Αν ήταν «σπεσιαλίστας» στο άλμα θα μπορούσαμε, ίσως, να αιτιολογήσουμε πώς κατάφερε να υπερβεί τόσα εμπόδια. Ο Λευτέρης Πετρούνιας, όμως, ειδικεύεται στους κρίκους και στο φινάλε του προγράμματός του πρέπει να αποφεύγει τα… άλματα. Βέβαια, για να κατακτήσει τα προσωνύμια «άρχοντας των δαχτυλιδιών» και «Μίδας των κρίκων» χρειάστηκε να υπερβεί πολλές δυσκολίες. Ποιος είναι ο νέος «χρυσός» αθλητής της ελληνικής ενόργανης, που αγωνίστηκε στο Παγκόσμιο με αντιβίωση και κατέκτησε χρυσό μετάλλιο κάνοντας προπόνηση σε παμπάλαια όργανα;
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Πριν από, περίπου, 25 χρόνια η οικογένεια Πετρούνια απέκτησε ένα γιο. Μόλις ο πιτσιρικάς άρχισε να περπατάει, οι γονείς του τον έψαχναν πάντα κάπου… ψηλά. Σκαρφάλωνε παντού και προσπαθούσε να κρεμαστεί όπου μπορούσε. Ηταν τόσο υπερκινητικός που οι δάσκαλοί του στο νηπιαγωγείο πρότειναν στους γονείς του να τον στείλουν στον αθλητισμό για να… ηρεμήσει. Ο πατέρας του, ο Παναγιώτης, είχε κάποιες γνώσεις από ενόργανη και, έτσι, σε ηλικία πέντε ετών, ο Λευτέρης βρέθηκε να παίζει με τη μαγνησία (η σκόνη για να μη γλιστρούν τα χέρια στα όργανα).
«Στην αρχή μου άρεσε πολύ. Υστερα από λίγο, όμως, άρχισε η πίεση και εγώ ήθελα να βγαίνω και να πηγαίνω στα πάρτι των φίλων μου», μας λέει. Και στην ηλικία των 15 ετών προέκυψε το πρώτο εμπόδιο…
– Γιατί τότε έφυγες από τον αθλητισμό;
– Είχα ένα πρόβλημα με τους αγκώνες μου και έλεγαν ότι δεν θα φτιάξουν. Επίσης, άκουσα κάποιον, σήμερα δεν έχει σημασία το όνομά του, να λέει ότι δεν ήμουν και κάτι ιδιαίτερο ως αθλητής. Αυτά με ώθησαν να σταματήσω.
Η υπερκινητικότητά του και η όρεξη για περιπέτεια τον ώθησαν στο παρκούρ. Εκεί δεν υπήρχαν εμπόδια. Μέσα από την τέχνη της φυγής, ο 15χρονος «έφευγε» από την πραγματικότητα, όπου, σύμφωνα με κάποιους, «δεν ήταν κάτι σπουδαίο ως αθλητής». Το παρκούρ τον βοήθησε να διατηρήσει τη σωματική του κατάσταση, και γύρω στα 18 αποφάσισε να ξαναδοκιμάσει στη γυμναστική.
«Μίλησα με τον γ.γ. της ομοσπονδίας, Θανάση Σταθόπουλο, και πήγα στο σωματείο της Ειρήνης Περιστερίου. Σε σύντομο χρονικό διάστημα μπήκα στο κλιμάκιο της Εθνικής και έκανα προπονήσεις με τον Καλίν Ζάρο. Οταν ο Καλίν έφυγε για τη Νορβηγία, αναγκάστηκα να ψάξω για νέο προπονητή», μας λέει.
«Δεν περιαυτολόγησε»
– Πώς αποφάσισες να προπονηθείς με τον Δημήτρη Ράφτη;
– Αποφάσισα να πάω με τον κ. Ράφτη γιατί ήταν ο μοναδικός προπονητής που όταν του ζήτησα να μου πει τη γνώμη του για τους άλλους προπονητές μας, μου μίλησε με τα καλύτερα λόγια για όλους. Δεν περιαυτολόγησε. Ετσι, επέλεξα αυτόν.
