Οι φιλόλογοι είμαι βέβαιος ότι θα εγκύψουν στην προς Αglέξη επιστολή της ποιήτριας Νάντιας Βαλαβάνη. (Περιέχει, λ.χ., μπιζουδάκια όπως αυτό: «για να μετασχηματίσουν βίαια στο ακόμα φρικαλεότερο συνολικότερα της Ευρώπη»…) Εδώ όμως θα μας απασχολήσει μόνο η πολιτική διάστασή της. Το σημαντικό στοιχείο στην επιστολή είναι η ευθεία παραδοχή ότι η ποιήτρια μετείχε στην κυβέρνηση, μόνον από λόγους κομματικότητας (sic) και, συγκεκριμένα, επειδή πίστευε ότι έτσι υπηρετεί το σχέδιο της ρήξης. Το λέει ευθαρσώς από την πρώτη αράδα του κειμένου της και, για να μην αφήσει αμφιβολίες, κλείνει την επιστολή καλώντας τον Αglέξη (ακολουθώ ορθογραφία που αποδίδει τη φωνητική της ποιήτριας) να συνεγείρει τους νέους, λέγοντάς τους την αλήθεια για τη ρήξη και να την επιχειρήσει.
Να προσθέσουμε σε αυτό και άλλες, πρόσφατες αποκαλύψεις, σχετικές με την προηγούμενη. Πρώτα ότι το αλλόκοτο πλάσμα ετοίμαζε με ομάδα του υπουργείου του την επιστροφή στη δραχμή. Επειτα ότι το αναγνώρισε αυτό ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης· εμμέσως δε και ο πρωθυπουργός, όταν στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ έσπευσε να πάρει όλη την ευθύνη επάνω του. (Διότι, όταν στο ερώτημα αν γνώριζε, το οποίο απαντάται μόνον με ναι ή όχι, εκείνος απαντά αναλαμβάνοντας την ευθύνη, ουσιαστικά λέει ναι, αλλά το λέει πλαγίως.)
Η υπόθεση αρχίζει να μοιάζει με σενάριο φρίκης, αν βάλουμε στην εικόνα και την ομολογία Λαφαζάνη για το ντου ―την μπούκα, αν προτιμάτε― στο Νομισματοκοπείο και την Τράπεζα της Ελλάδος. Θα άρπαζαν, λέει, 22 δισ. σε χαρτονομίσματα, «για την επιβίωση του λαού». Χαρτονομίσματα, σημειωτέον, τα οποία αμέσως μόλις τα έθεταν σε κυκλοφορία χωρίς άδεια της ΕΚΤ θα εθεωρούντο αυτά μεν πλαστά, η δε Ελλάδα πλαστογράφος. Αυτό το πράγμα, που δεν ξέρεις πώς να το χαρακτηρίσεις (δεν τολμάς, βέβαια, να χαρακτηρίσεις ούτε το ον που τολμά να το λέει…), είχε τεθεί στο υπουργικό συμβούλιο από πλευράς Λαφαζάνη και κανείς από όσους το άκουσαν δεν είχε το θάρρος να το καταγγείλει δημοσίως.
Τείνω να πιστέψω, λοιπόν, ότι αυτό που η ποιήτρια στην επιστολή της ονομάζει «απελευθερωτικό εγχείρημα» ήταν ένα κρυφό σχέδιο στο οποίο μετείχαν πολλοί, αν όχι όλοι, από την κυβέρνηση και σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας. Η κυβέρνηση αυτή, επομένως, είχε κρυφή ατζέντα εξαρχής. Μόνο που εγώ αυτό το σχέδιο δεν θα το όριζα με γλαφυρές εαμικές περιφράσεις («απελευθερωτικό εγχείρημα»), όπως η παραιτηθείσα από την κυβέρνηση ποιήτρια του υπουργείου Οικονομικών. Καταλληλότερος νομίζω είναι ο τρόπος που θα χρησιμοποιούσαν παλαιότεροι πολιτικοί, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας ή ο Γεώργιος Παπανδρέου, των οποίων η δημοκρατικότητα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί: κομμουνιστική συνωμοσία…
Εύγε και φεύγε!
Ο Γ. Ρωμανιάς, γενικός γραμματέας Κοινωνικών Ασφαλίσεων, παραιτήθηκε διά της τηλεοράσεως και κάποιοι ενοχλήθηκαν για την επιλογή του μέσου που επέλεξε. Κάνουν τεράστιο λάθος. Η στήλη στηρίζει Ρωμανιά, επειδή ακριβώς έκανε τηλεοπτική παραίτηση. Η επιλογή του δείχνει τον προσήκοντα σεβασμό στο μέσο που συνέβαλε όσο ακριβώς και τα πολιτικά κόμματα ―αν όχι και περισσότερο― στην εμπέδωση του λαϊκισμού στην Ελλάδα· και ο Γ. Ρωμανιάς υπήρξε από τις μορφές που περιέβαλαν με «επιστημονικό κύρος» τους μύθους που έσπειρε ο λαϊκισμός στις αντιλήψεις του Ελληνα.
