Η εντύπωση που σχημάτισα εγώ είναι ότι όλα ξεκίνησαν από μια παρεξήγηση λόγω της χαρακτηριστικής άγνοιας του προσώπου: ο Τσίπρας θεώρησε τη μικρότητά του ως μεγαλείο, η Ν.Δ. τον πήρε στο ψιλό, εκείνου του ερεθίστηκε η λεγόμενη δημοκρατική ευθιξία του, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει ένας μικρός χαμός – προθέρμανση, ενδεχομένως, για τον χειμώνα που έρχεται. Αφορμή στάθηκε η αφ’ υψηλού αναφορά του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στο ηγετικό κύρος του (ο ίδιος προτιμά να το λέει «κύρος ηγεσίας»), το οποίο δεν μπορεί να τεθεί στη δοκιμασία της εκλογής από τη βάση του κόμματος – μη δώτε το άγιον τοις κυσίν! Στο αιχμηρό σχόλιο της Ν.Δ. για την υπεροψία του τέως πρωθυπουργού, ο ΣΥΡΙΖΑ απάντησε με μια πρωτοφανούς υστερίας ανακοίνωση. Την παραθέτω αυτούσια και εσείς κρίνετε:
«Ο κ. Μητσοτάκης καλό είναι να μη μας θυμίζει τον τρόπο εκλογής του, γιατί για να γίνει αρχηγός της Ν.Δ. χρειάστηκε να συνωμοτήσει με τον κ. Σαμαρά ώστε να οδηγήσει την πρώτη ψηφοφορία σε φιάσκο και να αποτρέψει τη βέβαιη τότε εκλογή του κ. Μεϊμαράκη. Επίσης, αν ποτέ καταφέρει να πετύχει έστω κατ’ ελάχιστο την αναγνώριση και την αποδοχή που έχει ο Αλέξης Τσίπρας ως ηγέτης, τόσο στο κόμμα του όσο και διεθνώς, τότε να μας κάνει υποδείξεις.
ΥΓ.: Ας μην ξεχάσει σήμερα, που θα συναντήσει την Αγκελα Μέρκελ, που έχει εκλεγεί και επανεκλεγεί από το συνέδριο του κόμματός της, να της πει ότι είναι κολλημένη στην καρέκλα και αρνείται την κρίση των πολλών».
Οργή και αγανάκτηση συχνά καταγράφονται στις διάφορες κομματικές ανακοινώσεις υστερία, του είδους που συναντάται στον προφορικό λόγο, πολύ σπανίως βρίσκουμε σε γραπτή ανακοίνωση – γι’ αυτό και είναι αξιοπρόσεκτο το γεγονός. Η ανακοίνωση ξεκινά με τελείως ανυπόστατες κατηγορίες για την εκλογή του Μητσοτάκη από τη βάση, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα με τη γνωστή, στυγερή χυδαιότητα, που επέδειξαν οι συριζαίοι ως κυβέρνηση επί πέντε χρόνια. Ο Μητσοτάκης, θυμίζω, δεν συνωμότησε με κανέναν Σαμαρά, προκειμένου να μην εκλεγεί ο Μεϊμαράκης. Αυτός ο φουκαράς δεν εξελέγη επειδή, αδυνατώντας να φέρει εις πέρας τις εσωκομματικές εκλογές, διέλυσε και την τελευταία αμφιβολία που είχε μείνει περί της ανικανότητάς του. (Κάτι πραγματικό, το οποίο αν ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να το καταλογίσει στον Μητσοτάκη, είναι ότι ότι δεν ψήφισε τον Παυλόπουλο για Πρόεδρο. Αλλά από την πράξη αυτή ξεκίνησε η πορεία που κατέληξε στην πρωθυπουργία…)
Η ανακοίνωση συνεχίζει με μια παραλλαγή του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;», όταν κατακεραυνώνει όσους διανοούνται ότι μπορούν να ειρωνεύονται το «κύρος ηγεσίας» του Τσίπρα, και μάλιστα το διεθνές. Τελειώνει, δε, με τρόπο που βάζει τον αναγνώστη σε σοβαρές σκέψεις ως προς την ψυχική υγεία του συντάκτη της ανακοίνωσης, καθώς τοποθετεί τον Τσίπρα στο ίδιο επίπεδο με τη Μέρκελ…
Το φανταζόμουν ότι για τον Τσίπρα θα είναι δύσκολο να χωνέψει την ήττα, αλλά όχι και έτσι! Αυτός το έχει πάρει πολύ προσωπικά, πολύ βαριά και πολύ κομπλεξικά, αν κρίνω από το ύφος και τη σύγχυση της ανακοίνωσης. Ομως, η ανακοίνωση δεν είναι του ιδίου του Τσίπρα, αλλά του κόμματος εντούτοις, οι δύο φωνές ταυτίζονται σε τέτοιο βαθμό, ώστε γίνονται μία: είτε μιλάει το κόμμα είτε ο Τσίπρας, ένα και το αυτό. Σου δίνεται η εντύπωση ότι, στην καλύτερη περίπτωση, το κόμμα είναι η θιγείσα σύζυγος, που απαντά για λογαριασμό του προσβληθέντος ηγέτη και του κύρους του.
Εχει σημασία η ταύτιση προέδρου και κόμματος στη συγκεκριμένη ανακοίνωση, καθώς κατά ευτυχή συγκυρία συμβαίνει μόλις ακριβώς έχουν ξεκινήσει οι συζητήσεις για τη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ. Από τους περισσότερους παρατηρητές το ερώτημα σχετικά με το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ τίθεται επί τη βάσει των πολιτικών δυνατοτήτων που προσφέρει η περίσταση: αν, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ θα μείνει ένα κόμμα της ριζοσπαστικής (άλλως, της παλαβής) Αριστεράς ή αν θα φέρει τις θέσεις του πιο κοντά στις πολιτικές που ακολούθησε και θα στραφεί προς τη σοσιαλδημοκρατία ευρωπαϊκού τύπου. Σωστότερο είναι, όμως, αν το ερώτημα τεθεί επί τη βάσει των προσωπικών δυνατοτήτων του Τσίπρα: το θέμα, δηλαδή, δεν είναι τι κόμμα μπορεί να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τι κόμμα μπορεί να τον κάνει ο Τσίπρας.
Επομένως, μην ψάχνουμε παραπέρα σε ανακοινώσεις, διαρροές πληροφοριών κ.λπ. Η απάντηση όσον αφορά το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στη χθεσινή υστερική ανακοίνωση του κόμματος σχετικά με το «κύρος ηγεσίας» του προέδρου του. Ο Τσίπρας που αφίππευσε δεν είναι ο ίδιος με τον Τσίπρα που καβάλησε την εξουσία το 2015. Ο εγωισμός του έχει διογκωθεί –στα όρια του ψώνιου, θα έλεγα– και, επιπλέον, έχει πληγωθεί βαθιά από την ήττα. Οταν καταφέρει να το ελέγξει, θα επιστρέψει λυσσασμένος και το μόνο κόμμα που μπορεί να έχει θα είναι το δικό του: αρχηγοκεντρικό κόμμα, προσαρμοζόμενο στους εκάστοτε ελιγμούς, στις αντιφάσεις και στις κωλοτούμπες του αρχηγού του. Συνεπώς, θα προτιμήσει να διατηρήσει τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, διότι ευκολότερα ευδοκιμεί ένας αρχηγοκεντρικός οργανισμός στο ασαφές περιβάλλον της ριζοσπαστικής παλαβομάρας, παρά στο οργανωμένο πλαίσιο λειτουργίας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας.
