Στις κεντρικές διασταυρώσεις του νησιού, ειδικά σε αυτήν που σε βγάζει από το λιμάνι της Παροικιάς με προορισμό τη Νάουσα και τις δημοφιλέστερες παραλίες, συχνά έπρεπε να περιμένεις μισή ώρα για να προχωρήσεις. Το μποτιλιάρισμα ήταν καθημερινό, όλες τις ώρες της ημέρας, πρωί – βράδυ.
Αν μάλιστα πετύχαινες τουριστικό λεωφορείο, μπλοκαρισμένο σε διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, η αναμονή ήταν πολύ μεγαλύτερη. Οσο για την οδήγηση στο νησί, ήθελε μάτια δεκατέσσερα, έτσι όπως πετάγονταν από στενά, δεξιά κι αριστερά, αυτοκίνητα, φορτηγά, αγροτικά, μηχανάκια, οι γνωστές σε όλους μας γουρούνες, και μάλιστα σε επαρχιακούς δρόμους που λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε την ποιότητά τους.
Δεν είναι μόνο η Πάρος φυσικά. Είναι η Σαντορίνη, η Μύκονος, όπου μου λένε πως στο μποτιλιάρισμα θυμίζει πλέον Αθήνα στα χειρότερά της, και πολλά άλλα νησιά. Η κατάσταση γίνεται κάθε καλοκαίρι όλο και χειρότερη όσο οι επισκέπτες αυξάνονται, το οδικό δίκτυο όχι μόνο δεν βελτιώνεται άλλα ούτε συντηρείται σωστά, οι δυνάμεις της αστυνομίας στα νησιά δεν επαρκούν για ελέγχους και μπλόκα και οι χώροι στάθμευσης είναι ανεπαρκείς. Τα νησιά, ειδικά οι πρώτης επιλογής προορισμοί, υποφέρουν στις υποδομές. Ενώ οι επιχειρηματίες προχωρούν, μεγαλώνουν και βελτιώνουν τις επιχειρήσεις τους, οι υποδομές, λιμάνια, δρόμοι, αεροδρόμια, μένουν πίσω.
Για το φαινόμενο του υπερτουρισμού σε κάποια μέρη της Ελλάδας, το οποίο έχει αναδειχθεί και τονιστεί ιδιαίτερα, δεν φαίνεται για την ώρα να έχει προκύψει κάποια στρατηγική. Είναι αστείο να μιλάμε για τουριστικό προϊόν και εμπειρία, όταν οι επισκέπτες ταλαιπωρούνται αλλά και κινδυνεύουν.
Μάλλον δεν έχει γίνει σαφές, ή κάποιοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν, πως δεν υπάρχει πλέον χρόνος για συζήτηση αλλά μόνο για δράση, κι αυτή θα προκύψει μέσα από ανάλυση, σχεδιασμό, δεκαετίας –τουλάχιστον–, και crisis management, καθώς έτσι θα αποτραπεί η κατάρρευση τουριστικών περιοχών, που πλέον από πολλούς θεωρείται βέβαιη. Προφανώς η διαχείριση δεν είναι θέμα των φορέων του τουρισμού, αλλά των κεντρικών και τοπικών κυβερνήσεων σε συνεννόηση με την τουριστική βιομηχανία.
Για να βελτιωθούν οι υποδομές και οι εγκαταστάσεις, πρέπει η πολιτεία να θέσει προτεραιότητες. Επίσης, χρειάζεται ενημέρωση των κατοίκων για τον τουριστικό σχεδιασμό, αλλά και των επισκεπτών. Σε κάθε σχέση, είναι απαραίτητο να μπαίνουν όρια. Καλή η συνεχής αναφορά στα μεγέθη του ελληνικού τουρισμού και στη συνολική συμμετοχή του στο ΑΕΠ της χώρας, αλλά η εξασφάλιση μιας βιώσιμης ανάπτυξης στις περιοχές της Ελλάδας που προσελκύουν τους περισσότερους επισκέπτες πρέπει να μπει πρώτη στην ατζέντα. Θέματα όπως η χρήση των φυσικών πόρων, οι υποδομές, η κυκλοφοριακή συμφόρηση είναι απαραίτητο να αντιμετωπιστούν με τη διαδικασία του κατεπείγοντος. Δεν γίνεται οι δρόμοι της Μυκόνου τον Αύγουστο να θυμίζουν την Κηφισίας τις μέρες των Χριστουγέννων.
