Λίγα πράγματα δουλεύουν, ως σύνολο, αποτελεσματικά στην Ελλάδα. Το «Διάζωμα» ξεχωρίζει. Για τρεις λόγους. Πρώτον, δεν διαχειρίζεται κρατικό χρήμα. Συγκεντρώνει ιδιωτικές χορηγίες, πληρώνει μελέτες και τις παραδίδει στο κράτος. Δεύτερον, περικλείει και δεν αποκλείει. Συσπειρώνει τον ανθό της κοινωνίας ως συνοδοιπόρους. Εχει κοντά του δημιουργικούς ανθρώπους από πολλούς τομείς, τους οποίους ενθαρρύνει να δώσουν το καλύτερο κομμάτι τους. Και τρίτον, έχει ξεκάθαρο στόχο. Ο Σταύρος Μπένος, που είναι ο εμπνευστής και πρόεδρος, με τεράστια εμπειρία στη δημόσια διοίκηση, προτείνει την ολιστική ανάπτυξη των περιφερειών με όχημα την ανάδειξη των αρχαίων θεάτρων. Τα θέατρα (που είναι διάσπαρτα στη χώρα) γίνονται πόλοι γύρω από τους οποίους οργανώνονται δίκτυα τουρισμού, απασχόλησης, τοπικών παραγωγών, εκπαίδευσης και καλλιτεχνικής δράσης.
Αυτό που αναγκαστικά προκύπτει είναι η πύκνωση των συνεργειών, η ίδρυση επί της ουσίας νέων κοινωνικών νευρώνων ανάμεσα σε έως πρόσφατα δύσπιστους συνομιλητές, όπως είναι οι αρχαιολόγοι και οι επιχειρηματίες. Το «Διάζωμα» προτείνει κοινωνική ειρήνη, ίσως και συμφιλίωση, όχι ως ξύλινο λόγο όπως κάνουν οι πολιτικοί, αλλά με εξορθολογισμένο και κοστολογημένο έργο πλήρους διαφάνειας.
Αυτό που εντυπωσιάζει είναι ότι παρά το εντελώς αρνητικό κλίμα για επενδύσεις που επικρατεί στη χώρα, το «Διάζωμα» προκαλεί ιδιωτικές χορηγίες σημαντικού ύψους τις οποίες απορροφούν εξ ολοκλήρου οι μελέτες αποκατάστασης. Το έργο της Επιδαύρου ενισχύει, π.χ., η Interamerican. Καθώς το έργο αποκτά σαφήνεια ως προς τον στόχο και ρεαλιστική βάση ως προς την ολοκλήρωση σε διάστημα ολίγων ετών, ολοένα και περισσότεροι διαβλέπουν την ανάγκη να συνδέονται σε αυτό που φέρνει ζωή, αίγλη, δουλειές, χρήμα, περηφάνια. Ενισχύεται η υπεραξία ενός νέου πολιτιστικού προϊόντος, το οποίο αντλεί από την κοινωνία και το ανταποδίδει στο πολλαπλάσιο.
Η ιδέα της ιδιωτικής χρηματοδότησης δημοσίων έργων δεν είναι τόσο διαδεδομένη στην Ελλάδα, αν εξαιρέσει κανείς μεμονωμένες μεγάλες δωρεές. Είναι μία πρακτική που χρειάστηκε να αναμετρηθεί με την άγνοια, την απειρία και την προκατάληψη δεκαετιών. Η χώρα, που παραδοσιακά θωπεύει αναχρονιστικές αντιλήψεις, θα κληθεί αργά ή γρήγορα να αντιληφθεί ότι η ευημερία προκύπτει από τον ρεαλισμό. Το όραμα έχει πιθανότητες εφαρμογής όταν αναλύεται σε σχήματα που δίνουν η εμπειρία και η αριστεία.
Τούτων δοθέντων και με καταγεγραμμένη την αδυναμία αλλά –συχνά– και την απροθυμία ή έστω την αμηχανία των αρχαίων μυαλών της δημόσιας διοίκησης να δεχθούν τα οφέλη της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας, η ελληνική περιφέρεια μπορεί να κινείται ανεξάρτητα χάρη στη σύνδεση με ιδιωτικούς πόρους που εξασφαλίζονται από συνέργειες όπως αυτές του «Διαζώματος». Η κρατική δομή δεν έχει παρά να αποδεχθεί την προσφορά, να τηρήσει τον νόμο και να θέσει σε εφαρμογή τον μηχανισμό της. Και αυτό συμβαίνει.
Η λαϊκή χρηματοδότηση μελετών αποκατάστασης των μνημείων διαδίδεται ως ιδέα. Μόλις την περασμένη Κυριακή παρουσιάστηκε στη Μικρή Επίδαυρο η ένταξη του αρχαίου θεάτρου της Κασσώπης στο πρόγραμμα act4greece της Εθνικής Τράπεζας. Και την προηγουμένη (17/9), στο αρχαίο θέατρο του Αργους, ο Σταύρος Μπένος ανακοίνωσε πως το Ιδρυμα Κανελλόπουλου προσφέρει 100.000 ευρώ για τις εργασίες στο Αρχαίο Θέατρο της Λάρισας.
