Ενας φίλος –καλοπροαίρετος άνθρωπος, αλλά αδαής περί τα καλλιτεχνικά– τόλμησε να συσχετίσει τα τεκταινόμενα επί ημερών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ με το πνεύμα του σουρεαλισμού. Τον διέκοψα, σκαιώς πρέπει να το παραδεχθώ, και του εξήγησα, σε τόνο αυστηρό για να το χωνέψει μια και καλή, ότι όλα αυτά τα καλλιτεχνικά κινήματα που ξεπήδησαν μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο με σκοπό την ανατροπή των συμβατικών αισθητικών αξιών (ντανταϊστές, σουρεαλιστές κ.λπ.) δεν ήσαν παρά οι προάγγελοι του Υπαρκτού Ελληνισμού. Το ίδιο ισχύει και για το θέατρο του παραλόγου (Μπέκετ, Ιονέσκο, Ζενέ κ.ά.), που εμφανίσθηκε τη δεκαετία του 1950. Ο Υπαρκτός Ελληνισμός είναι το ανώτατο στάδιο του παραλόγου. Και έχω το σχετικό παράδειγμα αμέσως παρακάτω.
Η κομματική «Αυγή» πανηγύριζε χθες στο πρωτοσέλιδό της με τον τίτλο: «Πέντε της Ν.Δ. στη δικογραφία για το Ντυνάν». Και λοιπόν; Ο Ανδρέας Μαρτίνης λέει διάφορα, όπως είναι δικαίωμά του, προκειμένου να υπερασπισθεί τον εαυτό του. Ομως, βάσει του εξωφρενικού νόμου περί ευθύνης υπουργών, αρκεί μία ονομαστική αναφορά του κατηγορουμένου σε πρόσωπο πρώην υπουργού και η δικογραφία μεταβιβάζεται στην αρμοδιότητα της Βουλής για να κρίνουν οι βουλευτές αν και κατά πόσον ευσταθούν οι κατηγορίες. Ποια είναι, όμως, τα ενδεχομένως ενοχοποιητικά στοιχεία για τους πέντε της Ν.Δ.;
Για τον Αδωνι Γεωργιάδη ότι λειτούργησε ως «εντολοδόχος του Σάλλα». Ηταν τόσο ανόητος ο Γεωργιάδης, ώστε να παραβιάσει τις τυπικές διαδικασίες προκειμένου να περιέλθει το «Ερρίκος Ντυνάν» στον μεγαλύτερο από τους δανειστές του, την Τράπεζα Πειραιώς; Το θεωρώ απίθανο, αλλά βεβαίως αρμόδιοι να κρίνουν είναι οι βουλευτές. Επικοινωνιακά και μόνον, η κατηγορία στέκεται, επειδή όλοι εμείς που το ακούμε ή το διαβάζουμε στις ειδήσεις δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τις διαδικασίες που επικαλείται ο κατηγορούμενος. Ο Μάκης Βορίδης κατηγορείται από τον Ανδ. Μαρτίνη ότι έφερε στη Βουλή τη σχετική με το νοσοκομείο τροπολογία, η οποία και ψηφίστηκε. Κατηγορείται, δηλαδή, για ένα νόμο του κράτους, που πέρασε από νομοπαρασκευαστική επιτροπή, συζητήθηκε στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή και, τέλος, ψηφίσθηκε από την Ολομέλεια. Βλέπετε και εσείς, φαντάζομαι, ότι σταδιακά προχωρούμε βαθύτερα στο παράλογο. Περιμένετε, όμως, γιατί έχει και χειρότερα.
Ο Ανδρέας Λυκουρέντζος κατηγορείται, επειδή ο Ανδ. Μαρτίνης πήγε να τον επισκεφθεί στο γραφείο του, αλλά ο τότε υπουργός ―άκουσον, άκουσον!― δεν τον δέχθηκε. Ηταν άρρωστος, είπαν στον Μαρτίνη, και τον παρέπεμψαν σε κάποιον τρίτο. Καλά του κάνουν, λοιπόν, τώρα! Εχεις ιατρική γνωμάτευση, κύριε; Αν δεν έχεις, αρκεί μια κουβέντα μέσα στον συνήθως ασυνάρτητο και νεφελώδη λόγο του Μαρτίνη και καταλήγεις πρωτοσέλιδο στην «Αυγή». Ο Νότης Μηταράκης, έπειτα, ήταν ακόμη θρασύτερος. Αυτός ούτε καν δεχόταν τα τηλεφωνήματα, όταν καλούσε ο Μαρτίνης. Κοινώς, δεν του έβγαινε στο τηλέφωνο, ο μπαγαπόντης! Φταίει αυτός; Οχι μόνον. Φταίει, σύμφωνα με την κατάθεση του Μαρτίνη πάντα, και ο προϊστάμενός του, Κωστής Χατζηδάκης, επειδή «δεν ήλεγχε τον υφυπουργό του». Επειδή, με άλλα λόγια, δεν τον ρωτούσε κάθε βράδυ προτού φύγει από το γραφείο: «Νότη, παιδί μου, απάντησες σε όλα τα τηλεφωνήματά σου; Τακτοποίησες τα χαρτιά στο γραφείο σου; Για να δω, έχεις τα νύχια σου καθαρά;».
