Διαβάζω σε ρεπορτάζ του Γιώργου Λιάλιου στην «Κ» πριν από λίγες ημέρες: «Μια δεματοποιημένη χωματερή έχει δημιουργηθεί πλέον στην Ανδρο, ως αποτέλεσμα της αδυναμίας των Αρχών να χωροθετήσουν ΧΥΤΥ».
Εδώ και πολλά πολλά χρόνια, το δεύτερο σε έκταση νησί των Κυκλάδων δεν έχει λύσει το πρόβλημα με τα σκουπίδια του, οπότε τα κάνει «πακέτα» και τα αποθηκεύει. «Η Ανδρος “εξυπηρετείτο” έως το 2011 από μια παράνομη χωματερή. Οι προσπάθειες το 2004 και το 2008 για τη χωροθέτηση ΧΥΤΑ είχαν πέσει στο κενό, λόγω των τοπικών αντιδράσεων. Ομως το 2011 η παράνομη χωματερή κατέρρευσε στη θάλασσα και έκλεισε οριστικά. Στον χώρο της τοποθετήθηκε ένας δεματοποιητής, ο οποίος απλώς μετατρέπει τα σκουπίδια σε “πακέτα”».
Πού θα πάνε αυτοί οι τόνοι των «πακέτων»; Αγνωστο. Ολο αυτό συμβαίνει διότι, όπως έχει πει ο σοφός λαός, «κακό χωριό τα λίγα σπίτια», που σημαίνει πως όλες οι προσπάθειες χωροθέτησης ΧΥΤΥ έχουν πέσει στο κενό, καθώς κανείς δεν θέλει τα σκουπίδια στην αυλή του. Ετσι, ο ένας τοπικός άρχοντας τα ρίχνει στον άλλο τοπικό παράγοντα, καμία προτεινόμενη θέση ΧΥΤΥ δεν εγκρίνεται και λύση δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
Το ότι η καθυστέρηση έχει σοβαρές συνέπειες για το νησί είναι κατανοητό απ’ όλους. Οπως επίσης ότι θα χαθεί η εξασφαλισμένη χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ που «τρέχει». Πώς γίνεται όμως όλοι να κατανοούν, αλλά να μη συνεννοούνται; Τόσα χρόνια μελέτες, διαβουλεύσεις, συζητήσεις, συνεδριάσεις, λάθος αποφάσεις και άστοχες επιλογές, παλινδρομήσεις, τόση χαμένη ενέργεια για μια «τρύπα στο νερό». Για άλλη μία περίπτωση ελληνικής τρέλας, μικροπολιτικής, ανεπάρκειας, που στρέφεται τελικά εναντίον του νησιού και των συμφερόντων των κατοίκων του. Καμία σημασία δεν έχει αν φταίει περισσότερο η προηγούμενη δημοτική αρχή, η νυν ή η επόμενη. Η ευθύνη μοιράζεται σε όλους. Γιατί όλοι όσοι λυσσαλέα αντιδρούν και μάχονται, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, υπερασπιζόμενοι υποτίθεται την περιοχή τους, το χωριό τους, τη γειτονιά τους, επί της ουσίας βλάπτουν ένα μοναδικό νησί, με φυσική ομορφιά, πλούσια ιστορία και παράδοση.
Είναι πολύ δύσκολο να δεχθεί κανείς ότι αυτή η ιστορία σέρνεται τόσο πολλά χρόνια. Σίγουρα δεν είναι η μοναδική στην Ελλάδα περίπτωση, αλλά ίσως σημειώνει ρεκόρ καθυστερήσεων στις Κυκλάδες. Στην Ανδρο, οι προσπάθειες χωροθέτησης ΧΥΤΥ ξεκίνησαν το 2000, με την τελευταία να έχει γίνει το 2012. Είμαστε στο 2018 και το αδιέξοδο είναι ακόμη εδώ.
Ο τουρισμός ανεβαίνει διαρκώς, η Ανδρος μπαίνει όλο και πιο δυναμικά στο κάδρο, διεκδικεί μερίδιο, και δικαίως, καθώς συνδυάζει όλα όσα μπορεί να ζητήσει και ο πιο απαιτητικός επισκέπτης. Συγκλονιστικό τοπίο, απίθανες διαδρομές στη φύση, υπέροχες παραλίες, ιδιαίτερα τοπικά προϊόντα και εξαιρετική κουζίνα, φιλόξενους ανθρώπους.
Και σε μιαν άλλη, παράλληλη και εξαιρετικά θλιβερή πραγματικότητα, τα σκουπίδια συνεχίζουν να μπαίνουν ακόμη κάτω απ’ το χαλί.
