Ο Αποστόλης Αρτινός γεννήθηκε στην Αμφισσα το 1966 και το 1992 σπουδάζει στην Αθήνα δημοσιογραφία και επικοινωνία. Κυκλοφορούν πέντε βιβλία του: «Βίος ιδεόληπτος», «Τα γράμματα της Ντόρας», «Η ετεροτοπία της Καλύβας», «Το συμβάν Lacan» και «Στην άλλη όχθη της μέρας». Απ’ τις εκδόσεις Κριτική αναμένεται το δεύτερο μυθιστόρημά του με τίτλο «Αγαπημένη μου Lyda».
Ποια βιβλία έχετε αυτό το καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Στο γραφείο μου! «Ο κάμπος στις φλόγες» του Ρούλφο και το «Συγχωρείν» του Ντεριντά.
Ποιος ήρωας/ηρωίδα της λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
Η Ανιές απ’ την «Αθανασία» του Κούντερα. Μοιράζομαι τις τάσεις φυγής της απ’ τον κόσμο…
Με ποιον συγγραφέα θα θέλατε να δειπνήσετε;
Με την Μπανάνα Γιοσιμότο. Μ’ αρέσει το γιαπωνέζικο φαγητό και θυμάμαι ότι στο βιβλίο της «Kitchen» είχα φάει καλά.
Ποιο ήταν το τελευταίο βιβλίο που σας έκανε να θυμώσετε;
Δεν θυμώνω με βιβλία, ίσως γιατί τα εγκαταλείπω από νωρίς. Αλλά πρόσφατα διάβασα τον «Τρίστραμ Σάντι» του Laurence Sterne. Μια τρελή modernité του 18ου αιώνα, σπουδαίο βιβλίο, αλλά δεν το απόλαυσα αναγνωστικά.
Και το τελευταίο που σας συγκίνησε;
Η «Πετρούπολη» του Μπέλυ, για τις αποκαλυψιακές της προσδοκίες.
Ποιο κλασικό βιβλίο δεν έχετε διαβάσει και ντρέπεστε γι’ αυτό;
Το «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Προυστ. Με αγχώνει το μέγεθός του, μιας και δεν διαβάζω αποσπασματικά. Αλλά όταν το ξεκινήσω, ξέρω ότι θα ’ναι απ’ τα αγαπημένα μου.
Το «Αγαπημένη μου Lyda» σε ποιον κόσμο και σε ποια εποχή ταξιδεύει τον αναγνώστη;
Είναι η αλληλογραφία δύο αδελφών την περίοδο του Μεσοπολέμου, αμέσως μετά τη μεγάλη κρίση, όταν η μία αδελφή, που διαβάζουμε τα γράμματά της, αναγκάζεται να αφήσει την παρακμάζουσα αστική καταγωγή της για να εργαστεί. Αλληλογραφεί πυκνά με την αδελφή της, που παραμένει στο πατρικό τους στην Κέρκυρα, περιγράφει τις δυσκολίες της στο νέο περιβάλλον και κρατάει σημειώσεις από διαβάσματά της.
Τι είναι αυτό που συναρπάζει στον επιστολικό χαρακτήρα ενός μυθιστορήματος;
Το επιστολικό μυθιστόρημα φέρνει το ίχνος της ζωής στη σκηνή της λογοτεχνίας. Το καθιερώνει αλλά και το απολύει συγχρόνως. Είναι μια μεταμορφωτική σκηνή η λογοτεχνία, μια σκηνή της απώλειας.
Εχετε fb, twitter κ.λπ.; Εάν ναι, εμποδίζουν ή εμπλουτίζουν το γράψιμο και το διάβασμα;
Fb· μου αποσπά χρόνο είναι η αλήθεια, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι θα τον αφιέρωνα στην ανάγνωση ή στο γράψιμο. Το Διαδίκτυο γενικά μάλλον θετικό ίχνος αφήνει πάνω μου.
