Μόνο δύο μήνες χρειάστηκε να περάσουν, από τότε που ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανέλαβε την τύχη της πατρίδας μας, για να αλλάξει η δυναμική στις σχέσεις της με τον απόδημο ελληνισμό. Αποδεικνύεται έτσι, για μία ακόμα φορά, ότι «ναι, μπορούμε» να αντιμετωπίσουμε χρονίζοντα προβλήματα, με την κατάλληλη ηγεσία.
Ηδη, η βελτίωση του κλίματος είναι τόσο αισθητή που μπορεί να λεχθεί ότι βρισκόμαστε στην αυγή της άνοιξης στις σχέσεις της Ελλάδας με τον οικουμενικό ελληνισμό. Το φαινόμενο αυτό πηγάζει μέσα από το γενικότερο κλίμα αισιοδοξίας που αναβίωσε στο έθνος η εικόνα ενός πρωθυπουργού εφάμιλλου, αν όχι καλύτερου των Ευρωπαίων –και μη– συναδέλφων του. Επιπλέον, πηγάζει και από την ικανοποίηση βασικών αναγκών των αποδήμων αδελφών μας.
Συγκεκριμένα, μετά μια επώδυνη περίοδο κυβερνητικής ανυποληψίας που πέρασε η χώρα, ο Ελληνας του εξωτερικού παρακολουθεί με ανακούφιση την ανάληψη της εξουσίας από τους «καλύτερους και εξυπνότερους» –Best and the Brightest– της γενιάς τους, οι οποίοι επαναφέρουν την πατρίδα με σταθερά βήματα στη θέση που μπορεί να κατέχει ανάμεσα στην κοινωνία των λαών και των κρατών.
Το μήνυμα, λοιπόν, είναι σαφές: H Ελλάδα αφήνει πίσω της τη ζημιογόνο περίοδο του πολιτικού πειραματισμού. Ανασυγκροτείται για να πραγματοποιήσει ένα άλμα ποιοτικής οικονομικής ανάπτυξης. Αυτό πάνω από όλα είναι που αναζητεί ο οικουμενικός ελληνισμός από τη μητέρα πατρίδα: Θέλει τα παιδιά του να αισθάνονται περήφανα όχι μόνο για το κλασικό χθες αλλά και για το σήμερα. Από αυτό εξαρτάται, σε ένα μεγάλο βαθμό, το αύριο του οικουμενικού ελληνισμού.
Καταλυτικό, επίσης, ρόλο στο μέλλον του ελληνισμού παίζουν οι εμπειρίες των αποδήμων με την ποιότητα των υπηρεσιών που οι ελληνικές αρχές τους προσφέρουν. Οταν ο απόδημος περνά το σκαλοπάτι του κτιρίου της προξενικής αρχής –πάντα με σημαντικές εξαιρέσεις– βρίσκεται μέσα σε ένα πολύ διαφορετικό κόσμο από αυτόν στον οποίο έχει συνηθίσει: Στον κόσμο της καχυποψίας, της άρνησης, της αυθάδους συμπεριφοράς, της ταλαιπωρίας.
Καταφεύγει έτσι συχνά ο «πελάτης»-απόδημος σε αντιδικία με τον προξενικό υπάλληλο, θεωρώντας πως αυτός –όχι χωρίς λόγο– είναι ο μόνος τρόπος προστασίας του. Βέβαια, ο ομογενής γνωρίζει ότι οι Αρχές στις χώρες όπου ζει δεν είναι τέλειες. Γνωρίζει ότι δεν υπάρχουν χώρες-παράδεισοι. Και έτσι δείχνει κατανόηση. Φοβάται, όμως, τις επιπτώσεις που θα έχει στα παιδιά του μια τέτοια επαφή με την Ελλάδα. Φοβάται ότι θα τους δημιουργήσει μια ψυχική απόσταση από τη μητέρα πατρίδα. Κι αυτό τον εξοργίζει.
Αποτελεί, λοιπόν, για τους λόγους αυτούς, και άλλους, γεγονός μείζονος σημασίας ότι ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη ΔΕΘ αναφέρθηκε –για πρώτη φορά στην Ιστορία– σε δύο θέματα που αφορούν τον οικουμενικό ελληνισμό: Στην ψήφο για τους απόδημους από τον τόπο που ζουν –περισσότερα για το μείζον αυτό θέμα σε προσεχές άρθρο– και στα προξενεία. Συγκεκριμένα, είπε ο πρωθυπουργός για τις προξενικές αρχές: «To 2020 θα υπάρξει απλούστευση του πλαισίου για στοχευμένες πολιτικές. Αυτές αφορούν τους… απόδημους Ελληνες, κυρίως ως προς τις διαδικασίες που σχετίζονται με τα προξενεία».
Δεν θα είναι εύκολη η βελτίωση των διαδικασιών και των προσφερόμενων υπηρεσιών. Ωστόσο, όλα είναι δυνατά όταν υπάρχει πάθος, υπομονή και επιμονή. Οταν στρατευόμαστε στην προσπάθεια για ένα πιο φιλικό και σύγχρονο κράτος. Στον αγώνα για μια μόνιμη άνοιξη στις σχέσεις Ελλάδας και αποδήμων.
* Ο κ. Αντώνης Η. Διαματάρης είναι υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδιος για θέματα του απόδημου ελληνισμού.
