Ο Θέμης Πάνου γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1960. Είναι ηθοποιός, μέλος της Ελληνικής και Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, απόφοιτος του τμήματος Θεατρικών Σπουδών (ΕΚΠΑ). Στο 70ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας το 2013 τιμήθηκε με τo Coppa Volpi, βραβείο καλύτερου άνδρα ηθοποιού για την ερμηνεία του στην ταινία του Αλέξανδρου Αβρανά «Miss Violence». Από τις εκδόσεις Αγρα μόλις κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων του «Παραθερισταί με ελαφρά αισθήματα». Εχει επίσης γράψει τα βιβλία «Αιφνιδίως και μία επιστροφή» (Το Ροδακιό, 2001), «Vita Brevis. Ιστορίες για αχρείους» (Καστανιώτης, 2013).
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Τα: «Βιβλικοί Ηρωες» του Γιάννη Ξανθούλη με εικονογράφηση Θανάση Δήμου (Ελληνικά Γράμματα), «Ο στενός δρόμος για τα βάθη του Βορρά» του Μάτσουο Μπάσο (Αγρα) και «Τρόμος επί σκηνής» του Stephen Aaron (Ικαρος).
Ποιος ήρωας/ηρωίδα λογοτεχνίας θα θέλατε να είστε και γιατί;
«O Θεατροποιός» του Τόμας Μπέρν-χαρντ, γιατί μου είναι πολύ οικείος αλλά και ο Κωνσταντίνος Σιμωνίδης για τον ανήκουστα περιπετειώδη βίο του. Ωστόσο, ακόμα δεν έχει γραφτεί.
Διοργανώνετε ένα δείπνο. Ποιους ποιητές ή συγγραφείς καλείτε, ζώντες και τεθνεώτες;
Τον Βέλτσο με τη Ζατέλη, τον Γονατά με τον Παπαδημητρακόπουλο και τον Λογοθετίδη με τον μπαμπά μου που του αρέσει πολύ. Στον καναπέ αυτοί, οι άλλοι στο τραπέζι.
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
«Σε μια στιγμή παραφροσύνης θα διέσχιζα άραγε τον αδιάβατο ωκεανό με το μονόξυλό μου;», από τις «Λογοκρατορίες» του Νίκολας Οστλερ. Και «όλα μας τα δεινά προέρχονται από το ότι δεν είμαστε ικανοί να καθίσουμε σε ένα δωμάτιο μονάχοι», από τις «Σκέψεις» του Μπλεζ Πασκάλ.
Ποιο (κλασικό) βιβλίο διαβάσατε πρόσφατα για πρώτη φορά;
Το «Οργάνωσε τη βιβλιοθήκη σου» του Κυριάκου Ντελόπουλου. Απέτυχα, ωστόσο, στην πρακτική εφαρμογή. Επίσης, το «Ο Ανθρωπος που γελά» του Βίκτωρος Ουγκώ.
Το βιβλίο που έχετε διαβάσει τις περισσότερες φορές;
Τον «Αποτυχημένο» του Τόμας Μπέρνχαρντ (πέντε φορές) και το «Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο» του Μαρσέλ Προυστ (τρεις).
Εχετε Facebook, Twitter κ.τ.λ.; Βοηθάει τη συγγραφή, την προώθηση ενός συγγραφέα;
Το μέσον πάντα βοηθάει. Στη δικτύωση προπάντων. Οχι;
Τι σηματοδοτεί το «Παραθερισταί με ελαφρά αισθήματα» στον τίτλο του νέου σας βιβλίου;
Μάλλον τον πιο ελκυστικό τίτλο ενός από τα πέντε διηγήματα που μου έκαναν την τιμή οι εκδόσεις Αγρα να εκδώσουν. Οι άλλοι τίτλοι είναι: «Liegenbleiben», «Ανατολικός Αστήρ», «Ζάχαρη Πικρή», «Τουρχάν». Βλέπετε; Για εξώφυλλο δεν είναι.
Πόσο επηρεάζει ο ηθοποιός τον συγγραφέα – και αντιστρόφως;
Αρκετά. Είμαι δέσμιος της προφορικότητας. Το πλέον κολακευτικό σχόλιο που έλαβα για το πρώτο μου βιβλίο «Αιφνιδίως» ήταν από τη Μάγια Λυμπεροπούλου που έγραψε: «Θέλω να παίζω όπως γράφει ο Θέμης». Μακάρι κι εγώ να έγραφα όπως εκείνη παίζει.
