Να είσαι στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου μέσα στο λιοπύρι του μεσημεριού και ωστόσο να μπορείς να φανταστείς αυτόν τον τόπο όπως θα είναι σε μερικά χρόνια. Είναι δύσκολο να συλλάβει κανείς πώς ένας τόπος, τόσο στενά συνδεδεμένος στην κοινή συνείδηση με το αρχαίο θέατρο, μπορεί να διευρύνει την ταυτότητά του και να αντιπροτείνει, μέσα από την ακριβή ιστορική επανοριοθέτησή του, έναν πλήρη, σύνθετο και λειτουργικό μοχλό ανάπτυξης για ολόκληρη την Αργολίδα.
Περισσότερο δύσκολο είναι να φανταστεί κανείς ότι στέρεοι σχεδιασμοί για ανάπτυξη γίνονται αυτή την εποχή στην Ελλάδα. Και είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό να συσχετίσει τη θέση ενός αρχαιολογικού χώρου, όπως το Ασκληπιείο Επιδαύρου, με δίκτυα συνεργειών που παρασύρουν καθώς ωριμάζουν ένα πλέγμα ιδιωτικών πρωτοβουλιών, τόσο ισχυρών και τεκμηριωμένων, ώστε γραφειοκρατικές αγκυλώσεις να λύνονται, ηθικοί δισταγμοί να παραμερίζονται και κρατικές δομές να ακολουθούν.
Αυτό κάνει το «Διάζωμα», το μοναδικής λειτουργικότητας, βάθους και αντοχής σωματείο πολιτών, το δημιούργημα του Σταύρου Μπένου. Στην Αργολίδα, έγινε η Θ΄ γενική συνέλευση του «Διαζώματος», επικεντρωμένη στο αναπτυξιακό πρόγραμμα της Επιδαύρου, στη διαμόρφωση του Ασκληπιείου και στην ευρύτατη εκπροσώπηση όλων εκείνων που συμπαρασύρει το «Διάζωμα» με το όραμά του: αρχαιολόγοι, επιχειρηματίες, παράγοντες του τουρισμού, τοπικοί άρχοντες, πολιτικοί που ήξεραν ότι ακολουθούν και δεν ηγούνται, ένα πλήθος σκεπτόμενων Ελλήνων που «ψηφίζουν» υπέρ της δημιουργικής Ελλάδας.
Αποκορύφωση του τριημέρου που διοργανώθηκε στην Αργολίδα (16-18/9) ήταν η παρουσίαση και κατανόηση της νέας ταυτότητας της Επιδαύρου. Η Επίδαυρος αποκτά νέο brand name, και αυτό από μόνο του έχει μια συγκλονιστική διάσταση. Είναι ένα έργο δισυπόστατο, προσανατολισμένο τόσο στην αρχαιολογία όσο και στο περιβάλλον, όπως κάθε όραμα του «Διαζώματος». Η περιβαλλοντική ανάδειξη του ευρύτερου χώρου του Ασκληπιείου, προϋπολογισμού 5.650.000 ευρώ, είχε ενταχθεί στο ΕΣΠΑ 2014-2020 στις 18 Δεκεμβρίου 2014 (ακριβώς στο νήμα) με υπογραφές τού τότε υπουργού ΠΕΚΑ, Γιάννη Μανιάτη, και της τότε γεν. γραμματέως ΥΠΠΟΑ, Λίνας Μενδώνη.
Η σύλληψη του οράματος
Αυτό όμως που πραγματικά συγκινεί, και που αποτελεί την αφετηρία κάθε σκέψης γύρω από το μέλλον της Επιδαύρου, είναι η σύλληψη του οράματος από τον καθηγητή, αρχαιολόγο, Βασίλη Λαμπρινουδάκη. Τον είδαμε στη σκηνή του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου, μόνον απέναντι στα μέλη του «Διαζώματος», προστατευμένα εκείνα από αλεξήλια. Ο Βασίλης Λαμπρινουδάκης έχει το χάρισμα του ευφυούς. Εχει εξασκήσει, δηλαδή, την ικανότητα να παραδίδει προφορικό λόγο, μεστό νοήματος και θαυμαστής οικονομίας, με αποτέλεσμα ο λόγος του να ρέει και να δροσίζει. Σε σύντομο διάστημα παρέθεσε τη βασική αρχή: ότι δηλαδή η Επίδαυρος, στην αρχαιότητα, ήταν το κέντρο ιατρικής και ότι το θέατρο ήταν απλώς μέρος του Ασκληπιείου, ενός αχανούς και πλήρως οργανωμένου θεραπευτηρίου, στο οποίο συνέρρεαν ασθενείς με τις οικογένειές τους, από την Ελλάδα, τη Μικρά Ασία και τη Δυτική Μεσόγειο. Τέτοια ήταν η ακτινοβολία του Ασκληπιείου της Επιδαύρου που στην ακμή του είχαν ιδρυθεί περί τα 200 παραρτήματα σε όλη τη Μεσόγειο. Στην Ελλάδα, είναι πασίγνωστο το Ασκληπιείο της Κω, το οποίο θα αποτελέσει πόλο και συνομιλητή του αναδυόμενου Ασκληπιείου της Επιδαύρου για τον 21ο αιώνα. Η βασική ιδέα είναι η ανάπτυξη των αναστηλωτικών εργασιών, η δημιουργία νέων διαδρομών, η οργάνωση βοτανικού κήπου και η διασύνδεση της Επιδαύρου με τον διεθνή ιατρικό κόσμο, η οργάνωση συνεδρίων, η πρόσκληση σε φοιτητές ιατρικών σχολών και η καλλιέργεια στο διεθνές κοινό της γνώσης περί της αληθινής ταυτότητας της Επιδαύρου. Η περιήγηση στο Ασκληπιείο και μόνο αποκαλύπτει μια αρχαία «Λούρδη» για τους ασθενείς.