Και κάπου εκεί άρχισε η άνοδος για την κορυφή. Με ένα χάλκινο μετάλλιο, το 2010, στο παγκόσμιο κύπελλο της Γάνδης «συστήθηκε» στους ανώτατους άρχοντες των πόντιουμ αλλά, φαίνεται, ότι οι κριτές ήθελαν να «πληρώσει» την απουσία του από το άθλημα. Με εξαίρεση το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό του 2011, τα επόμενα χρόνια κύλησαν με πρωτιές σε παγκόσμια κύπελλα αλλά το όνομά του δεν υπήρχε στα μετάλλια των ευρωπαϊκών και των παγκοσμίων πρωταθλημάτων. Και ας εθεωρείτο από τους ανθρώπους του χώρου ο κορυφαίος των κρίκων στον κόσμο. Και κάπου εκεί λειτούργησε το μανιάτικο πείσμα. «Θα κάνω ένα πρόγραμμα που κανένας κριτής δεν θα μπορεί να μην του δώσει υψηλή βαθμολογία», αποφάσισε.
Μαζί με τον προπονητή των επιτυχιών, Δημήτρη Ράφτη, δούλεψαν, και το 2015 εξελίχθηκε σε «χρυσή» χρονιά για τον πρωταθλητή μας. Δέκα πρωτιές σε 11 εμφανίσεις είχε ο 25χρονος μέχρι να ανέβει στο πόντιουμ για τον τελικό του Παγκοσμίου.
Από την άλλη πλευρά, όμως, όλη τη χρονιά ερχόταν αντιμέτωπος με δοκιμασίες: κακές συνθήκες προπόνησης σε ένα κρύο γυμναστήριο, παμπάλαια όργανα, οικονομικά προβλήματα και ελάχιστες εβδομάδες πριν από την έναρξη του παγκοσμίου ήρθε και ο θάνατος του αγαπημένου του πατέρα.
– Ποια από τις δυσκολίες της χρονιάς ήταν η χειρότερη;
– Ο θάνατος του πατέρα μου. Δυσκολεύτηκα πολύ για να γυρίσω στο γυμναστήριο.
Μικρόβιο στην πληγή
– Πριν από τους προκριματικούς του Παγκοσμίου είχες και ένα πρόβλημα στο χέρι…
– Φοβήθηκα για την υγεία μου. Μετά την παρακέντηση το μικρόβιο μπήκε μέσα στην πληγή και πήγε στον τένοντα του καρπού. Ακόμη παίρνω αντιβίωση. Την Κυριακή, πριν από τους προκριματικούς, δεν μπορούσα να φορέσω ούτε τα λουράκια. Τότε, ο γιατρός Οδυσσέας Παξινός και ο προπονητής μου έγιναν… ψυχολόγοι και κατάφεραν να με κάνουν να ξεχάσω τον πόνο.
Στον τελικό, ο Λευτέρης Πετρούνιας προκρίθηκε ως πρώτος και ενώ όλοι στην Ελλάδα μιλούσαμε για το σίγουρο μετάλλιο, αυτός προσπαθούσε να ξεπεράσει τους πόνους. Ωσπου έφτασε η κρίσιμη στιγμή. «Πρώτη φορά στη ζωή μου είχα τόσο άγχος. Επρεπε να σκεφτώ την υπόσχεση στον πατέρα μου, την πρόκριση για το Ρίο, τον Ράφτη και όλους όσοι με θεωρούσαν φαβορί. Οταν άρχισα να κάνω το πρόγραμμα θυμάμαι ότι είπα στον εαυτό μου “συγκεντρώσου”».
– Πότε κατάλαβες ότι πήρες μετάλλιο;
– Οταν ολοκλήρωσα το πρόγραμμα, ήξερα ότι θα είμαι στα μετάλλια γιατί ήταν πολύ καλή η εκτέλεση. Σκάλες καλύτερη από των άλλων. Λόγω του άγχους, βέβαια, έδωσα το 80% των δυνατοτήτων μου. Ηταν το… χειρότερο από τα καλά προγράμματά που έχω κάνει φέτος.
