Με ποιον διαπραγματεύονται οι υπουργοί του κ. Τσίπρα; Οι απολογητές της πλειοψηφίας δημιουργούν την εντύπωση ότι μάχονται με τους δύστροπους της τρόικας. Από μια άλλη οπτική γωνία, οι ελάχιστοι που συμμετέχουν στη διαπραγμάτευση (Τσακαλώτος, Σταθάκης, Κατρούγκαλος, Αλεξιάδης) πρέπει να ενημερώσουν και να πείσουν βουλευτές και κομματικά στελέχη πως κάνουν ό,τι το καλύτερο περνά από το χέρι τους. Επ’ αυτών κτίζουν οι κουμανταδόροι του Μαξίμου (κυρίως Δραγασάκης και Παππάς), που πιέζουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να δεχθούν την παλαιά και δοκιμασμένη συνταγή, γνωστή διεθνώς με τον κωδικό «TINA» (There Is No Alternative=Δεν Υπάρχει Αλλη Λύση), την οποία πάντως έκανε διάσημη στον καιρό της η Μάργκαρετ Θάτσερ.
Στου Μαξίμου, αλλά και στην Κουμουνδούρου, αδιαφορούν για την τραγελαφική προσπάθεια περιπτώσεων όπως η Ζωή Κ., πρώην πρόεδρος της Βουλής, να «φτύνει εκεί που έγλειφε». Είναι άλλωστε πρόδηλη η φτώχεια αυτών των αντιπάλων του Αλέξη. Ο πρωθυπουργός αισθάνεται σίγουρος όταν κοιτάζει αριστερά του. Κυρίως επειδή τα δημοσιογραφικά και πολιτικά «κέντρα» που κινούν τα νήματα της δήθεν «αριστερής αντιπολίτευσης» μπορούν, ανά πάσα στιγμή, να υποστούν τεράστια ζημία, εφόσον εκτεθούν τα κίνητρά τους. Η πρωθυπουργική ομάδα γνωρίζει καλά με ποιον διαπραγματεύθηκε τα τελευταία χρόνια και αναγνωρίζει τα χρέη της εκεί που πραγματικά υπάρχουν και όχι στις μεγαλοστομίες των δήθεν εξορκιστών του πατριωτισμού και της αριστεροσύνης.
Το πραγματικό πρόβλημα της τρίτης διαπραγμάτευσης Τσίπρα έχει τρεις πολύ δύσκολες πλευρές.
Ο κ. Τσίπρας γνωρίζει ότι τα χρήματα στο ταμείο της κυβέρνησης επαρκούν μέχρι τον Μάιο. Ακόμη κι αν οι νομοταγείς φορολογούμενοι συνεχίσουμε να πληρώνουμε τους «φορο-βασανιστές» μας, οι οποίοι μάλιστα περιφέρουν την υποτέλειά μας ως μέτρο της επιτυχίας τους, με την ίδια συνέπεια, θα έρθει ο καιρός να πληρωθούν τα εξωτερικά δάνεια, οπότε πρέπει «να πέσει η δόση».
Το δεύτερο «αγκάθι» συνδέεται με την επιμονή του Ταμείου στη διευθέτηση του χρέους. Το αναμενόμενο δημοσιονομικό πλεόνασμα πρέπει να περιοριστεί κάτω από 2 μονάδες του ΑΕΠ, λένε. Επομένως, το χρέος πρέπει να επεκταθεί στα 70 χρόνια και με 30ετή περίοδο χάριτος. Διαζευκτικά, θα χρειαστεί να δανείσουν οι Ευρωπαίοι περισσότερα κεφάλαια στους Ελληνες, για μια πιο σταδιακή προσαρμογή.
Το τρίτο δύσκολο τεστ συντήρησης για την κυβέρνηση Τσίπρα είναι η εξεύρεση διεθνών επενδυτών. Δεν είναι μόνον οι αποκρατικοποιήσεις που θα χρειαστούν σοβαρούς και ανοιχτοχέρηδες επενδυτές, έτοιμους να παλέψουν με τις εγχώριες ποικίλες αντιδράσεις. Εξειδικευμένοι οίκοι διαπιστώνουν ότι είναι πολύ δύσκολο να πείσουν τους επενδυτές που χρειάζεται να συνδράμουν την αναδιοργάνωση μεγάλων ελληνικών επιχειρήσεων. Το επιχειρηματικό κλίμα βαραίνει αντί να βελτιώνεται. Οσοι έβαλαν χρήματα στους δύο τελευταίους γύρους της ελληνικής κρίσης διαπιστώνουν ότι οι ζημίες τους είναι κολοσσιαίες. Η πτώση των τραπεζικών μετοχών, λίγες μόλις εβδομάδες μετά την πρόσφατη ανακεφαλαιοποίησή τους, στηρίζει τους πλέον σκοτεινούς συνειρμούς.
Κυριότερο όλων όμως παραμένει η εμπιστοσύνη στις άμεσες προοπτικές για πολιτική σταθερότητα. Ο κ. Τσίπρας οφείλει, με όποιον τρόπο κρίνει ο ίδιος κατάλληλο, να πείσει ότι διατηρεί την πρωτοβουλία των πολιτικών εξελίξεων. Μετ’ ολίγον, δεν θα αρκούν ούτε η μετριοπάθεια και η αυτοσυγκράτηση του Κυριάκου Μητσοτάκη για να αποφευχθεί η νέα κατρακύλα, χειρότερη ακόμη και της περυσινής.