Αθήνα, Ρώμη, Ιερουσαλήμ. Δεν θυμάμαι ποιος πρωτοείπε ότι η Ευρώπη γεννήθηκε από αυτό το τρίγωνο. Στην Αθήνα γεννήθηκε η ιδέα της ελευθερίας, στη Ρώμη, η κρατική οργάνωση και η κωδικοποίηση του δικαίου και στην Ιερουσαλήμ, ο χριστιανισμός – θα προσέθετα και έναν καθαρά ιουδαϊκό πολιτισμό που επηρέασε καταλυτικά την Ευρώπη. Θυμάμαι πολύ καλά τον τότε Πρόεδρο Κωνσταντίνο Τσάτσο να το υπενθυμίζει στην ομιλία του στο δημαρχείο των Παρισίων. Ηταν τη δεκαετία του εβδομήντα, δήμαρχος ήταν ο Σιράκ και η Ελλάδα διεκδικούσε ακόμη την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ. Η Ευρώπη γεννήθηκε στη Μεσόγειο. Ο πολιτισμός της στον μεσογειακό χώρο κατέκτησε τις ισχυρές αξίες του. Περίπου μισόν αιώνα μετά η Ιερουσαλήμ συνεχίζει να πολιορκείται από έναν αραβικό κόσμο που τη θεωρεί δική του, η δε Αθήνα και η Ρώμη είναι το μαλακό υπογάστριο μιας ευρωπαϊκής κοινωνίας που πιέζεται από τις μεταναστευτικές ροές. Μια υπόθεση που βαφτίστηκε «κρίση», στην αρχή αποδόθηκε στην έκρηξη της Συρίας, έχει όμως παγιωθεί. Δεν πρόκειται για «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης». Εχουμε να κάνουμε με ένα νέο κεφάλαιο της Ιστορίας, μια νέα πραγματικότητα, η οποία ακυρώνει τα παγιωμένα αντανακλαστικά μας. Ο κόσμος δεν χωρίζεται σε ξενοφοβικούς και ανθρωπιστές, παρά μόνον για όσους έχουν την αφέλεια να πιστεύουν ότι η Ιστορία είναι αγώνας τένις. Δυστυχώς ή ευτυχώς στην Ιστορία τους κανόνες δεν τους αποφασίζουν οι παίκτες, όσο καλοί κι αν είναι.
Η χώρα μας είναι ένας κακός παίκτης. Τρέχει, φωνάζει, διαμαρτύρεται και στο τέλος λαχανιασμένος παραδίδεται. Υπάρχει μια παράλληλη πορεία της πτώχευσης με το μεταναστευτικό. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση η Ελλάδα παρακολουθούσε τον εαυτό της να υφίσταται τις συνέπειες χωρίς να μπορεί να αντιδράσει. Το «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» του πρώτου καιρού, που το πληρώσαμε με παραπάνω μνημόνια, τώρα μεταφράζεται σε «ξενοφοβία – πολυπολιτισμικότητα». Οπως οι αντιμνημονιακοί ήθελαν να διαγράψουν το οικονομικό χρέος, έτσι και οι «πολυπολιτισμικοί» θέλουν να διαγράψουν το χρέος απέναντι στον δικό μας πολιτισμό. Πολιτισμική ανοχή γι’ αυτούς σημαίνει ότι αποδέχεσαι τη μαντίλα, σκεπάζεις όμως τη γύμνια των αγαλμάτων σου.
Ο ανθρωπισμός των ανθρωπιστών πνίγηκε στο αίσχος της Μόριας και οι κάτοικοι της Λέσβου και της Χίου αντιμετωπίζουν την αμηχανία της ευρωπαϊκής πολιτικής απέναντι στο ιστορικό φαινόμενο στη χειρότερη εκδοχή της, την ελληνική. Παρά τις αγκαλιές με τη Βανέσα Ρεντγκρέιβ, έχουν λόγους να ανησυχούν. Στη Μεσόγειο γεννήθηκε η Ευρώπη και τώρα από τη Μεσόγειο κινδυνεύει. Γι’ αυτό, πριν αρχίσουμε τις ιερεμιάδες κατά του Σαλβίνι, ας αναλογιστούμε και τη νεκροφάνεια των δικών μας λαϊκιστών που κάνουν τα καλά παιδιά για να μην τους σηκώσει στον πίνακα η μαντάμ Μέρκελ.
