ΤΙΡΑΝΑ – ΑΠΟΣΤΟΛΗ. «…Δεν πρέπει να μας συγχέετε με τους μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν. Εκείνοι χρησιμοποιούσαν τα όπλα για να επιβάλλουν τις απόψεις τους, εμείς πολεμάμε για τις ιδέες μας με όπλο τη δημοκρατία. Δεν είμαστε τρομοκράτες και πολεμοχαρείς», λέει στην «Κ» ο εξηντάχρονος μυστακοφόρος, Σαχριέρ Κιαμανσέχ.
Η αλήθεια είναι ότι καθώς ανηφορίζαμε με τον φωτορεπόρτερ Αλέξανδρο Γκιώνη στους δρόμους της συνοικίας Μπαμπρού, βορειοανατολικά των Τιράνων, στο μυαλό μου είχα άντρες με γενειάδες, φόρμες παραλλαγής και τουρμπάνι στο κεφάλι, μαντρωμένους σε καταθλιπτικές εγκαταστάσεις με ψηλούς τοίχους, συρματοπλέγματα στην κορυφή, φρουρούμενους από ένοπλους αστυνομικούς. Οι ειδήσεις που έφθαναν από την Αλβανία ήθελαν 3.200 εμπειροπόλεμους Ιρανούς μουτζαχεντίν, χαρακτηρισμένους έως πρόσφατα από Αμερικανούς και Ευρωπαίους ως τρομοκράτες, να αναπτύσσονται στα περίχωρα των Τιράνων.
Μια επιπλέον δυνάμει βραδυφλεγής ισλαμιστική «βόμβα» στην Ευρώπη! Βορειότερα στη Βοσνία ήρθαν το 1992 για να πολεμήσουν στο πλευρό των ομοθρήσκων τους εναντίον των Σέρβων μερικές χιλιάδες μπαρουτοκαπνισμένοι στο Αφγανιστάν Αραβες μουτζαχεντίν. Και οι περισσότεροι έμειναν εκεί, όταν ήρθε η ειρήνη. Σήμερα, πυρήνες τζιχαντιστών έχουν εγκαθιδρύσει στη Βοσνία τη δική τους εξουσία σε χωριά, όπου πλέον δεν πατάει «άπιστος» το πόδι του, και τώρα στην πολυπληθέστερη μουσουλμανική χώρα της Βαλκανικής, την Αλβανία, εγκαθίστανται Ιρανοί μουτζαχεντίν. Ο ισλαμιστικός φανατισμός πατάει για τα καλά το πόδι στις περιοχές της Βαλκανικής με συμπαγείς μουσουλμανικούς πληθυσμούς, δημιουργεί προγεφυρώματα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει σε βάθος χρόνου για τη Γηραιά Ηπειρο.
Με αυτές τις σκέψεις και έχοντας εξασφαλίσει άδεια εισόδου στο «στρατόπεδο των μουτζαχεντίν», ρωτάμε σ’ έναν χωματόδρομο μία ηλικιωμένη γυναίκα πού μένουν οι μουτζαχεντίν. «Θα μπείτε εκεί που θα δείτε την ομορφότερη πόρτα», μας λέει. Στην είσοδο της «ομορφότερης πόρτας» έγραφε στα αγγλικά «Εθνικό Κέντρο Αιτούντων Ασυλο». Το όλο σκηνικό ουδεμία σχέση είχε με εγκαταλειμμένο από την εποχή του Χότζα στρατόπεδο εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων, που «φιλοτεχνούσαν» οι πληροφορίες. Σύγχρονες εγκαταστάσεις, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, φροντισμένα κτίρια και στους αύλιους χώρους περιφέρονταν γυναίκες και παιδάκια πρόσφυγες από τη Συρία και αρκετοί άντρες, Ιρανοί, όλοι τους πάνω από τα σαράντα, ντυμένοι ευρωπαϊκά.
