Η εξωτερική πολιτική και η ασφάλεια της χώρας είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τη χειρίζεται κανείς με ελαφρότητα. Οταν, δε, αυτός είναι ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, και οι όποιοι χειρισμοί γίνονται σε επίσημες συζητήσεις με κορυφαίους αξιωματούχους της υπερδύναμης, το ζήτημα καθίσταται ακόμη πιο σοβαρό.
Μπορεί εμείς να ζούμε τον παραλογισμό των διαφορετικών γραμμών εντός μιας κυβέρνησης, να παρακολουθούμε τις κόντρες, που συχνά αποκτούν και προσωπικά χαρακτηριστικά, μεταξύ των υπουργών Εξωτερικών και Αμυνας, μπορεί να βλέπουμε τον ένα κυβερνητικό εταίρο να υπογράφει μια μείζονος εθνικής σημασίας διακρατική συμφωνία που έχει ευρύτερη περιφερειακή διάσταση, και τον άλλο εταίρο να την απορρίπτει, αλλά όταν αυτό το θέατρο του παραλόγου μεταφέρεται στη σημαντικότερη πρωτεύουσα του κόσμου, εκεί όπου λαμβάνονται οι πλέον καθοριστικές αποφάσεις για πολλά μέρη του πλανήτη, συμπεριλαμβανομένης και της γειτονιάς μας, πλήττεται η αξιοπιστία της χώρας.
Η επίσημη κυβέρνηση της Ελλάδας, διά του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών, έχει υπογράψει τη συμφωνία των Πρεσπών και την προβάλλει ως σημαντικό επίτευγμα για τη σταθερότητα της περιοχής. Για τους δικούς τους λόγους Αμερικανοί και Ευρωπαίοι την υποστηρίζουν σθεναρά. Και έρχεται η ίδια ελληνική κυβέρνηση που την υπέγραψε και την αμφισβητεί διά στόματος του υπουργού Αμυνας μέσα στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ σε συνάντηση με τον βοηθό υπουργό Εξωτερικών αρμόδιο για την Ευρώπη.
Σε ό,τι αφορά την ουσία της «πρότασης» του κ. Καμμένου για τη δημιουργία μιας τρόπον τινά «βαλκανικής συμμαχίας» μαζί με την Αλβανία και τη Βουλγαρία, και εδώ υπάρχουν κενά και γεννώνται ερωτήματα.
Γιατί να συναινέσει, ή μάλλον να πρωταγωνιστήσει, η Ελλάδα στην ένταξη της ΠΓΔΜ σε ένα περιφερειακό «τόξο σταθερότητας» που θα λειτουργεί ουσιαστικά υπό την ομπρέλα των ΗΠΑ, χωρίς κανένα αντάλλαγμα σε ό,τι αφορά το ονοματολογικό, και ενώ όλες οι χώρες της περιοχής, όπως και του υπόλοιπου κόσμου, θα συνεχίζουν να αποκαλούν τη βόρειο γείτονα «Δημοκρατία της Μακεδονίας»;
Γιατί να προσφέρουμε στα Σκόπια, έστω και διά της τεθλασμένης, την ασφάλεια και τη σταθερότητα που αποζητούν, και για την εξασφάλιση της οποίας εμφανίζονται διατεθειμένα να συναινέσουν στην αλλαγή της ονομασίας τους; Από άποψη εθνικού συμφέροντος δεν ακούγεται ιδιαίτερα επωφελής προσέγγιση.
Οσο για την πρόταση του υπουργού Εθνικής Αμυνας για τη δημιουργία και άλλων αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, ακόμη και αν έχει σοβαρό γεωστρατηγικό υπόβαθρο, δεν είναι κάτι που ανακοινώνεται δημόσια, «ον κάμερα». Αντίθετα, αν αποτελεί προϊόν στρατηγικής απόφασης της ελληνικής κυβέρνησης και γίνεται με γνώμονα το εθνικό συμφέρον, συζητείται κεκλεισμένων των θυρών.
Η διαχείριση του περιφερειακού παζλ στο οποίο εντάσσεται η συμφωνία των Πρεσπών, όπως και πτυχών της στρατηγικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ, απαιτεί σοβαρότητα.
