«Ας μην τολμήσουν οι Τούρκοι, έστω και παραμικρή παραβίαση της εδαφικής μας ακεραιότητας. Γιατί θα τους κάνουμε σκόνη».
Φράση μικρονοϊκού παλικαρισμού, απηχεί επιδερμικές εξάρσεις ποδοσφαιρικής φρενίτιδας. Δεν παραπέμπει στη σοβαρότητα υπεύθυνου για την Εθνική Αμυνα υπουργού, διαχειριστή ζωής ή θανάτου (και φρονήματος) των στρατευμένων ή στρατεύσιμων παιδιών μας. Είναι φράση ασύγγνωστης απερισκεψίας, κομπασμός αφελούς ή αρρωστημένου ενορμητικού ναρκισσισμού.
Ο άνθρωπος όμως που την εκστόμισε, συντηρεί με τον ψηφοσυλλεκτικό «πατριωτισμό» του στην εξουσία, τρία χρόνια τώρα, μια κυβέρνηση «μαρξιστών», μισθωμένη για να διεκπεραιώνει επιδιώξεις αχαλίνωτου καπιταλισμού. Στη συντήρηση της πολιτικής αυτής τερατωδίας συνεργεί αποφασιστικά η απουσία κομματικού σχήματος, ικανού να αποτελέσει εναλλακτική πολιτική πρόταση. Εστω και στον μονόδρομο ενός «εξευρωπαϊσμού», αλλά όχι ταυτισμένου με τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων, την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, της στοιχειώδους ιστορικής αξιοπρέπειας.
Σήμερα, ολόκληρο το μεταπρατικό – μιμητικό φάσμα των κομματικών διαφοροποιήσεων επιτρέπει στον γραφικό υπουργό Εθνικής Αμυνας να εκστομίζει απειλές και κομπασμούς, στερημένους κάθε ίχνος σοβαρότητας. Ολα τα κόμματα της Βουλής κόπτονται με κωμικό φαρισαϊσμό για την εθνική μας «ανεξαρτησία» και «ακεραιότητα», ωσάν η χώρα να μη βρίσκεται, για τέταρτη χρονιά, με κατοχικό καθεστώς λειτουργίας των Τραπεζών (capital controls). Ανέχονται να επιτροπεύεται από τη διεθνή τοκογλυφία κάθε υπουργείο και δημόσια υπηρεσία στην «ελεύθερη» τάχα Ελλάδα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις (αυτεξευτελιστικά συνονθυλεύματα παθιασμένων, χρόνιων αντιπαλοτήτων) να λειτουργούν σαν ορντινάντσες της διεθνούς τοκογλυφίας.
Κόπτονται όλα τα φαιδρά μας κόμματα για την «ελληνικότητα» των βραχονησίδων στο Αιγαίο. Και την ίδια ώρα πουλάνε τα αεροδρόμια της χώρας στους Γερμανούς, τα λιμάνια στους Κινέζους, τα τρένα στους Ιταλούς, την ύδρευση στους Γάλλους, το οδικό δίκτυο σε εντόπιους μαφιόζους. Υποκρίνονται συμπόνοια για την τραγωδική φρικαλεότητα της ανεργίας και τον εξουθενωτικό εξευτελισμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που σιτίζονται, χρόνια τώρα, καθημερινά σε συσσίτια. Δεν διστάζουν όμως να συντηρούν, ακόμα σήμερα, το ρουσφέτι, σε συνθήκες ολοκληρωτικής πτώχευσης του κράτους: Τρεις Γενικές Γραμματείες παρά τω πρωθυπουργώ έχει δημιουργήσει ο κ. Τσίπρας, που η κάθε μία απασχολεί 80-85 άτομα, με μηνιαίο κόστος 4,5 εκατομμύρια ευρώ (iefimerida 9.4.2018).
