Διαβάζοντας το χθεσινό άρθρο του γείτονά μου, Τάκη Θεοδωρόπουλου, με τίτλο «Γιατί χρειάζονται τα Θρησκευτικά», δεν μπόρεσα να κρύψω ένα χαμόγελο όταν έφτασα στη φράση: «Η προαιρετική διδασκαλία των Θρησκευτικών, με το επιχείρημα της ανεξιθρησκίας, μπορεί να τανύζει τις χορδές της προοδευτικής ψυχής, δεν παύει όμως να αποτελεί την άλλη πλευρά του νομίσματος. Οπως η αθεΐα είναι η άλλη πλευρά της πίστης». Επειδή είμαι από τους γονείς που επέμεναν στην απαλλαγή από το συγκεκριμένο μάθημα με τον τρόπο που διδάσκεται στο σχολείο, νιώθω να φωτογραφίζομαι στη συγκεκριμένη αποστροφή. «Η προοδευτική ψυχή» γίνεται αντικείμενο χλεύης από τον αρθρογράφο, ο οποίος υπογραμμίζει ότι η Βίβλος είναι από τους πυλώνες του ευρωπαϊκού πολιτισμού κι οι επιστολές του Παύλου από τα σημαντικότερα κείμενα της γλώσσας μας. Νομίζω ουδείς τα αμφισβήτησε όλα αυτά. Η εκλαϊκευμένη Βίβλος είναι ένα από τα συναρπαστικότερα παιδικά βιβλία, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος. Ο ύμνος της αγάπης υπό τους ήχους του Ζμπίγκνιεφ Πράισνερ στην ταινία «Μπλε» του Κριστόφ Κισλόφσκι αποτελεί επίσης ένα από τα πιο συγκλονιστικά σημεία στον σύγχρονο κινηματογράφο. Ουδείς είπε να αποκρύψουμε από τα παιδιά μας τα κείμενα αυτά.
Μπορούν όμως να διδάσκονται στο πλαίσιο του μαθήματος της Λογοτεχνίας, της Ιστορίας ή της Θρησκειολογίας, που με τόσο πάθος απορρίπτει ο κ. Θεοδωρόπουλος, μαζί με το Κοράνι, την Τορά και άλλα θρησκευτικά κείμενα, που επίσης διαδραμάτισαν και εξακολουθούν να διαδραματίζουν καίριο ρόλο στη σύγχρονη κουλτούρα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Αρκεί να ανοίξει κανείς ένα βιβλίο Θρησκευτικών οιασδήποτε τάξης δημοτικού ή γυμνασίου για να διαπιστώσει πόσο παρωχημένη είναι η κατήχηση που επιχειρείται από την Ορθόδοξη Εκκλησία και με πόσο πατερναλισμό και αφ’ υψηλού ύφος αντιμετωπίζονται όλες οι υπόλοιπες, υποδεέστερες θρησκείες.
Η διαβεβαίωση του αρμόδιου υπουργού Παιδείας, Ερευνας και (ναι και επί «πρώτης φοράς Αριστεράς!») Θρησκευμάτων Νίκου Φίλη προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο, πως «δεν θα γίνουν μονομερείς ενέργειες», αποδεικνύει ποιος αποφασίζει για αυτά τα θέματα. Η άτακτη υποχώρηση της κυβέρνησης μπροστά στην παντοδυναμία της Εκκλησίας μάς θύμισε εξάλλου ότι ο μόνος πολιτικός που πέτυχε να συγκρουστεί μετωπικά μαζί της και να νικήσει ήταν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης στο ζήτημα των ταυτοτήτων. Εκτοτε ούτε οι αριστερές κυβερνήσεις των τελευταίων μηνών ούτε οι προοδευτικοί… Αρχιεπίσκοποι κατάφεραν να συνδιαμορφώσουν μια υγιή και διακριτή σχέση μεταξύ κράτους και Εκκλησίας. Κι επειδή συχνή είναι η επίκληση του Συντάγματος από ιερείς, απλώς να τονίσουμε πως το άρθρο 3 κάνει λόγο για «επικρατούσα θρησκεία» και όχι για θεοκρατικό καθεστώς. Σταυροί, εικόνες σε δημόσια κτίρια και ο τρόπος διδασκαλίας των Θρησκευτικών στο σχολείο απλώς παραβιάζουν τα δικαιώματα των υπολοίπων.
