Είχα βγει από το σπίτι και πήγαινα να αντιμετωπίσω τον κόσμο, όταν έπεσα πάνω στην ανάπτυξη. Θέλω να πω, όχι την ίδια αυτοπροσώπως (αυτή τη φαντάζομαι όπως την Ελλάδα στις λιθογραφίες του 19ου αιώνα, αλλά με φάτσα Πάολας). Επεσα επάνω στα αδιάψευστα σημάδια της: τις αφίσες στις κολόνες των λεωφόρων. Επειδή αυτού του τύπου η παράνομη αφισοκόλληση είναι ταυτισμένη με τα μπουζουξίδικα, που έτσι διαφήμιζαν τις φίρμες του «σχήματος», είπα προς στιγμήν ότι αυτό ήταν, ήλθε η ανάπτυξη! Συνέβη! Διότι ό,τι είναι τα χελιδόνια για την άνοιξη είναι τα μπουζουξίδικα για την ανάπτυξη α λα γκρέκα. (Ιστορικά, δε, το σύγχρονο μπουζουξίδικο υπήρξε εργαλείο για τον εκπασοκισμό της χώρας…)
Δεν ήταν όμως η Πάολα στις αφίσες· ήταν ο Τσίπρας και το συνέδριό του. Υπό μία έννοια –μόνο μία και θα την εξηγήσω–, η διαφορά δεν είναι μεγάλη· διότι διάβασα κάποια ενδιαφέροντα πράγματα για το μυθικό ον Πάολα, που είναι εν τέλει πραγματικό. Κατά πρώτον, έχει επίθετο: λέγεται Φωκά – προφανώς, της γνωστής οικογενείας του Νικηφόρου, που τον έφαγε μπαμπέσικα ο Τσιμισκής κ.λπ. Επειτα, βάσει των δηλώσεών της ανήκει, δυνάμει, στον ΣΥΡΙΖΑ. Στο παρελθόν είχε δηλώσει «κομμουνίστρια» – δικού της τύπου, όχι προδιαγραφών Κουτσούμπα. Σήμερα δηλώνει ότι δεν θα ψήφιζε αν γίνονταν εκλογές, ευχαρίστως όμως θα έριχνε μια μολότοφ. Επομένως ΣΥΡΙΖΑ είναι η κοπέλα, δηλαδή ΠΑΣΟΚ που σάλεψε, αφού το ψέκασαν με χρεοκοπία· δεν χωρεί αμφιβολία. Επομένως, η δική μου, προσωρινή σύγχυση δεν απείχε και πάρα πολύ από την πραγματικότητα, όπως δεν απέχουν και τόσο τα μπουζούκια από τον ΣΥΡΙΖΑ – είναι η συνέχεια του κράτους, που λένε.
Προσέξτε όμως λίγο τις αφίσες του συνεδρίου –όσο και να σας εκνευρίζουν– και, ιδίως, τη μορφή του Τσίπρα. Οχι, δεν θυμίζει τον Παπανδρέου στις αφίσες της τελευταίας φάσης του ως ζωντανού-νεκρού. Σε εκείνες τις αφίσες, ο Παπανδρέου είχε ένα αχνό χαμόγελο. Ο Τσίπρας όμως έχει την τυπική πόζα Σοβιετικού ηγέτη στις επίσημες απεικονίσεις της εποχής, τις οποίες βρίσκουμε σε πορτρέτα, μετάλλια, αφίσες κ.λπ. Στραμμένος αριστερά σε προφίλ τριών τετάρτων, με την οπτική γωνία του φακού χαμηλά, ώστε ο ηγέτης να στέκεται ψηλότερα από τον θεατή, ο Τσίπρας εικονίζεται ελαφρώς συνοφρυωμένος με βλέμμα αποφασιστικό, χωρίς ίχνος χαμόγελου. Παρατηρήστε τον. Εχει ακριβώς την πόζα του Λένιν, ο οποίος, εδώ στον Υπαρκτό, θαυμάζεται από πολλούς και γενικώς χαίρει σεβασμού, ενώ στον κανονικό κόσμο θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εγκληματίες του 20ού αιώνα.