«Από εδώ περνούν οι μουτζαχεντίν που έρχονται στην Αλβανία. Αφού πάρουν άδεια παραμονής και περάσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες για να λάβουν το καθεστώς πρόσφυγα, σιγά σιγά μετακομίζουν σε διαμερίσματα στην πόλη όπου μένουν με ενοίκια που πληρώνονται ή επιδοτούνται από την Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες αλλά και από πηγές της οργάνωσής τους στην Ευρώπη», μας λέει μία υπάλληλος του Κέντρου.
Oι «μουτζαχεντίν του λαού», σιίτες στο θρήσκευμα, αποτελούν ισχυρό πυλώνα της εξόριστης ιρανικής αντιπολίτευσης με έδρα το Παρίσι, οι οποίοι πολέμησαν με τα όπλα το καθεστώς Χομεϊνί. Στον πόλεμο Ιράν – Ιράκ, κατά την οκταετία 1980 – 1988, αντιτάχθηκαν με τα όπλα στο θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης και όταν η αιματηρή σύγκρουση των δύο γειτόνων έληξε, κατέφυγαν στο Ιράκ, απ’ όπου στρατωνιζόμενοι σε δύο στρατόπεδα ASRAF και LIBERTY πραγματοποιούσαν δολιοφθορές και αιφνιδιαστικές πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του Ιράν.
Αποχαρακτηρισμός
Οι Αμερικανοί στα τέλη της δεκαετίας του ’90 τους κατέταξαν στις τρομοκρατικές οργανώσεις και το 2003, όταν εισέβαλαν στο Ιράκ και ανέτρεψαν το καθεστώς του Σαντάμ, που τους στήριζε, τους αφόπλισαν κατ’ απαίτηση των σιιτικών κυβερνήσεων που εγκαταστάθηκαν στη Βαγδάτη και ήταν φίλα προσκείμενες στην Τεχεράνη. Μία δεκαετία μετά, το 2009, οι ΗΠΑ θα τους αποχαρακτηρίσουν από τρομοκράτες –αργότερα θα κάνει το ίδιο και η Ε.Ε.– αλλά πλέον η παραμονή τους ήταν αδύνατη, καθώς το καθεστώς των σιιτών τούς έθεσε στο στόχαστρο.
«Την περίοδο της κυβέρνησης Μαλίκι οι σχέσεις Ιράν – Ιράκ ήταν άριστες, οπότε άρχισαν οι επιθέσεις του καθεστώτος της Βαγδάτης εναντίον μας. Σε δύο μόνο επιθέσεις σκότωσαν 37 μουτζαχεντίν στο στρατόπεδο. Ημασταν η οργάνωση που υποστήριζε δημοκρατικές ιδέες, ήμασταν η αντιπολίτευση του καθεστώτος Χομεϊνί και ήθελαν να μας εξαφανίσουν. Βομβάρδιζαν από αέρος και ξηράς τα δύο στρατόπεδα στα οποία μέναμε. Σκοτώθηκαν 170 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 1.500, από τους οποίους πεθάναν 20 στη συνέχεια. Ημασταν 3.000 στα δύο στρατόπεδα. Παραδώσαμε τα όπλα το 2003 με την επέμβαση των ΗΠΑ. Θεωρήσαμε πως με βάση τη Χάρτα της Γενεύης ήμασταν προστατευόμενοι και επομένως δεν χρειαζόμασταν τα όπλα», μας λέει ο Σαχριέρ Κιαμανσέχ.