– Ποια ήταν τα πρώτα συναισθήματα που ένιωσες όταν κατέκτησες το χρυσό;
– Χαρά, θλίψη, γιατί δεν μπορούσα να το μοιραστώ με τον πατέρα μου, ενθουσιασμός, αλλά και… απορία. Ρώτησα τον εαυτό μου «αυτό, δηλαδή, είναι;».
– Πώς αντέδρασαν τα υπόλοιπα μέλη της αποστολής;
– Πανηγύριζαν σαν να ήταν δικό τους. Ηταν η πιο ομαδική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί ποτέ σε αγώνα μας. Ο Δημήτρης Ράφτης μου είπε ότι είχε να νιώσει τόσο άγχος από το 2002.
Πώς ήρθε, όμως, αυτή η μεγάλη επιτυχία; Οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ ξέρουν ότι ακόμη και το χρυσό μετάλλιο ήταν λίγο γι’ αυτή την προσπάθεια. «Τα όργανα που προπονούμαι είναι 20 ετών. Οι αγώνες γίνονται με διαφορετικούς κρίκους. Δεν πρόλαβα να συνηθίσω τα όργανα του Παγκοσμίου και είχα αιωρήσεις που δυσκολεύουν την έξοδο».
Απούσα η Πολιτεία
– Ποια η θέση της ομοσπονδίας;
– Η ομοσπονδία προσπαθεί πάντα για να μας βοηθήσει, αλλά βρίσκει… τοίχο από την Πολιτεία.
– Θα αλλάξεις το πρόγραμμά σου για τους Ολυμπιακούς Αγώνες;
– Οχι. Πιστεύω ότι δεν πρέπει να αλλάξει, γιατί είναι ένα πρόγραμμα που κερδίζει. Εάν βγάλω αυτά που μπορώ, θα ξεπεράσω κατά πολύ τους 16.000 βαθμούς και σε αυτό το επίπεδο δεν μπορεί κανείς να με νικήσει. Στις 15.800 παίρνεις μετάλλιο, αλλά δεν μπορείς να ξέρεις το χρώμα.
Στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Γλασκώβης, ο Λευτέρης Πετρούνιας και τα άλλα παιδιά είχαν την… πολυτέλεια να διαθέτουν για μασέρ έναν πρωταθλητή ποδηλασίας. Ο Ζαφείρης Βολικάκης άφησε για λίγο τις προπονήσεις του για να στηρίξει τους φίλους του. «Θα ήθελα να του πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ο Ζαφείρης κατάφερε να κάνει μασάζ σε 14 άτομα σε μία ημέρα. Ηρθε μαζί μας ενώ, ταυτόχρονα, συνεχίζει την προετοιμασία του. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιδί. Δεν έχω ξαναδεί τόσο εργατικό άνθρωπο. Θα ήθελα να ευχαριστήσω και τον γιατρό μας, τον Οδυσσέα Παξινό».
– Πώς επιβιώνει ένας παγκόσμιος πρωταθλητής;
– Ευτυχώς έχω τον χορηγό μου. Από εκεί και πέρα, η ομοσπονδία, όποτε μπορεί και υπάρχουν χρήματα, μας στηρίζει.
Για χάρη της γυμναστικής ο Λευτέρης Πετρούνιας έχει απαρνηθεί το ποδόσφαιρο. «Μου αρέσει να παίζω μπάλα αλλά, τώρα, ξέρω ότι πρέπει να προστατέψω τον εαυτό μου. Ετσι, παίζω με τον Τσαμπ –από το τσάμπιον– τον σκύλο μου και προσπαθώ να χαλαρώνω με βόλτες στη θάλασσα ή με ταινίες στο σινεμά. Για δύο εβδομάδες θα ξεκουραστώ και ύστερα θα επιστρέψω στο προπονητήριο, γιατί η επόμενη χρονιά έχει πολλές υποχρεώσεις…».
