Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου. Ζητώ συγγνώμη για την όχι και τόσο πρωτότυπη εισαγωγή, όμως η κοινοτοπία της ελληνικής ζωής δεν μου επιτρέπει και πολλά. Η αβυσσαλέα, λοιπόν, ψυχή του ανθρώπου δεν τον αφήνει να ησυχάσει. Πότε τον πονοκεφαλιάζει με κάνα απωθημένο οιδιπόδειο, πότε τον ταλανίζει με υστερικό βήχα όπως την Αννα του Φρόιντ και πότε τον εμποδίζει να κρυφτεί, όπως η ουρά που ξέχασε ο γάτος και εξέχει από την κρυψώνα του. Ετσι και με τον κ. Τσακίρη, πρόεδρο, διοικητή και δεν ξέρω τι άλλο του «εθνικοπατριωτικού μορφώματος» που ακούει στο όνομα ΟΑΕΕ – ένα από τα χιλιάδες αρκτικόλεξα που καταδυναστεύουν τον δημόσιο βίο μας. Του ξέφυγε, λοιπόν, εκείνο το «όσοι δεν έχετε να πληρώσετε να φύγετε να πάτε αλλού», με άλλα λόγια «έξω από την ιδιοκτησία μου, τη χώρα μου». Αντελήφθη το χονδροειδές της διατυπώσεως, για να το πω ευγενικά, τη διέψευσε και πήγε να το διορθώσει.
Ηθελε να πει, εξήγησε, ότι: «Η ικμάδα, η ζωηράδα και η ευρηματικότητα των Ελλήνων δεν θα πρέπει να εξαντλούνται σε τρόπους εισφοροδιαφυγής και φοροδιαφυγής αλλά προς όφελος της ανάπτυξης της εγχώριας οικονομίας». Και το έκανε χειρότερο, με άλλα λόγια. Τι να πρωτοθαυμάσεις; Το θάρρος –ως γνωστόν, παρά τοις αρχαίοις λεγόταν και θράσος– του ανδρός ο οποίος με τον δείκτη της δεξιάς προτεταμένο δίνει οδηγίες στους θαλασσοδαρμένους πελάτες του, υπονοώντας ότι αυτός ξέρει πώς θα αναπτυχθεί η εγχώρια οικονομία; Αν το ήξερε πάντως δεν θα ήταν δημόσιος υπάλληλος. Την ταύτιση της ανάπτυξης με την καταβολή των εισφορών; Ή μήπως το θλιβερό μοτίβο της κρίσης, αυτό που λανσάρισε ο πρίγκιψ Γεώργιος των Παπανδρέου ο μικρός; Οτι, δηλαδή, για την πτώχευση φταίνε η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή; Ο κ. Τσακίρης συμπύκνωσε σε μερικές μόνον λέξεις τις αρχές της Σοβιετίας α λα γκρέκα.
Σε αντίθεση με τη Σοβιετία, στις δημοκρατικές κοινωνίες η κοινωνική ασφάλιση, όπως και η φορολογία, είναι ένα συμβόλαιο που υπογράφει ο πολίτης με το κράτος. Πληρώνει για να έχει ιατρική περίθαλψη και σύνταξη. Οταν ο πολίτης αθετήσει το συμβόλαιο, έχει αστικές και ποινικές ευθύνες. Οταν όμως τις αθετήσει το κράτος, τι γίνεται; Οταν ο πολίτης ξέρει πως αν χρειαστεί να νοσηλευθεί και στηριχθεί μόνο στη βοήθεια του ασφαλιστικού του ταμείου δεν θα καταφέρει να νοσηλευθεί, τι κάνει; Εξοικονομεί χρήματα για την κακιά την ώρα. Και από πού τα εξοικονομεί; Μα από τις εισφορές, που ούτως ή άλλως ούτε σύνταξη πρόκειται να του δώσουν. Τη φορολογική, κοινώς κοινωνική, συνείδηση καμιά αστυνομία και κανένα δικαστήριο δεν μπορεί να τη δημιουργήσει. Μόνον ο αλληλοσεβασμός, ανάμεσα στο Δημόσιο και στον πολίτη, αυτός που λείπει από τους προπετείς υπαλλήλους του τύπου Τσακίρη. Σιγά μην τον νοιάζει η κοινωνική συνείδηση. «Τα μισθά μου και να φεύγω» που έλεγε και η Σαπφώ Νοταρά.
Στον Γκιούλιβερ, ο Σουίφτ λέει ότι θα έπρεπε να τιμωρούνται οι παραβάτες, αλλά να επιβραβεύονται οι συνεπείς, όπως έκαναν οι Λιλιπούτειοι, αν θυμάμαι καλά. Εδώ οι συνεπείς όχι μόνον δεν επιβραβεύονται αλλά τιμωρούνται διά της αμελείας και της ανικανότητας του παραπληγικού κράτους. Ούτε τη Σοβιετία δεν μπορούν να μιμηθούν σωστά. Εκεί τουλάχιστον είχαν ιατρική περίθαλψη.
