παιδιά, δεν θέλετε να γίνει καθόλου η δίκη; Αν είναι πείτε το, να ησυχάσουμε…
Το κόστος του Δημοσίου
Ο υπουργός Κατρούγκαλος, διαβάζω, επισκέφθηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με σκοπό να του εκθέσει τις σκέψεις του για τη μείωση του κόστους του Δημοσίου. Ας πούμε, για να καταλάβω, εννοεί κάτι όπως η πτώση της ταρίφας ανά κεφάλι από το 12% στο 10%; Αν είναι αυτό, να το βάλουμε και στα μέτρα που συζητούμε με τους δανειστές…
