Την περασμένη Τετάρτη ήταν προγραμματισμένη η υπογραφή της συμφωνίας για τα 14 περιφερειακά αεροδρόμια. Οι εκπρόσωποι της γερμανικής εταιρείας είχαν έρθει στην Αθήνα, οι συναρμόδιοι υπουργοί είχαν υπογράψει, αλλά η υπογραφή της συμφωνίας αναβλήθηκε. Γιατί; Καθότι διαφωνεί –μου λένε– ο αρμόδιος υπουργός, παράτησε τη συμφωνία ανυπόγραφη στο γραφείο του κι έφυγε για Βρυξέλλες. Αν ο υπουργός δεν επιμείνει στην άρνησή του, η συμφωνία θα υπογραφεί αύριο. Αν, επιπλέον, η αρωγός ΟΣΥΠΑ δεν επιμείνει στην άρνησή της να επιτρέψει την πρόσβαση του κράτους στα στοιχεία για τις προμήθειες των αεροδρομίων του, δεν αποκλείεται η συμφωνία, τελικά, να προχωρήσει…
Δεν γνωρίζω αν ο πρωθυπουργός είναι ευτυχής με την εικόνα της κυβέρνησής του. Γνωρίζουμε όλοι, όμως, ότι κάποιοι υπουργοί κάνουν ό,τι μπορούν ώστε η δική του εικόνα να τείνει να προσομοιάσει σε εκείνην του υπουργού Υγείας, όταν αμήχανος παρακολουθούσε την αυθαίρετη συμπεριφορά του υφισταμένου του, ανήμπορος να αντιδράσει.
Αλλος καταθέτει νόμο που (ρητά δηλώνει) δεν θα εφαρμοστεί όσο αυτός είναι υπουργός – και παραμένει. Αλλος ασχολείται με τις διαφημιστικές δαπάνες οργανισμών που εποπτεύει. Ωστόσο, το πιο γνωστό είναι η κακοδαιμονία της εντολής Τσίπρα να απέχουν οι υπουργοί από τα τηλεπαράθυρα. Με αποτέλεσμα να προκαλούν αναστάτωση με δηλώσεις για θέματα άσχετα με το χαρτοφυλάκιό τους, με αφηγήσεις για τις «σκέψεις» που κάνουν ή με γραμμένες στο πόδι εγκυκλίους για «προσκόμιση αποδείξεων και για το 2015». Και, μετά, τους φταίνε τα «λυκόσκυλα»…
Προσωπικά, δυσκολεύομαι να διακρίνω μέχρι στιγμής κάτι φρέσκο ή προοδευτικό σε μια σειρά ασκούμενες πολιτικές. Για παράδειγμα, στις τράπεζες: Το τεράστιο σκάνδαλο που πυροδοτήθηκε με την παγκόσμια «πατέντα ΝΔ-ΠΑΣΟΚ» (οι τράπεζες να θεωρούνται ιδιωτικές εφόσον συγκέντρωναν μόνο το 10% από τα κεφάλαια που είχαν ανάγκη…) τώρα κλείνει με τα funds να τις αγοράζουν σε τιμές ευκαιρίας, να βάζουν 200-400 εκ. ευρώ και να απαιτούν αυτά να ορίσουν τις διοικήσεις που θα διαχειριστούν ένα ενεργητικό πάνω από 300 δισ., και οι ιθαγενείς να φορτώνονται τις ζημιές – ως φορολογούμενοι αλλά κι ως μέτοχοι, λόγω των capital controls. Τη συνέχεια, τη βλέπω. Την τομή, όχι.
Αλλά, είναι ένα πράγμα η ουσία της πολιτικής και διαφορετικό αν, η όποια πολιτική αποφασίζει η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός, θα εφαρμόζεται ή όχι. Αν η εφαρμογή της επαφίεται στην καλή θέληση και στη διακριτική ευχέρεια κάθε υπουργού ή είναι υποχρεωτική. Αν δεσμεύει όλους τους υπουργούς ή μόνο εκείνους που δεν εκλαμβάνουν το υπουργείο ως φέουδό τους. Αν, οι εντολές του πρωθυπουργού είναι εφαρμοστέες από όλους ή είναι α λα καρτ. Με δυο λόγια, αν η κυβέρνηση είναι ένα συγκροτημένο όργανο με πειθαρχία, σαφείς υποχρεώσεις και καθήκοντα ή αν οι υπουργοί της πιστεύουν ότι είναι ισότιμα μέλη ενός δεκαμελούς, με πρόεδρο.