Δυστυχώς, αυτό είναι μέρος της πραγματικότητας και πολύ μεγάλο μάλιστα. Στο πολιτικό προσωπικό της χώρας, έχουμε ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό θαυμαστών του Χίτλερ, του Λένιν, του Στάλιν και του Μάο, εν συγκρίσει με οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Χάθηκε ο κόσμος, όμως, αν ο Τσίπρας χρησιμοποιούσε μία από εκείνες τις ωραίες, τις αεράτες πόζες που έκανε για το Reuters στη Νέα Υόρκη; Καλύτερος είναι όταν κάνει εκείνο το σκέρτσο που σπάει τον λαιμό και ρίχνει το κεφάλι πίσω, ενώ συγχρόνως χαμογελά πλατιά. Ιδίως όταν έχει στο τσεπάκι του σακακιού το λευκό, ίσιο μαντιλάκι του τραπεζίτη να εξέχει ίσα ίσα έναν πόντο. (Παρεμπιπτόντως, για τον Τσίπρα, το μαντιλάκι του τραπεζίτη είναι ένα υποκατάστατο γραβάτας. Αν έχετε προσέξει, το φοράει πάντα σε επίσημες περιστάσεις και στο εξωτερικό.)
Σε αυτά τα τόσο διαφορετικά πορτρέτα, δεν έχουμε δύο Τσίπρες, αλλά δύο όψεις του ίδιου Τσίπρα. Γιατί το δράμα αυτού του ανθρώπου (και των ομοίων του) είναι η σχιζοφρενική συνύπαρξη δύο αντίθετων κόσμων μέσα στο ίδιο πρόσωπο. Είναι και ο άβγαλτος που μαγεύτηκε με την εξουσία και δεν την αφήνει με τίποτα, είναι και ο αστοιχείωτος κομμουνιστής που επιμένει να γυρίσει την εξέλιξη προς τα πίσω. Αυτή η σχιζοφρένεια, εξάλλου, δεν αντανακλάται και στην πολιτική τους; Ευτυχώς, από μια πλευρά, διότι αυτή θα είναι η καταστροφή τους…
Αναγκαίο κακό
Επανέρχομαι στο debate Χίλαρι – Τραμπ με νεότερα. Οπως με ενημερώνει αγαπητός φίλος, ο οποίος έχει το χόμπι να παρακολουθεί στενά τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ, η Χίλαρι επικρίθηκε από πολλούς επειδή ήταν συγκρατημένη με τον Τραμπ και δεν του κατάφερε το τελειωτικό χτύπημα, ενώ μπορούσε. Η εκτίμηση του φίλου, εντούτοις, είναι διαφορετική. Σκοπίμως δεν το έκανε, λέει, διότι ο στρατηγικός στόχος της ήταν να παραμείνει ο τρελός στην κούρσα, ώστε να εντείνεται ο διχασμός των Ρεπουμπλικανών και, συνεπώς, η διαρροή ψήφων προς τη Χίλαρι. Σατανικό; Οχι μόνον, αν ισχύει είναι επίσης η συνετή επιλογή. Ποιος πλησιάζει ένα επικίνδυνο ζώο που πεθαίνει, για να το αποτελειώσει; Το αφήνεις να ψοφήσει μόνο του. Αλλωστε, αν συνεχίσει να μην ξέρει τι λέει για θέματα πολιτικής, μόνο καλό τής κάνει.
Αλλά και πέραν αυτού, υπάρχει και το βασικότερο: ότι χωρίς αντίπαλο είναι σαν να μη γίνονται εκλογές. Οι Αμερικανοί έχουν συνηθίσει, κάθε τέσσερα χρόνια, να επιλέγουν τον ένα από τους δύο υποψηφίους. Με μια υποψηφιότητα μόνο, της Χίλαρι, θα μοιάζει ψεύτικο και ίσως πολλοί να μην πάνε να ψηφίσουν. Ισως ακόμη, εφόσον εκλεγεί υπό τέτοιες συνθήκες, η Χίλαρι να είναι μια πρόεδρος με, κατά κάποιο τρόπο, μειωμένη νομιμοποίηση στη συνείδηση του κόσμου. Επομένως, ο Τραμπ πρέπει να παραμείνει στην κούρσα, ώστε η νίκη της Χίλαρι να είναι ξεκάθαρη, χωρίς σκιές. Είναι μια αξιοσημείωτη ειρωνεία να φαντάζεσαι τον Τραμπ ως πιόνι για την πραγματοποίηση των φιλοδοξιών της Χίλαρι. Του αξίζει, όμως.
