Σάββατο 22/12, περίπου 12 το μεσημέρι. Βρίσκομαι στο σαλονάκι του 4ου ορόφου κρατικού νοσοκομείου περιμένοντας με την αδελφή μου κάποια αποτελέσματα εξετάσεων. Πλάι μου κάθεται ένας φτωχός, μεροκαματιάρης άνθρωπος από την επαρχία, ο οποίος ήταν εκεί με τη γυναικαδέλφη του, αγωνιώντας για τη γυναίκα του που βρισκόταν στην Εντατική έπειτα από σοβαρότατη επιπλοκή τοκετού (αφαίρεση μήτρας). Τον ρώτησα από περιέργεια τι συνέβη και πώς. Και μου διηγήθηκε την εξής απίστευτη ιστορία, η οποία με εξόργισε, με έκανε να νιώσω ντροπή για τη συμπεριφορά ορισμένων γιατρών προς απλούς συμπολίτες μας και με οδήγησε στην απόφαση ότι η ιστορία αυτή έπρεπε να δημοσιοποιηθεί.
Ο άνθρωπος αυτός, κ. Χ, από επαρχιακή πόλη, αναζήτησε νοσοκομείο και γιατρό στην Αθήνα για να γεννήσει η γυναίκα του, που αντιμετώπιζε προβλήματα εγκυμοσύνης. Δεν ζήτησα να μάθω πώς επέλεξε τον συγκεκριμένο γιατρό, διευθυντή κλινικής σε κρατικό νοσοκομείο. Εκείνο όμως που μου είπε ήταν ότι ο γιατρός τού ζήτησε προκαταβολικά 1.000 ευρώ για την εισαγωγή και μετά τον τοκετό ένα ποσό ίσο με «τα κιλά του νεογέννητου».
Εμεινα εμβρόντητος από τον ομολογουμένως πρωτότυπο τρόπο καθορισμού του ποσού για το «φακελάκι»! Το μωρό γεννήθηκε 2,1 κιλά και ο κ. Χ ήταν μάλλον ευχαριστημένος, θεωρώντας ότι το επιπλέον «φακελάκι» θα του κόστιζε 2×100 = 200 ευρώ, μέχρι που ο γιατρός τού έκανε σαφές ότι δεν παίζει με πενταροδεκάρες και εννοούσε το βάρος του μωρού σε χιλιάρικα – 2.000 ευρώ! Ο κ. Χ αντέδρασε κάπως αλλά τελικά συμφώνησε, δεδομένου ότι υπήρξαν σοβαρές επιπλοκές στη γέννηση, οπότε αναγκάστηκαν να κρατήσουν τη σύζυγό του στην Eντατική για κάποιες ημέρες. Προσπάθησα να τον πείσω να καταγγείλει το συμβάν στην αστυνομία, αλλά ο κ. Χ ούτε που το συζήτησε, φοβούμενος για τυχόν επιπτώσεις στη φροντίδα της συζύγου του.
Ενώ γινόταν η σχετική συζήτηση, βλέπω τον κ. Χ και τη γυναικαδέλφη του να σηκώνονται και να αρχίζουν να συνομιλούν με αγωνία με κάποιον, ο οποίος μόλις είχε εμφανιστεί στο σαλονάκι αναμονής. Ο ίδιος άκουσα τον κύριο αυτό να λέει στον κ. Χ: «Πάμε καλά, η γυναίκα σου θα βγει από την Eντατική». Ο κ. Χ μίλησε χαμηλόφωνα και δεν μπόρεσα να ακούσω τι είπε. Μόλις απομακρύνθηκε ο εν λόγω «γιατρός», ο κ. Χ επέστρεψε στο κάθισμα πλάι μου και μου λέει: «Τον βλέπετε; Αυτός είναι ο γιατρός που ενώ ποτέ δεν τον βρίσκεις τα Σάββατα, σήμερα ήρθε και με αναζήτησε για να εισπράξει! Του είπα ότι δεν κατάφερα να συγκεντρώσω το ποσό επειδή ήταν μεγάλο, αλλά σε 2-3 ημέρες θα το έχω να του το δώσω και ο γιατρός συμφώνησε και έφυγε». Ο φτωχός αυτός άνθρωπος, έρμαιο των απάνθρωπων απαιτήσεων του «γιατρού», ήταν έτοιμος να χρεωθεί για να τις ικανοποιήσει. Την ίδια στιγμή η γυναίκα του κινδύνευε στην Eντατική, ενώ ταυτόχρονα κινδύνευε και το νεογέννητο στη θερμοκοιτίδα.
Είχα ακούσει διάφορες ιστορίες, αλλά ποτέ δεν έζησα από τόσο κοντά αυτή τη βρώμικη ιστορία με τα φακελάκια και το μέγεθος της απανθρωπιάς και ασυνειδησίας που τη συνοδεύει. Καταλαβαίνω ότι για να επέμβουν οι διοικήσεις των νοσοκομείων, οι ιατρικοί σύλλογοι και η Δικαιοσύνη χρειάζονται επώνυμες καταγγελίες και αποδείξεις. Ομως, αν δεν κάνω λάθος, οι επιβαλλόμενες ποινές, αν και όταν υπάρξουν, είναι κατά γενική ομολογία ελαφρύτατες. Κατά τη γνώμη μου, σε περίπτωση καταδίκης θα έπρεπε η ποινή να είναι φυλάκιση άνευ αναστολής, οριστική αφαίρεση άδειας άσκησης επαγγέλματος και επιβολή αυστηρότατου χρηματικού προστίμου. Μόνο με παραδειγματικές τιμωρίες υπάρχει ελπίδα να ξεριζωθεί αυτή η γάγγραινα της ελληνικής κοινωνίας. Πιστεύω, δε, ότι οι γιατροί μας στην πλειονότητά τους είναι έντιμοι και αξιοπρεπείς και πως και οι ίδιοι θα ήθελαν, όσο και οι απλοί πολίτες, να εξαλειφθεί το θλιβερό αυτό φαινόμενο που δυσφημίζει τη χώρα μας και το ιατρικό λειτούργημα. (Το παρόν θα σταλεί στη διοίκηση του νοσοκομείου, τα δε πλήρη στοιχεία είναι στη διάθεση του εισαγγελέα.)
* Ο κ. Σταύρος Αναγνωστόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών.