Ενώπιον του ενδεχομένου να τους εξολοθρεύσουν σιίτες Ιρακινοί, οι ΗΠΑ υπέγραψαν συμφωνία με την κυβέρνηση Μπερίσα το 2013 για τη μετεγκατάστασή τους, η οποία τέθηκε από τις αρχές του χρόνου σε εφαρμογή, με παράλληλη οικονομική βοήθεια 20 εκατ. δολ. στην Αλβανία. Το ιρανικό καθεστώς διαμαρτυρήθηκε έντονα προς την Αλβανία για τη φιλοξενία «τρομοκρατών». Ωστόσο, τα Τίρανα απέρριψαν τα διαβήματα της Τεχεράνης. «Θέλουμε να πούμε στον κόσμο ότι δεν είμαστε ούτε πολεμιστές, ούτε φανατικοί μουσουλμάνοι, ούτε τρομοκράτες. Είμαστε ανοιχτοί σε κάθε ιδεολογία και θρησκεία», τονίζει ο 45χρονος Μουχαμάτ Σαφάι, με σπουδές Ιατρικής στις ΗΠΑ, του οποίου το καθεστώς του Χομεϊνί σκότωσε τους γονείς και τρία αδέρφια του. «Στόχος μας είναι να επιστρέψουμε σ’ ένα Ιράν χωρίς τον χομεϊνισμό. Το ιρανικό καθεστώς κάνει τα πάντα για να μας δυσφημίσει. Παρουσιάζει την οργάνωσή μας ως τρομοκρατική. Εμφανίζει ψεύτικα στοιχεία για να περάσει εύκολα την προπαγάνδα του και να μας προσάψει τη ρετσινιά του τρομοκράτη. Θέλουμε να πούμε στον κόσμο ότι δεν είμαστε ούτε πολεμιστές, ούτε φανατικοί μουσουλμάνοι, ούτε τρομοκράτες. Για να σας δείξουμε ότι δεν είμαστε φονταμενταλιστές, σας λέμε πως εμείς ζητάμε την απελευθέρωση της γυναίκας. Μάλιστα αρχηγός της οργάνωσής μας είναι μία γυναίκα. Είμαστε ξεκάθαροι σ’ αυτό: η γυναίκα παίζει καθοριστικό ρόλο στην κοινωνία».
«Χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας»
Ρώτησα τους συνομιλητές μου μουτζαχεντίν για το μέλλον τους στην Αλβανία. Πόσο θα μείνουν, αν προβλέπεται να δουλέψουν και πώς τα βγάζουν πέρα οικονομικά. Δεν πήρα απαντήσεις και μάλλον ούτε οι ίδιοι ήξεραν. «Εμείς ανταποκριθήκαμε στην έκκληση για αλληλεγγύη και ανθρωπιά, καθώς κινδύνευε η ζωή αυτών των ανθρώπων. Ηταν μια κρίση στην οποία η ανθρωπότητα έπρεπε να δώσει λύση», μου είπε ο υπουργός Εσωτερικών κ. Σαϊμίρ Ταχίρι και πρόσθεσε: «Δεν είναι ούτε τρομοκράτες ούτε φανατικοί, είναι άνθρωποι που στη χώρα τους κινδύνευε η ζωή τους. Και στο Ιράκ κινδύνευε, γι’ αυτό ζήτησαν οι ίδιοι διεθνή παρέμβαση». Οσον αφορά στο μέλλον αυτών των ανθρώπων, ο κ. Ταχίρι απάντησε: «Ενεργούμε στη βάση ενός ανθρωπιστικού προγράμματος του ΟΗΕ. Μόλις διανύσαμε τη φάση της έκτακτης ανάγκης, που ήταν να σώσουμε τη ζωή τους. Τώρα είμαστε στη φάση που συζητούμε με εταίρους για το μέλλον». Ερωτηθείς αν σημαίνει κάτι το γεγονός ότι τόσο οι ΗΠΑ όσο και η Ε.Ε. επί χρόνια τους θεωρούσαν τρομοκράτες, ο κ. Ταχίρι είπε: «Πέρασαν δύο δεκαετίες από τότε. Σήμερα είναι άνθρωποι που χρήζουν ανθρωπιστικής βοήθειας και τέτοιους τους έχουν χαρακτηρίσει τα Ηνωμένα Εθνη. Η Γερμανία έχει πάρει μερικούς από αυτούς, οι ΗΠΑ επίσης, η Γαλλία το ίδιο, όπως και κάποιες χώρες της Βόρειας Ευρώπης. Πρόκειται για ένα κοινό πρόγραμμα για να βοηθήσουμε αυτούς τους ανθρώπους και να μην τους αφήσουμε να σκοτωθούν εκεί».
