Μόλις το ένα έκτο του αιώνα έχει περάσει, αλλά οι κινηματογραφικές ταινίες που έχουν κυκλοφορήσει από το 2000 μέχρι σήμερα είναι ήδη κάποιες χιλιάδες. Η λεγόμενη βιομηχανία του σινεμά δουλεύει νυχθημερόν, ώστε να καλύψει, μεταξύ πολλών άλλων, την ανάγκη του κοινού για ιστορίες. Οι κριτικοί κινηματογράφου των New York Times, Μανόλια Ντάρτζις και Α.Ο. Σκοτ, καταγράφουν τις 25 καλύτερες ταινίες που, κατά τη γνώμη τους, έχουν βάλει πλώρη, με αξιώσεις, για τις καλύτερες ταινίες του 21ου αιώνα. Παρ’ όλα αυτά, είναι πολύ νωρίς ακόμη… Από την άλλη, όσο νωρίς κι αν είναι, σκηνοθέτες όπως οι αδελφοί Κοέν, ο Ρίτσαρν Λινκλέιτερ, ο Κλιντ Ιστγουντ, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο ή ο Πολ Τόμας Αντερσον είναι ήδη σύγχρονοι κλασικοί, πέρα από λίστες και χρονιές.
Παρατηρώντας τις επιλογές των κριτικών των New York Times, η κοινή αίσθηση που μοιάζει να τις διατρέχει είναι εκείνη της εμπειρίας. Αλλοτε υπαρξιακά και άλλοτε αισθητικά, τα 25 επιλεγμένα φιλμ, από σκηνοθέτες τόσο διαφορετικούς μεταξύ τους, αφηγούνται με τέτοιον τρόπο την ιστορία τους ώστε δημιουργούν ένα κουκούλι για να βολευτεί ο θεατής. Εξάλλου, τι άλλο θα μπορούσαν να είναι οι ταινίες όπως το «Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων», το «Timbuktu», η «Λευκή υπεροχή» ή το «Silent light»;
Τι παράξενο· την εποχή της τεχνολογίας, της καταιγιστικής πληροφόρησης και της μετα-αλήθειας, της σχετικής αδυναμίας να σταθείς για μια στιγμή και να αναλογιστείς τη ζωή, τον μικρόκοσμο και τον μεγάκοσμο, οι επιλογές των κριτικών των New York Times δημιουργούν μικρές στάσεις στοχασμού. Ενός στοχασμού ο οποίος επιβεβαιώνει την αδήριτη ανάγκη του σύγχρονου, παγκόσμιου ανθρώπου για ησυχία – την υπαρξιακή σιγαλιά που έλεγε ο Τόμας Μπέρνχαρντ. Χαρακτηριστικές επιλογές των Αμερικανών κριτικών, εν προκειμένω, είναι το «Και ένα… και δύο… Οικογενειακοί ρυθμοί», η «Αίσθηση αμαρτίας» ή το «The hurt locker».
Ας μην παρεξηγηθούμε όμως· τα 25 φιλμ που επέλεξαν οι Ντάρτζις και Σκοτ δεν αφηγούνται έναν κόσμο που δεν υπάρχει ή που δεν είναι δυνατός. Ταινίες-αριστουργήματα, όπως το «Θα χυθεί αίμα», το «Million dollar baby», «Η οδύσσεια του κ. Λαζαρέσκου», το «Boyhood», το «Inside Llewyn Davis», το «Μόναχο» ή η «Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» είναι η ματιά του 21ου αιώνα στο σήμερα και στο χθες που μας έφερε στο τώρα – ίσως και μια πρώιμη αφηγηματική γεύση των πραγματικών ιστοριών που θα ζήσουμε αύριο.
Η σημασία που έχουν κατάλογοι με τα καλύτερα… Οτιδήποτε έγκειται στην προσπάθεια των ειδικών να δημιουργήσουν κυψέλες, όπου ο σημερινός πολίτης θα ανατρέχει, προκειμένου να βρει τις δικές του αναφορές, να ορίσει τα δικά του εργαλεία κατανόησης του κόσμου και, εντέλει, να διαμορφώσει τη στάση του εις εαυτόν και αλλήλους.
Οι 25 ταινίες (χωρίς αξιολογική σειρά)
• «Θα χυθεί αίμα» (2007), σκην. Πολ Τόμας Αντερσον.
• «Ταξίδι στη χώρα των θαυμάτων» (2002), σκην. Χαγιάο Μιγιαζάκι.
• «Million dollar baby» (2004), σκην. Κλιντ Ιστγουντ.
• «Αίσθηση αμαρτίας» (2013), σκην. Τζία Ζάνγκε.
• «Η οδύσσεια του κ. Λαζαρέσκου» (2006), σκην. Κρίστι Πουίου.
• «Και ένα… και δύο… Οικογενειακοί ρυθμοί» (2000), σκην. Εντουαρντ Γιανγκ.
• «Τα μυαλά που κουβαλάς» (2015), σκην. Πιτ Ντόκτερ και Ρόνι ντελ Κάρμεν.
• «Boyhood» (2014), σκην. Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ.
• «Summer hours» (2009), σκην. Ολιβιέρ Ασάγιας.
• «The hurt locker» (2009), σκην. Κάθριν Μπίγκελοου.
• «Inside Llewyn Davis» (2013), σκην. Τζόελ και Ιθαν Κοέν.
• «Timbuktu» (2015), σκην. Αμπντεραμάνι Σισακό.
• «Silent light» (2008), σκην. Κάρλος Ρεϊγιάδας.
• «In Jackson Heights» (2015), σκην. Φρέντρικ Γουάισμαν.
• «L’enfant» (2006), σκην. Ζαν-Πιερ και Λικ Νταρντέν.
• «Λευκή υπεροχή» (2010), σκην. Κλερ Ντενί.
• «Μόναχο» (2005), σκην. Στίβεν Σπίλμπεργκ.
• «Three Times» (2006), σκην. Χου Χσιάο-χσιεν.
• «The Gleaners and I» (2000), σκην. Ανιές Βαρντά.
• «Mad Max: Ο δρόμος της οργής» (2015), σκην. Τζορτζ Μίλερ.
• «Moonlight» (2016), σκην. Μπάρι Τζένκινς.
• «Γουέντι και Λούσι» (2008), σκην. Κέλι Ράιχαρντ.
• «I’m not there» (2007), σκην. Τοντ Χέινς.
• «Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού» (2004), σκην. Μισέλ Γκοντρί.
• «Παρθένος ετών 40» (2005), σκην. Τζαντ Απατοου.
