Ας αφήσουμε τα παιδιαρίσματα με τη σφραγισμένη επιστολή. Τα ανέλυσε συνοπτικά και καίρια ο φίλος Πάσχος Μανδραβέλης στην ηλεκτρονική σελίδα της «Καθημερινής». Και ας προσπαθήσουμε να περιγράψουμε το φαινόμενο που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Το φαινόμενο ο δημοσιογραφικός λυρισμός το αποκαλεί ενδοκυβερνητική κρίση, η οποία ενδέχεται να εξελιχθεί σε πολιτική κρίση. Στην πραγματικότητα, είναι αγώνας για επιβίωση με πρωταγωνιστές τον Τσίπρα και τον Καμμένο, μοχλό τον Κοτζιά και φόντο ένα «εθνικό θέμα» – το βάζω εντός εισαγωγικών, διότι μάλλον πρόκειται για υποσημείωση στο κυρίως κείμενο. Και το κυρίως κείμενο φέρει τον τίτλο ενδόρρηξη, μια κατάσταση κατά την οποία τα στοιχεία που αποτελούν τον οργανισμό δεν διασπώνται προς το περιβάλλον αλλά καταρρέουν προς το εσωτερικό του σώματος που μέχρι λίγο πριν τα συγκρατούσε. Ας μου συγχωρήσουν οι αναγνώστες που έχουν γνώσεις φυσικής την εμπειρική διατύπωση, όμως δεν βρίσκω καλύτερη εικόνα για να περιγράψω το φαινόμενο. Η δε περιγραφή έχει τη σημασία της, διότι μας προϊδεάζει γι’ αυτά που θα ζήσουμε τους επόμενους μήνες, ώς τις εκλογές.
Η σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν ήταν πολιτική. Απόδειξη ότι δεν επηρεάστηκε όλα αυτά τα χρόνια από τις σεισμικές δονήσεις της πολιτικής. Hταν κάτι σαν διευρυμένη παρέα, «να φέρω και κάτι φίλους απόψε». Τι άλλο μπορεί να σημαίνει η επίκληση του κ. Τσίπρα για το «αυστηρώς προσωπικόν» που γράφει ο φάκελος με την παραίτηση του Κοτζιά; Αν ο ένας είναι πρωθυπουργός και ο άλλος υπουργός Εξωτερικών δεν ενδιαφέρει κανέναν. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι ότι όλα αυτά γίνονται μεταξύ τους. Και συμβαίνουν αυτά στις παρέες. Δεν συμβαίνουν στις δημοκρατίες.
Και η δημοκρατία ήταν η τράπεζα που είχε βάλει στόχο η παρέα. «Θα μπούμε μέσα σαν κύριοι, αφού θα μας ψηφίσουν, και θα κατσικωθούμε μέχρι να σκάσουν». Εν τω μεταξύ, θα απολαμβάνουμε το περιεχόμενο των χρηματοκιβωτίων, κοινώς των θεσμών της δημοκρατικής τράπεζας, θα τα λεηλατήσουμε κι έτσι θα μείνουμε εκεί όσο πάει. Hταν και η Ευρώπη με την ποδάγρα της που δεν άντεχε πολλές φασαρίες, τους έβλεπε να λεηλατούν τα χρηματοκιβώτια της τραπέζης, όμως όσο πλήρωναν την προμήθεια, η γηραλέα ήπειρος είχε αυτό που ζητούσε, την ησυχία της. Βαλκάνια είναι εκεί κάτω, πάντα τρώγονταν, ουδέν νεώτερον.
Και φτάσαμε κάτι μήνες πριν από τις εκλογές. Θα γίνουν αύριο, θα γίνουν μεθαύριο, κάποτε θα γίνουν. Ο Τσίπρας δεν είναι Λένιν, δεν είναι Στάλιν, ούτε καν Τσάβες δεν μπορεί να γίνει, είπε η παρέα. Αυτό σκέφτηκε ο Κοτζιάς και του ’στειλε επιστολή με βουλοκέρι. Εσείς, αγοράστε ποπ κορν, παραγγείλετε πίτσες. Το θέαμα υπόσχεται πολλά.
