Λίγο πριν από τον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία το 2007, θυμάμαι ακόμη την «τηλεμαχία» των δύο υποψηφίων, του Νικολά Σαρκοζί και της Σεγκολέν Ρουαγιάλ. Είχε κρατήσει πάνω από δύο ώρες, κάτι σαν πολιτικός «Μπεν Χουρ», ο ρυθμός όμως θύμιζε περισσότερο ταινία του Αγγελόπουλου. Μια μακρόσυρτη εμμονή στις λεπτομέρειες, απ’ αυτές που κάνουν τον προστάτη να διαμαρτύρεται και να απειλεί με εξέγερση – αναφέρομαι στον αδένα. Είχαν αφιερώσει περισσότερη ώρα για την τύχη μιας νοσοκόμας σε κάποιο γαλλικό προάστιο παρά για την Ευρώπη. Ηταν πιο βαρετή και από το ελληνικό ντιμπέιτ με τις στημένες ερωτήσεις και τον Λαφαζάνη ως γκεστ. Θυμάμαι το συμπέρασμα που είχα βγάλει: αν η τύχη της Ευρώπης δεν ενδιαφέρει ούτε τους υποψηφίους για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, τότε την έχουμε πατήσει συλλήβδην. Η Ευρώπη δεν είχε χάσει τον πολιτικό της προσδιορισμό. Είχε χάσει την πολιτική, άρα την υπόστασή της, tout court που θα έλεγαν και οι Γάλλοι.
Την περασμένη Κυριακή στις προκριματικές για την εκλογή υποψηφίου στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές κέρδισε ο Φρανσουά Φιγιόν, παρά τις προβλέψεις που ήθελαν τον δήμαρχο του Μπορντό Αλέν Ζιπέ να έρχεται πρώτος στον δεύτερο γύρο. Ο Νικολά Σαρκοζί ηττήθηκε. Διάβασα ότι πολλοί ψήφισαν τον Φιγιόν επειδή πίστευαν ότι ο Ζιπέ θα ήταν πρώτος και ήθελαν να ανακόψουν τον Σαρκοζί. Οσο κι αν αυτό το διάβασα στην ευγενή «Μοντ», θεωρώ ότι είναι μάλλον ανεκδοτολογικό. Μένει να δούμε τα αποτελέσματα του δεύτερου γύρου, όμως οι αιτίες της πρωτιάς του Φιγιόν είναι ουσιαστικότερες και έχουν να κάνουν με την υπαρξιακή κρίση της ευρωπαϊκής πολιτικής. Ο,τι συμβαίνει στη Γαλλία αφορά την Ευρώπη ολόκληρη. Ολα δείχνουν ότι στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές το δίλημμα θα είναι ανάμεσα στο Εθνικό Μέτωπο και την Κεντροδεξιά. Οι Σοσιαλιστές, όπως η δική μας Κεντροαριστερά, προκαλούν βαθιά χασμουρητά, κάτι μάλλον αποτρεπτικό για τους ψηφοφόρους.
Ο Φιγιόν, λένε, εκπροσωπεί την Καθολική Δεξιά – πράγμα που σημαίνει ότι η θρησκεία παίζει μεγαλύτερο ρόλο στην πολιτική από ό,τι της αποδίδει ο προοδευτικός λυρισμός. Υποστηρίζει την ενίσχυση του κύρους του σχολείου, μέσω του αυταρχισμού. Υπερασπίζεται τη νομοθεσία για την απαγόρευση επίδειξης θρησκευτικών συμβόλων σε δημόσιους χώρους – το μπουρκίνι και τη μαντίλα. Υποστηρίζει την απέλαση όσων είναι ύποπτοι για ισλαμική τρομοκρατία και την προσέγγιση της Ευρώπης με τη Ρωσία, καθώς και με το καθεστώς του Ασαντ στη Συρία. Θα μου πείτε πολλά απ’ αυτά τα υποστηρίζει και το Εθνικό Μέτωπο. Με μία διαφορά: ο Φιγιόν δεν είναι αντιευρωπαϊστής.
Ο Φιγιόν δεν είναι Τραμπ. Ας το πάρουμε απόφαση όμως ότι ο κόσμος αλλάζει και, όπως έλεγε ο Γατόπαρδος, η Ευρώπη, αν θέλει να παραμείνει ίδια, πρέπει να αλλάξει. Και να πετάξει όπου δει όλα τα ιδεογράμματα που την οδήγησαν στη σημερινή της αφασία. Το μεγάλο πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι το «κλίνατε επί δεξιά», όταν η Αριστερά συμπεριφέρεται ως απολίθωμα της εφηβείας της – σαν κάτι έρωτες που έχασαν την αισθηματική τους αξία αλλά δεν μπορείς να τους ξεχάσεις. Το ζητούμενο είναι αν η Ευρώπη καταφέρει να αναγεννήσει τις συντηρητικές αξίες που την κάνουν Ευρώπη χωρίς να διαλυθεί. Επειδή κάποιοι πίστεψαν κάποτε ότι, για να στήσουμε την Ευρώπη, πρέπει να διαγράψουμε τον πολιτισμό της.