Με αυτά θα ασχοληθεί η Βουλή, λες και δεν υπάρχει τίποτε σοβαρότερο να κάνει. Τόσος χαμένος χρόνος για ένα τζούφιο επικοινωνιακό πυροτέχνημα. Για ένα πρωτοσέλιδο της «Αυγής», που όπως κάθε πρωτοσέλιδο την επομένη δεν θα το θυμάται κανένας…
Αυτό μας μάρανε
Σοκ στο πανελλήνιο! Ενας περιφερειακός σύμβουλος του ΠΑΣΟΚ στη Θράκη, μουσουλμάνος το θρήσκευμα, φωτογραφήθηκε να κάνει με τα δάκτυλα το σήμα της εθνικιστικής τουρκικής οργάνωσης των «Γκρίζων Λύκων». Σιγά το θέμα… Πώς κάνουμε έτσι; Εδώ έχουμε πρωθυπουργό που περηφανεύεται ότι «κανείς δεν είναι πιο αριστερός από αυτόν». Ο γκρίζος λύκος μάς μάρανε;
Ιερό κειμήλιο
Οπως η Μονή Βατοπεδίου βγάζει κατά καιρούς την «Αγία Ζώνη» για να την προσκυνήσουν οι πιστοί, έτσι και το ΚΚΕ παρουσίασε το ιερόν πιστόλιον του Μπελογιάννη, στα προχθεσινά εγκαίνια της έκθεσης στην Αμαλιάδα. Επρόκειτο για ένα γερμανικής κατασκευής Walther PPK του 1938, για το οποίο, όταν ο Δ. Κουτσούμπας ρωτήθηκε από τον πρωθυπουργό πώς κατέληξε στα χέρια του, απάντησε: «Είναι ολόκληρη ιστορία… Το κρύβανε οι αγωνιστές και γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να χαθεί». Οπως διάβασα, το πιστόλι έμεινε για λίγο στον χώρο της έκθεσης και μετά όπως είχε εμφανισθεί έτσι εξαφανίσθηκε. Τώρα, το φυλάνε οι «αγωνιστές».
Ηθελα, όμως, να ρωτήσω, αν νομίμως φυλάσσεται από τους «αγωνιστές». Εχει, δηλαδή, καταχωρισθεί το συγκεκριμένο όπλο ως κειμήλιο; Εχει υποστεί τις απαραίτητες αλλαγές, ώστε να μην είναι λειτουργικό; Υπάρχει, τέλος πάντων, κάποια συνεννόηση με τις Αρχές, γιατί από όσο ξέρω δεν μπορεί ο καθένας να φυλάει ένα όπλο στο συρτάρι του, εφόσον δεν έχει άδεια. Αλλά τι λέω; Το ΚΚΕ δεν είναι ο καθένας· είναι κράτος εν κράτει στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Ιδίως με τη σημερινή κυβέρνηση, καθώς το ΚΚΕ άνοιξε τον δρόμο που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Δεν έχω λόγια
Γιαγιά έγινε, όπως διαβάζω, η Τασία Χριστοδουλοπούλου και, φυσικά, ο τοκετός έγινε σε ιδιωτικό μαιευτήριο, διότι, ως γνωστόν, αριστεροί είμαστε και όχι κορόιδα. Συγχαρητήρια, να τους ζήσει, να το χαίρονται κ.λπ. Ομως η χαρμόσυνη είδηση υπονοεί κάτι που κάνει το αίμα (το δικό μου) να παγώνει: για να γίνει γιαγιά η Τασία, σημαίνει ότι είναι και μητέρα! Ομολογώ ότι δεν το είχα ποτέ φαντασθεί…