Ο υπουργός Αμυνας παραμένει η πιο αποτροπιαστική περίπτωση παρακμιακής ευτέλειας. Διότι εξακολουθεί να ακκίζεται σαν κορυφαίος της πατριωτικής ευαισθησίας, όταν πρόκειται για εξωτερικές απειλές, ενώ συνεχίζει να μετέχει στο ίδιο κυβερνητικό σχήμα με τον κ. Γαβρόγλου, που μεθοδικά προωθεί τον επιμελέστερο αφελληνισμό του ελληνικού σχολειού, από όσους επιχειρήθηκαν ποτέ. Ακόμα και το εφιαλτικό ενδεχόμενο εδαφικής μείωσης της ελληνικής επικράτειας θα είχε ιστορικές συνέπειες λιγότερο καταστροφικές για τη συνέχεια της ελληνικής παρουσίας στην Ιστορία (γλώσσα, ιστορική συνείδηση, λαϊκή παράδοση) από το εσκεμμένο σήμερα ξεθεμέλιωμα της ελληνικότητας στα σχολειά, που επιχειρεί ο κ. Γαβρόγλου.
Ας μην απομονώνουμε τη γραφική περίπτωση Καμμένου. Στην Ελλάδα η Δεξιά δεν είχε ποτέ επίγνωση ελληνικότητας, σαρκωμένης σε πολιτισμό ασύμπτωτον με «τους μέλανες δρυμούς, τους Καρτέσιους και τους Καλβίνους, τους Καντ και τους Μαρξ, τον Πάπα – Θεός σχωρέσει τους» (Ελύτης). Τον Ιστορικό Υλισμό, σαν έμπρακτη καταναλωτική αποχαύνωση, τον εμπέδωσε στην ελλαδική κοινωνία η καραμανλική Δεξιά, όχι η λυμφατικά μιμητική «αριστερή» διανόηση. Υποχρεώθηκε η Δεξιά από τους διεθνείς πάτρωνές της, στις δεκαετίες του «Ψυχρού Πολέμου», να συγκροτήσει εκ των ενόντων και μια κωμική ιδεολογική καρικατούρα, ιδεαλιστική και εθνικιστική, σαν ανάχωμα στον ιστορικο-υλιστικό αθεϊσμό της Σοβιετίας.
Η καρικατούρα έφτασε στην ολοκληρία της αυτογελοιοποίησης με το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» της χούντας. Ωστόσο, χλευαζόταν μεν η γελοιότητα, αλλά στο σχολειό και στο στράτευμα λειτουργούσε ακόμα η διάκριση του πραγματικού από το γελοιώδες – αίσθηση πατρίδας, συνείδηση Ιστορίας, δέος για την ιερότητα της γλώσσας. Γι’ αυτά τα τρία περιούσια στοιχεία, δεκάδες χιλιάδες νεανικά κορμιά σπάρθηκαν στο χώμα αντιπαλεύοντας την εθελοδουλεία του ΚΚΕ, τον εφιάλτη των Γκουλάγκ και του «αλβανικού μοντέλου».
Σήμερα, το σχολειό της πράσινης, γαλάζιας, κόκκινης διεθνιστικής επαρχιωτίλας ούτε που διανοείται ότι ετοιμάζει πολίτες – εκπαιδεύει διαδηλωτές, καταληψίες, αδίστακτους βανδάλους. Η φράση «θυσία για την πατρίδα», μόνο καγχασμούς και πρόγκα θα προκαλούσε. Η λέξη «πατρίδα» παραπέμπει πια μόνο στην ατιμώρητη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος, στην αδιαντροπιά της απροσχημάτιστης υποτέλειας.
Δεν υπάρχει γλώσσα ικανή να περιγράψει και αναλύσει τη σημερινή ιστορική πραγματικότητα του Ελληνισμού. Βέβαια, λέμε, ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τουλάχιστον, όσο ακόμα τρεμοσβύνει, να έσωζε, έστω και μόνο, αξιοπρέπεια. Απέναντι στην «ευρωπαϊκή» βάναυση «επιτρόπευση». Και στον εγχώριο υπόκοσμο.
