Εάν υπάρχει κάτι που δεν θα πρέπει να λησμονεί ποτέ η όποια κυβέρνηση ή εν γένει το πολιτικό σύστημα της χώρας, είναι ότι η Ελλάς έχει απoλέσει από το 2010 κάθε κυριαρχία στην οικονομία, αλλά και ότι υπόκειται σε πλείστους όσους περιορισμούς σε κάθε έναν από τους τομείς της κυβερνητικής δραστηριότητος.
Κατά συνέπεια, υποσχέσεις που διατυπώνονται προς εξασφάλιση «λαϊκής υποστηρίξεως», ελπίδες που καλλιεργούνται κατά την προεκλογική περίοδο, εντέλει θα τεθούν στο κρεβάτι του Προκρούστη για να υποστούν τις αναγκαίες περικοπές-προσαρμογές.
Δεν πρόκειται όμως για στυγνή μεθόδευση στην οποία επιδίδονται οι ηγέτες μας. Απλώς, τους είναι δύσκολο να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο ρόλος τους είναι να εξασφαλίζουν την ευθυγράμμιση της ούτως ειπείν ελληνικής πραγματικότητος στις όντως αναρίθμητες κανονιστικές διατάξεις που επεξεργάσθηκε η γραφειοκρατία των Βρυξελλών.
Αυτό σημαίνει επιπλέον ότι η πορεία της Ελλάδος και με τη νέα κυβέρνηση, υπό τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την πορεία της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που έπειτα από έτη ανοδικής πορείας, προς όφελος κρατών ισχυροτέρων, όπως συμβαίνει γενικώς στην ιστορία του ανθρώπου, κινείται πλέον επί της πτωτικής καμπύλης, ενώ ταυτόχρονα αναπτύσσονται κεντρόφυγες δυνάμεις ισχυρότατες.
Ο πολιτικός, όπως και ο επιχειρηματίας, είναι εξ ορισμού άτομο εμπνεόμενο από αίσθημα αισιοδοξίας – συχνότατα υπερβαίνον τα δεδομένα της πραγματικότητος. Κινούμενος στον μικρόκοσμο από τον οποίο προέρχεται, φαντάζεται ότι διά της πειθούς των επιχειρημάτων θα κάμψει αντιρρήσεις και θα εξασφαλίσει κατανόηση, που θα οδηγήσουν σε αναθεώρηση διαμορφωμένων αποφάσεων.
Εκείνο το οποίο δεν έχει γίνει αντιληπτό είναι ότι η ενωμένη Ευρώπη ορίζεται από μια σύναξη εθνικών ηγετών που ενδιαφέρονται πρωτίστως για την αντιμετώπιση των προκλήσεων που εμφανίζονται στα κράτη όπου καθένας εξ αυτών ασκεί την εξουσία και όπου η γενική εικόνα κάθε άλλο παρά αισιοδοξία δημιουργεί.
Παρέλκει η απαρίθμηση των προβλημάτων της Ε.Ε., που καθιστούν αδύνατη την αλλαγή του προγράμματος με το οποίο εδεσμεύθη η Ελλάς από διαδοχικές ελληνικές κυβερνήσεις στη διάρκεια εννέα ετών – της κυβερνήσεως του ΣΥΡΙΖΑ περιλαμβανομένης, ασφαλέστατα.
Ετσι, μετά την ειδυλλιακή περίοδο που διήνυσε η νέα κυβέρνηση, θα ευρεθεί αντιμέτωπη με την ελληνική πραγματικότητα, που οι ψηφοφόροι της Ν.Δ. επίστευσαν κακώς ότι θα αλλάξει πάραυτα. Το πρόβλημα του κ. Μητσοτάκη δεν είναι πως θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις «λεγεώνες» του ΣΥΡΙΖΑ, διότι απλούστατα ο κ. Αλέξης Τσίπρας δεν διαθέτει «λεγεώνες», αν και θα το επιθυμούσε σφόδρα. Το πρόβλημα του κ. Μητσοτάκη είναι η ακαμψία της Ε.Ε., η βραδύτητά της να ενεργήσει με τη διαδικασία του επείγοντος, είναι επίσης η εγγενής αδράνεια των εν Ελλάδι μηχανισμών και είναι η μόνιμη διαπάλη των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων του τόπου, που έχει ταλανίσει κατά καιρούς όλες τις κυβερνήσεις στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως. Απομένουν μόνον λίγες εβδομάδες εορτασμού της εκλογικής νίκης, και έπειτα επί τα αυτά.
