Μορφή που συνδέθηκε πρωτίστως με την κατανόηση των ελληνικών μνημείων σε ιστορική διαχρονία, ο Χαράλαμπος Μπούρας, ομότιμος καθηγητής του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, υπήρξε προσωπικότητα με βάθος, έργο και τεράστια επίδραση. Ο θάνατός του, χθες, συγκίνησε όχι μόνο την αρχιτεκτονική και αρχαιολογική κοινότητα, αλλά και όλους όσοι είχαν αντιληφθεί το μέγεθος της προσφοράς του και τη μέγιστη συμβολή του σε θέματα προστασίας και αναστήλωσης μείζονων μνημείων της χώρας, όπως η Ακρόπολη Αθηνών, το Ηρώδειο, η Βραυρώνα, ο Οσιος Λουκάς. Ο Χαράλαμπος Μπούρας απεβίωσε σε ηλικία 83 ετών αφήνοντας πλούσιο ερευνητικό και συγγραφικό έργο και ένα ανυπολόγιστο απόθεμα γνώσης και επιρροής. Υπήρξε από τις κορυφαίες προσωπικότητες στον χώρο της ιστορίας της αρχιτεκτονικής.
Η μέγιστη συμβολή του σχετίζεται σαφώς με το τιτάνιο έργο αναστηλώσεων των μνημείων της Ακροπόλεως. Πρόεδρος της Επιτροπής Συντηρήσεως Μνημείων Ακροπόλεως από το 1985, ο Χαράλαμπος Μπούρας συνέβαλε καθοριστικά στην εισαγωγή νέας γνώσης στην προσέγγιση των μνημείων αλλά και στην εκπαίδευση γενεών συντηρητών και τεχνιτών σε μια πιο συνειδητή σχέση με τα ιστορικά θραύσματα. Ανθρωπος με εσωτερικευμένη εγκράτεια και σύνεση υπηρέτησε με προσήλωση και θαυμαστή μεθοδικότητα επί δεκαετίες τη μελέτη των μνημείων. Προσέφερε ένα επεξεργασμένο βλέμμα, αποτέλεσμα ετών μελέτης, παρατήρησης και στοχασμού. Η σχολαστικότητα της ματιάς του μας έδωσε οπτικές που δεν είχαν εμφανιστεί πρωτύτερα.
Γεννήθηκε το 1933 στην Πρέβεζα, αλλά μεγάλωσε στη Χίο, όπου πέρασε και τα χρόνια του πολέμου. Σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ και Ιστορία της Τέχνης στο Παρίσι. Ως αρχιτέκτων της Διευθύνσεως Αναστηλώσεως (1960-1966), εργάστηκε για την αποκατάσταση πολλών μνημείων, ενώ από το 1966 έως το 1974 δίδαξε Ιστορία της Αρχιτεκτονικής στην Πολυτεχνική Σχολή του ΑΠΘ και από το 1974 ώς το 2000 στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Υπήρξε μέλος του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου από το 1974 ώς το 2005. Η εμπειρία του ήταν μοναδική, αλλά κυρίως ήταν η εφαρμογή της γνώσης σε διάφορα ζητήματα που απαιτούσαν λύσεις. Η αναστήλωση της Στοάς της Βραυρώνος τη δεκαετία του 1960 αποτέλεσε τομή στον τρόπο προσέγγισης των μνημείων γενικότερα.
Ιδιαιτέρως σημαντική ήταν και η συμβολή του στη μελέτη των βυζαντινών (αλλά και μεταβυζαντινών) μνημείων και δη των Αθηνών.
Το 2002 τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Φοίνικος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Ανάμεσα στις σημαντικές δημοσιεύσεις του συγκαταλέγονται: «Βυζαντινά σταυροθόλια με νευρώσεις» (1965), «Η αναστήλωσις της στοάς της Βραυρώνος» (1967), «Νέα Μονή Χίου» (1985, με τη Λασκαρίνα Μπούρα), «Ελλαδική ναοδομία κατά τον 12ο αιώνα» (2002), «Βυζαντινή και μεταβυζαντινή αρχιτεκτονική στην Ελλάδα» (2006).
