Πολλοί εξ ημών πανηγυρίσαμε όταν στις αρχές Φεβρουαρίου προτάθηκε από τον βουλευτή Στιβ Κοέν του Τενεσί νομοσχέδιο που θέτει κατώτατο όριο για το μέγεθος των καθισμάτων στις αεροπορικές εταιρείες. Πιο πρόσφατα, το ζήτημα τράβηξε εκ νέου την προσοχή όταν ο γερουσιαστής Τσακ Σούμερ στη Νέα Υόρκη επίσης δήλωσε ότι θέλει να καθορίσει συγκεκριμένες προϋποθέσεις για το μέγεθος των καθισμάτων.
«Οι άνθρωποι έχουν γίνει ψηλότεροι από τότε που συρρικνώθηκαν τα καθίσματα», εξήγησε ο Κοέν στη σχετική συζήτηση για την πρότασή του. Οι θέσεις είχαν πλάτος 45 εκατοστά τη δεκαετία του 1970, πριν από την απορρύθμιση των αεροπορικών εταιρειών, και έκτοτε έχουν περιοριστεί στα 41 εκατοστά, ενώ το κενό για τα πόδια έχει μειω θεί από 89 εκατοστά σε 78. Την ίδια στιγμή, ο μέσος άνθρωπος ζυγίζει σήμερα 13,5 κιλά περισσότερο από ό,τι το 1960 και ο μέσος άνδρας 11 κιλά παραπάνω. Στενότερες θέσεις, ψηλό τεροι και βαρύτεροι επιβά τες είναι ο συνδυασμός που εμποδίζει μια γρήγορα εκκένωση του αεροσκάφους σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης. «Αυτό έχει επιπτώσεις στην υγεία και την ασφάλεια», προειδοποίησε ο Κοέν. Υπάρχουν δύο βασικές ανησυχίες: το σύνδρομο οικονομικής θέσης και η αδυναμία των επιβατών να εγκαταλείψουν το αεροσκάφος με ασφάλεια, όταν δύσκολα μπορούν να καθίσουν στις θέσεις τους στην καλύτερη περίπτωση.
Ο κίνδυνος θρόμβωσης ή εμβολής ως αποτέλεσμα των πτήσεων μακράς διαρκείας φαντάζει, λοιπόν, υπαρκτός, αν και περιορισμένος. Κατά μέσο όρο, ένας επιβάτης στους 6.000 θα υποστεί θρόμβωση ή εμβολή έπειτα από μια τέτοια πτήση, σύμφωνα με μελέτη της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας. Υπάρχουν, άλλωστε, συγκεκριμένοι παράγοντες που αυξάνουν το ρίσκο, όπως ο καρκίνος, μια πρόσφατη εγχείριση ή κάποιο τραύμα, η χρήση οιστρογόνων, η ακινησία, η προχωρη- μένη ηλικία, η εγκυμοσύνη, η παχυσαρκία, αλλά και η θέση κοντά στο παράθυρο, καθώς περιορίζουν την κινητικότητα του επιβάτη.
