Η Ελλάς είναι η μόνη χώρα της Δύσεως που όφειλε να έχει την βαθυτέρα αντίληψη της φύσεως και του χαρακτήρος της τουρκικής πολιτικής ηγεσίας, τουλάχιστον από την εποχή της κατισχύσεως του Μουσταφά Κεμάλ, στην ανάδειξη του οποίου σε «πατέρα των Τούρκων» συνέβαλε τα μέγιστα η χώρα μας διά της ατυχούς μικρασιατικής εκστρατείας.
Αποτελεί ιστορικό παράδοξο, ωστόσο, ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο, καθώς οι Ελληνες πολιτικοί, ανεξαρτήτως παραταξιακής τοποθετήσεως, αγνοούν το βασικό στοιχείο της ιδιοσυστασίας των Τούρκων.
Από τη φύση τους ένας βαθύτατα συντηρητικός λαός, οι Τούρκοι δεν αναλαμβάνουν δράση παρά μόνον όταν ο αντίπαλός τους αναλαμβάνει πρωτοβουλία κατά των συμφερόντων τους, όπως αυτοί τα ορίζουν. Και τότε αντιδρούν με τρόπο δυσανάλογο, διότι το θηριώδες είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό στοιχείο τους.
Η κρίση που σήμερα αντιμετωπίζουμε και την οποία η παρούσα κυβέρνηση εκ των πραγμάτων διαχειρίζεται ξεκίνησε με τις έρευνες για τον εντοπισμό υδρογονανθράκων από την Κυπριακή Δημοκρατία. Οπως ακριβώς είχε συμβεί επί δικτατορίας με τα πετρέλαια του Αιγαίου.
Η Λευκωσία ενήργησε συμφώνως απολύτως με τα διεθνώς ισχύοντα. Αλλά η κίνησή της ήταν πολιτικώς εσφαλμένη, διότι διενεργώντας έρευνες στην ΑΟΖ της ελευθέρας Κύπρου, άκουσα ασφαλώς, αλλά εμμέσως ενήργησε στη βάση της ενεργειακής διαιρέσεως της νήσου. Εδόθη η ευκαιρία στην κατοχική τουρκοκυπριακή διοίκηση να απευθυνθεί στην Αγκυρα, που ανταποκρίθηκε και απέστειλε ερευνητικά σκάφη στην ΑΟΖ του κατεχομένου τμήματος της νήσου. Αμφίβολο βεβαίως εάν τα τουρκικά ερευνητικά σκάφη είναι σε θέση να διεξαγάγουν αξιόπιστες έρευνες, αλλά συμβολικώς ο στόχος της Αγκυρας επετεύχθη.
Μετά την ολοκλήρωση της ανωτέρω ενεργείας στην Κύπρο και διεκδικώντας ρόλο ενεργειακό στην Ανατολική Μεσόγειο, η Τουρκία υπέγραψε μνημόνιο με την αναγνωρισμένη διεθνώς κυβέρνηση της Λιβύης του Φαγέζ αλ Σαράζ, που ελέγχει μόνον τμήμα της Τριπόλεως χάρις στη στήριξη της Αγκυρας.
Η νομιμότητα του εν λόγω μνημονίου, που δεν αναγνωρίσθηκε από καμία άλλη χώρα, περιλαμβάνει τις αξιώσεις που ήγειρε κατά καιρούς η Αγκυρα. Δεν θα μείνει σε αυτό και πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι θα υπάρξει κάποια «συμβολική» κίνηση της Τουρκίας, που θα σταθμίσει την όποια αντίδραση των Αθηνών. Και από εκεί αρχίζουν τα δύσκολα.
Θα πρέπει ωστόσο να ληφθεί υπ’ όψιν ότι η Τουρκία πλέον διακατέχεται από αίσθημα περικυκλώσεως, απομονωθείσα σε σημαντικό βαθμό από την Ε.Ε. και από την πλειονότητα των αραβικών κρατών, και ως εκ τούτου οδηγήθηκε σε ιστορικώς ανορθόδοξες προσεγγίσεις με τη Ρωσία και το Ιράν. Και αυτό είναι άκρως επικίνδυνο. Διότι αφού η Αγκυρα επέτυχε να εμπλακεί στο θέμα της Συρίας χάρη στη στήριξη των ΗΠΑ, η πίεση θα εστιασθεί σε δύο άλλα μέτωπα.
Στην Κύπρο, όπου θα επιχειρήσει λύση στη βάση της συνομοσπονδίας πλέον, και στο Αιγαίο, σε λύση βάσει της «ευθυδικίας» – λαμβάνοντας δηλαδή υπ’ όψιν τη γεωγραφική ιδιομορφία της περιοχής. Και επειδή οι πάντες θέλουν την ησυχία τους, θα οδηγηθούμε τελικώς σε διαπραγμάτευση, με το ενεργειακό ως καταλύτη των εξελίξεων. Σαν να μη μας έφταναν όλα τα άλλα.
