Εξ αφορμής της εκλογής του κ. Ντόναλντ Τραμπ ως 45ου προέδρου των ΗΠΑ και της αμηχανίας ή αποστροφής που έχει προκαλέσει στο ευρωπαϊκό και αμερικανικό κατεστημένο, θα ήταν ίσως σκόπιμο να διερευνηθεί τι πράγματι εκπροσωπεί στη Δύση η Νέα Δεξιά.Αδιαμφισβήτητα υφίστανται πυρήνες φασιστών και εθνικοσοσιαλιστών σε αυτά τα νέα ευρωπαϊκά κόμματα. Βέβαιο επίσης ότι μεταξύ των υποστηρικτών του κ. Τραμπ υπάρχουν ρατσιστές. Αλλά η απήχηση των νέων πολιτικών σχηματισμών δεν περιορίζεται απλώς σε αυτούς τους απεχθείς πυρήνες ούτε αποκλειστικά στους ανέργους, στα πάσης φύσεως πληβειακά στοιχεία.
Στις χώρες της ανεπτυγμένης Δύσης υφίσταται εθνική επιχειρηματική τάξη, που δημιούργησε πλούτο και στήριξε το αστικό καθεστώς στη διάρκεια αιώνων. Σήμερα αυτή η τάξη διαλύεται από τις συμφωνίες του διεθνούς εμπορίου, τη φυγή των επενδυτικών κεφαλαίων στις αγορές φθηνού εργατικού δυναμικού, τη μεταφορά της έδρας των πολυεθνικών εταιρειών σε φορολογικούς παραδείσους.
Ο κ. Τραμπ ως επιχειρηματίας και όχι ως πολιτικός του «κομματικού σωλήνα» διέγνωσε το πρόβλημα. Εξ ου και και η Νέα Συμφωνία που εξήγγειλε για εμπλοκή των επιχειρηματιών σε έργα εκσυγχρονισμού των υποδομών. Ο πραγματικός σκληρός πυρήνας των οπαδών του είναι «εθνικός» και «επιχειρηματικός», όπως επίσης και το εργατικό δυναμικό – το άμεσα συνδεόμενο με τον κλάδο της πραγματικής οικονομίας. Φυσικά, ο νέος Αμερικανός πρόεδρος δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το «όραμα» της παγκοσμίου οικονομικής ηγεμονίας των ΗΠΑ, αλλά δεν θα περιορισθεί σε αυτό, όπως έπραξε το «σύστημα Κλίντον», το οποίο και αντιμετώπισε περίπου ως «εγκληματική οργάνωση».
Προκαλεί έκπληξη σε ορισμένους η έλλειψη αντικομμουνιστικής ρητορείας στα κόμματα της Νέας Δεξιάς σε όλη τη Δύση. Ο λόγος δεν είναι φυσικά ότι συμφιλιώθηκαν με τους κομμουνιστές ή ότι οι ηγέτες τους «αδελφοποιήθηκαν» με τον πρόεδρο της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν. Κάθε άλλο. Το πρόβλημα είναι ότι η μεταμαρξιστική Αριστερά όχι απλώς εκφράζεται, αλλά διαδραματίζει ρόλο κυρίαρχο στο σύστημα «παγκοσμιοποιήσεως»· αυτή είναι συνεπώς η αντίπαλος, και όχι οι μπολσεβίκοι, καθώς συνετελέσθη όσμωση ανορθόδοξη των αντιλήψεων της «ελευθέρας αγοράς» με την εκσυγχρονιστική και φιλελεύθερη Αριστερά.
Από τη δημοσίευση του «Κομμουνιστικού Μανιφέστου» τον 19ο αιώνα, ο στόχος των κομμουνιστών, αναρχικών και πάσης αποχρώσεως αριστερών ήταν η καταστροφή του αστικού εθνικού κράτους. Απέτυχαν παταγωδώς. Τα κομμουνιστικά καθεστώτα κατέρρευσαν με εξαιρέσεις κάποιες τριτοκοσμικές επιβιώσεις.
Σήμερα η απειλή εναντίον του αστικού εθνικού κράτους, όπως επίσης και της τάξεως που το δημιούργησε και το εστήριξε προέρχεται από την παγκοσμιοποίηση στον οικονομικό και πολιτιστικό τομέα. Η Νέα Δεξιά στη Δύση εδραιώνεται στις ανεπτυγμένες χώρες, λόγω αυτών των εκτροπών από θεμελιώδεις συνιστώσες του αστικού συστήματος.
Συνύπαρξη εθνοτήτων υφίστατο επί αιώνες σε αυτοκρατορίες, υπό απόλυτο μονάρχη. Η διαχείριση της παγκοσμιοποιήσεως ανήκει στους φιλελευθέρους και στην εκσυγχρονιστική Αριστερά. Η ρήξη της Δεξιάς, του συντηρητικού πολίτη, φαίνεται να είναι οριστική με την κρατούσα τάξη πραγμάτων. Ο κ. Τραμπ επιχειρεί μια σύνθεση στις ΗΠΑ, μια χώρα όμως διαφορετική από τα κράτη που δημιούργησαν οι Ευρωπαίοι αστοί.