Η μόνη μου ένσταση αφορά την εκπομπή διά της οποίας και εις την οποίαν υπέβαλε την παραίτησή του. Αν κατάλαβα σωστά, παραιτήθηκε στου Παπαδάκη. (Προσοχή, παρακαλώ, στη σύνταξη: λέμε «στου Παπαδάκη», σαν να αναφερόμαστε σε ταβέρνα.) Μήπως θα έπρεπε, όμως, να την υποβάλει στου Αυτιά; Ή έστω και στους δύο με διακαναλική;
Εκδημοκρατισμός της τρέλας
Ενα από τα «επιτεύγματα» της εποχής του λαϊκισμού ήταν και αυτό που αναφέρει ο τίτλος του σημειώματος: μαζί με όλα τα άλλα, εκδημοκρατίσαμε και την παλαβομάρα. Δεν έχει σημασία πόσο ακραία, επικίνδυνη, εξωπραγματική, παλαβή είναι μία θέση ή μία ιδέα, αφ’ ης οι περισσότεροι έχουμε συμφωνήσει, η συγκεκριμένη ιδέα ή θέση γίνεται «αλήθεια». Το συνειδητοποίησα προχθές, όταν άκουσα τον αρχηγό των ΑΝΕΛ Π. Καμμένο να ξεκινά τη δήλωσή του μετά την επεισοδιακή Κ.Ο. του κόμματος, τονίζοντας τρεις φορές ότι η απόφαση ήταν «με απόλυτη ομοφωνία»…
Πανέμορφο και ηρωικό
Με αφορμή την παρέμβαση του υπουργού Παιδείας Μπαλτά και μάλιστα από το βήμα της Βουλής υπέρ της παραμονής του ΑΕΙ Αγρινίου εν Αγρινίω, διάβασα τη δήλωση του δημάρχου της ωραίας και υπερηφάνου πόλεως, Γ. Παπαναστασίου, προς την «Κ»: «Το Αγρίνιο, μια πόλη 100.000 κατοίκων, δεν μπορεί να μείνει χωρίς πανεπιστημιακό τμήμα, την ίδια στιγμή που άλλες μικρότερες πόλεις διαθέτουν». Μολονότι δεν συμφωνώ γενικώς με τη λογική του δημάρχου (το μέγεθος μετράει…), στην προκειμένη περίπτωση στηρίζω δήμαρχο Παπαναστασίου και, ευχαρίστως, ενισχύω με ορισμένα αδιάσειστα στοιχεία το επιχείρημά του. Πρώτον, το Κέιμπριτζ της Αγγλίας έχει 125.000 κατοίκους, εκ των οποίων οι 25.000 είναι οι φοιτητές του ομώνυμου πανεπιστήμιου. Δεύτερον, το άλλο Κέιμπριτζ της Μασσαχουσέτης. Αυτό έχει μόλις 105.000 κατοίκους και, όμως, φιλοξενεί δύο, όχι ένα, πανεπιστήμια και μάλιστα τα καλύτερα του κόσμου: Χάρβαντ και ΜΙΤ. Και τι νομίζετε ότι είναι αυτές οι πόλεις, τις έχετε δει; Δυο τρύπες στο πουθενά, που δεν θα τις ήξερε κανείς χωρίς τα πανεπιστήμιά τους. Πού σύγκριση με το πανέμορφο και ηρωικό Αγρίνιο!
Σχετικά, πάντως, με την ευθεία παρέμβαση του υπουργού υπέρ των τοπικών μικροσυμφερόντων, αν δεν κάνω λάθος, κάπως έτσι διοικούσαν και οι άλλοι το Δημόσιο. Ποια Αριστερά, λοιπόν, και ποια πρώτη φορά;
Το αρμόζον επίπεδο
Γκλέτσος μηνύει Βαρουφάκη, διαβάζω και αναρωτιέμαι με τι κατηγορίες, αλλά δεν τολμώ να συνεχίσω παρακάτω, καθώς φρίττω στην ιδέα ότι θα μπω στους μαιάνδρους της νομικής σκέψης του προέδρου της Τελείας. (Θα προτιμούσα, ειλικρινά, να υποσχεθώ ότι στις διακοπές θα μελετήσω τα άπαντα του Μπαλτά…) Μένω, λοιπόν, στο ουσιώδες: Γκλέτσος εναντίον Βαρουφάκη. Επιτέλους, το αλλόκοτο, επηρμένο, αλαζονικό, χοροπηδηχτό, χαρωπό, κυνικό και δειλό πλάσμα έρχεται στα αληθινά κυβικά του…
