Φαρσο-τραγωδίες στους δρόμους

Φαρσο-τραγωδίες στους δρόμους

2' 21" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​​Ποτέ δεν έλειψαν από τις διαδηλώσεις οι… παραστάσεις δρόμου. Την περασμένη Πέμπτη οι αγρότες στο Γιόφυρο Ηρακλείου έστησαν την κηδεία του ασφαλιστικού, με όλα τα απαραίτητα – φέρετρο που σήκωναν τέσσερις, νεκροφόρα, πομπή, στεφάνια. Πάντως φέρετρα, ανοιχτά ή κλειστά, με περιεχόμενο ή μη, εμφανίστηκαν πολλά στις τελευταίες κινητοποιήσεις. Τα περισσότερα στα αγροτικά μπλόκα. Αλλά και στις πόλεις.

Για παράδειγμα, οι οικοδόμοι της Αθήνας βγήκαν στους δρόμους με κάσα και στεφάνια, που στη συνέχεια έκαψαν μπροστά στο υπουργείο Εργασίας. Στις κινητοποιήσεις του 2012 ήταν περισσότερο του συρμού οι κρεμάλες. Ικριώματα έξω από το υπουργείο Οικονομικών, έξω από τη Βουλή, θηλιές περασμένες στον λαιμό διαδηλωτών… Σε πολλές διαδηλώσεις κυριαρχεί το φρικώδες: χάροντες με δρεπάνια, ομοιώματα πολιτικών σε ρόλο μελλοθάνατου ή δημίου, φορεία με ημιθανείς ασθενείς (έβγαλαν την Πέμπτη οι γιατροί και το υγειονομικό προσωπικό στο Αργος)…

Οι αναπαραστάσεις τιμωρίας των υπευθύνων του καθημερινού δράματος ή η παραστατική υπενθύμιση της πιθανής δραματικής κατάληξης των διαμαρτυρόμενων έχουν κάτι από την υπερβολή της τραγωδίας.

Είναι η γκροτέσκα κορύφωση της διαδήλωσης. Ο δρόμος μεταμορφώνεται σε σκηνή θεάτρου, όπου εναλλάσσονται το πάθος κι η οργή, για να έρθει εν τέλει η εκτόνωση – κάθαρση.

Οι «ηθοποιοί», κορυφαίοι εκπρόσωποι του πλήθους των διαδηλωτών, επιδιώκουν να φοβίσουν εκείνους που θεωρούν ότι τους αδικούν. Και η όχι και τόσο (εν προκειμένω) σιωπηρή πλειοψηφία, εκείνοι που ίσως δεν ασχολούνταν με την πολιτική, επειδή νόμιζαν ότι η πολιτική είναι κάτι που δεν τους αφορά, ώσπου η πολιτική ασχολήθηκε μαζί τους με τη μορφή της κρίσης, με την αγωνία τους να υπάρξουν, να ακουστούν, συμμετέχουν αυθόρμητα στο μακάβριο δρώμενο. Αδιαφορούν αν η «παράσταση» είναι κακόγουστη ή γελοία, τους αρκεί ο συμβολισμός του γεγονότος, η απεικόνιση, με τρόπο εμφατικό, του πόνου, της αντιξοότητας, της δυσπραγίας, η μετάδοση με τρόπο παροξυσμικό του δικού τους μηνύματος. Το κακοτέχνημα χρησιμοποιείται για να υπογραμμιστεί η ασυνέπεια (ακόμη αντηχούν στα αυτιά τους οι απατηλές υποσχέσεις που δεν δέσμευσαν ποτέ εκείνους που τις πρόφεραν, παρά μονάχα εκείνους που τις πίστεψαν), ο καιροσκοπισμός, η ανικανότητα των ιθυνόντων. Ολα, φούρκες, καρμανιόλες, ανδρείκελα χρησιμεύουν στη θορυβώδη υποβολή ενός τελεσίγραφου. Στο κακοστημένο σκετς, οι ήρωες δεν ντρέπονται για τη εξαθλίωσή τους (άλλωστε πρόκειται για μια εικονική εξαθλίωση, για μια σκηνοθεσία της αγωνίας), επιτρέπεται να εμφανίζονται στα πρόθυρα του θανάτου ή… ήδη νεκροί, για να είναι η ακρότητα, το «χαστούκι» ή ο «πάταγος» που επιδιώκουν.

Τι μένει από όλα αυτά; Συνήθως τίποτα. Πέρα από μια προσωρινή ανακούφιση που προσφέρουν, δεν καταστρέφουν το έδαφος όπου φύεται το άνθος του όποιου κακού, δεν περιγράφουν την πυκνή και αντιφατική πραγματικότητα, το «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» του ελληνικού ζητήματος, απλά σκιαγραφούν σε τόνους δραματικούς το πρόβλημα της εκπτώχευσης, της απώλειας ζωτικών (ή και μη) κεκτημένων ενός συγκεκριμένου, κάθε φορά, κλάδου, χωρίς να φωτίζουν τον δρόμο προς μια κάποια λύση. Αλλωστε οι λύσεις είναι αθέατες μέσα στη θεομηνία που προκαλούν οι διαλυμένες εποχές. Αν κάτι φαίνεται ολόγυμνο, είναι το αδιέξοδο της τρέχουσας συγκυρίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή