Τη βοή του κόσμου διακόπτει ο ήχος μιας έλικας. Στις οθόνες της σκηνής ένα ελικόπτερο φτάνει σε μια πόλη. Ο ήχος δυναμώνει και πάνω από τα κτίρια πετάγονται σχοινιά για να «προσγειωθούν» με φλας και καπνούς οι Scorpions και να φωνάξουν «Going out with a bang».
Μπορεί οι γερόλυκοι της ροκ να μην είναι σε θέση για πολλά άλματα και γυμναστικές εισόδους, αλλά η αστείρευτη ενέργεια και το πάθος του Κλάους Μάινε και της παρέας του ξεσήκωσαν το Καλλιμάρμαρο Στάδιο στη συναυλία τους «Once in a lifetime».
Το τσίμπημα των Σκορπιών «πόνεσε» και το στάδιο, όπως και τα 2/3 της πλατείας, γέμισε με εξαίρεση τα διαζώματα πίσω από τη σκηνή, κατατάσσοντας τη συναυλία των Scorpions ως την πιο επιτυχημένη του φετινού καλοκαιριού μέχρι σήμερα.
Το ρεπερτόριο του θρυλικού συγκροτήματος κινήθηκε στα αναμενόμενα: τα «Make it real» και «Is there anybody there» ζέσταναν το κοινό στην αρχή, το «The Zoo» με το σόλο του Ματίας Τζαμπς στο talk box σήκωσε τον κόσμο πριν μπουν οι Scorpions στην autobahn των ’70s και τα χρώματα της συναυλίας αλλάξουν στα ψυχεδελικά κόκκινα, πράσινα και ροζ. H μπάντα έπαιξε το συμβολικό για τη μακρόχρονη πορεία της «We built this house» του 2015, ενώ τα «Send me an angel», «Wind of change», «Still Loving You» ήταν εκεί, όπως και το «Rock you like a hurricane» που έκλεισε τη συναυλία.
Ελληνικές σημαίες, καλησπέρες σε σπαστά ελληνικά, καπνογόνα και κιθάρες να πετάνε στον αέρα, όλα τα χαρντ ροκ κλισέ αποκτούν την αύρα του καλτ όταν γίνονται από ένα ιστορικό συγκρότημα με τη μέση ηλικία των μελών του τα 65 χρόνια και τη δύναμη να γεμίζει το Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Συγκινητικό ήταν και το αφιέρωμα στους Motörhead και τον Lemmy από τον Eλληνοσουηδό ντράμερ Μίκι Ντι (Μίκαελ Κυριάκος Δελάογλου) που έπαιζε στο βρετανικό συγκρότημα από το 1992.
H KOA
Αφήσαμε για το τέλος την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών αν και άνοιξε πρώτη τη συναυλία. Η κακή διοργάνωση και διαχείριση του κοινού είχε ως συνέπεια μεγάλες καθυστερήσεις στις εισόδους του σταδίου. Η καλή ορχήστρα αναγκάστηκε να παίξει ενώ το κοινό έμπαινε στο στάδιο, κάτι που συνεχίστηκε σχεδόν μέχρι το τέλος της εμφάνισής της. Ο ταλαιπωρημένος συμφωνικός ήχος –σχεδόν ανύπαρκτος ο ήχος της παιδικής χορωδίας– χανόταν στη βοή του κόσμου που έψαχνε να βρει τη θέση του στα διαζώματα. Οι δύο μουσικοί κόσμοι δεν ήρθαν σε «συμφωνία» παρά μόνο στο τέλος, όταν ο Ρούντολφ Σένκερ βγήκε στη σκηνή για να συνοδεύσει την ΚΟΑ στη διασκευή του «Hurricane».
