Η οργή του 2015, η οργή που εξέφραζε το αντικυβερνητικό, αστικό κομμάτι της κοινωνίας, τείνει να εξελιχθεί σε κατάθλιψη. Υπάρχουν οι εξαιρέσεις των επίμονων, των υπεραισιόδοξων, των ακούραστων και των μαχητών. Ολοι εκείνοι που παλεύουν για να δουν την Ελλάδα να εγκαταλείπει το στρατόπεδο της παραφροσύνης. Αλλά η αλήθεια είναι ότι, αν κοιτάξετε γύρω σας, θα δείτε ολοένα και περισσότερους ανθρώπους είτε να έχουν κλειστεί στη ζωή τους είτε να ασπάζονται τις χειρότερες εκδοχές για την πορεία της χώρας.
Ποιος θα τους αδικήσει… Πληρώνουν, όταν έχουν, μια μαύρη τρύπα. Δεν μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον και αν είναι στον ιδιωτικό τομέα δεν ξέρουν αν θα είναι μάχιμοι και το επόμενο εξάμηνο. Με μία κυνική ανάγνωση του τοπίου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι η Ελλάδα αποτελείται από πολίτες που είτε πληρώνουν μηχανικά χωρίς να ελπίζουν είτε δεν πληρώνουν γιατί δεν θέλουν ή γιατί δεν μπορούν. Δύσκολα θα βρει κανείς εκείνους που πληρώνουν και αισιοδοξούν. Και αυτό συνοψίζει το μέγεθος της ήττας.
Ωστόσο, καθώς κυλάει ο χρόνος και η εποχή ΣΥΡΙΖΑ ροκανίζει το 2017, τα «αφηγήματα» της εξουσίας ακούγονται τυραννικά. Και όσο διαιωνίζεται το αίσθημα της ασφυξίας καθίσταται ολοένα και πιο αξιοπερίεργο, ότι υπάρχει μία κατηγορία ψηφοφόρων που ενώ έχουν απομακρυνθεί από τον ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν πιθανοί ψηφοφόροι του στις επόμενες εκλογές. Είναι εκείνοι που δεν ασπάζονται την «κατάθλιψη» των αστών. Εχουν σκληρύνει την απογοήτευσή τους και την έχουν κρατήσει σε όχι απαγορευτική θερμοκρασία. Είναι οι πρώην ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, που τον τιμωρούν με τη σιωπή τους. Δεν εκφράζονται. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο αν θα απομακρυνθούν εντελώς ή αν θα επιστρέψουν με μία δανεική ψήφο μία ακόμη φορά.
Κοινωνιολογικά, είναι πολυσυλλεκτικά κοινωνικά στρώματα από τα οποία αντλούσε ψήφους κάποτε και το παλιό ΠΑΣΟΚ. Δεν εμφανίζονται στις δημοσκοπήσεις, σκέφτονται ακόμη και την αποχή και σε αντίθεση με τους αντισυριζαίους αστούς και μη, διατηρούν «το προνόμιο» να έχουν περίοπτη θέση στις προτεραιότητες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο επαναπατρισμός τους, ως ψηφοφόρων της νυν κυβέρνησης, θα κρίνει και τον βαθμό και την ένταση και τον χρόνο της πόλωσης που θα επιλέξει ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι οι Συριζαίοι σε αφάνεια, δάνεισαν την ψήφο τους τρεις φορές, τώρα την έχουν αποσύρει, αλλά μπορεί να τη δώσουν πίσω αν ο Τσίπρας επιλέξει την κατά μέτωπο διχαστική επίθεση «στον παλιό κόσμο». Είναι το μόνο κοινό, αυτοί οι «κάποτε» Συριζαίοι που απέχουν τώρα, το οποίο μπορεί υπό κατάλληλες συνθήκες να ταυτίσει και πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ αορίστως με τον αντίπαλο του «παλιού κόσμου».
Οι τελώντες σε κατάθλιψη αντικυβερνητικοί ψηφοφόροι φοβούνται αυτή τη σιγή. Τη νιώθουν, αν και την ξορκίζουν. Αυτονοήτως θέλγονται από τα σενάρια επιστροφής του ΣΥΡΙΖΑ στο 4%, αλλά είναι σαφές ότι υπήρχε πάντα ένα μεγάλο ποσοστό ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ. Αυτό πρέπει κάπου να διοχετευθεί. Αυτούς τους ψηφοφόρους πρέπει κάποιος να τους δελεάσει.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η μόνη ελπίδα για αξιοπρεπή ήττα. Να φανατίσει, να εγκλωβίσει, να παγιδέψει και να παρασύρει και πάλι το αντιδεξιό, μικροαστικό σώμα ψηφοφόρων που τον ανέδειξε σε πλειοψηφικό ρεύμα το 2015. Μόνο που τώρα, τα περιθώρια είναι πιο στενά, οι αντιδράσεις είναι εν πολλοίς απρόβλεπτες και ενδέχεται ο χρόνος να αποδειχθεί μπούμερανγκ.
