Βλέπουμε και αισθανόμαστε την τουρκική απειλή μαζί με τα συμπαρομαρτούντα, στα οποία περιλαμβάνεται το προσφυγικό – μεταναστευτικό, μας πληροφορούν ότι οι προοπτικές επιβίωσης του έθνους λιγοστεύουν λόγω της υπογεννητικότητας, γίνεται συνεχής κουβέντα για τα προβλήματα της εκπαίδευσης, τα τιμημένα γηρατειά, δηλαδή οι συνταξιούχοι, μονοπωλούν σχεδόν τον δημόσιο διάλογο, καθώς πληθαίνουν, απαιτούν και το σημαντικότερο… ψηφίζουν, ξέρουμε ότι η δημοσιοϋπαλληλική κουλτούρα σκεπάζει την κρατική μηχανή και απλώνεται μέχρι τον ιδιωτικό τομέα, όπου, μεταξύ άλλων, εξακολουθεί να ζει και να βασιλεύει η φοροδιαφυγή.
Ολα τα παραπάνω ισχύουν, υπάρχει όμως και μία πτυχή της ελληνικής καθημερινότητας που, ενώ βλάπτει ιδιαίτερα τη δημόσια υγεία, ούτε συζητείται ούτε γίνεται προσπάθεια να αντιμετωπιστεί. Ισως γιατί είναι πολλοί οι υπεύθυνοι στην κοινωνία, στους αρμόδιους φορείς στην πολιτική τάξη. Πρόκειται για την οδική συμπεριφορά των Ελλήνων, που χειροτερεύει θεαματικά, με συνέπεια να αυξάνονται αντίστοιχα τα δυστυχήματα και οι θάνατοι. Δεν πρόκειται για εμπειρική διαπίστωση, αποτυπώνεται και στα μηνιαία στατιστικά δελτία της ΕΛΣΤΑΤ. Η πτωτική τάση στα τροχαία δυστυχήματα που παρατηρήθηκε για μερικά χρόνια, ίσως επειδή φτιάχτηκαν καλύτεροι δρόμοι, έλαβε τέλος.
Η τάση είναι ξανά ανοδική, καθώς η ασυδοσία κυριαρχεί στους δρόμους, μέσα και έξω από τις πόλεις, ενισχυμένη από το πλήθος των δίτροχων και των «νευρικών» τετράτροχων, αλλά και από την προκλητική αδιαφορία των αρμοδίων για την οδική αστυνόμευση. αλλωστε, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Ενδεικτικά, ξεπέρασαν τους εξήντα οι νεκροί στην Κρήτη το 2019, τους 20 στην Αττική, μόνο τον περασμένο Δεκέμβριο, ενώ ανάλογοι είναι οι βαριά και πιο ελαφρά τραυματίες. Εκείνο το παλιότερο κλισέ των εφημερίδων, ότι στην Ελλάδα χάνεται στην άσφαλτο μια πόλη 20.000 ανθρώπων κάθε δέκα χρόνια, φαίνεται ότι παραμένει επίκαιρο.
Ουδείς αναμάρτητος στην ελληνική κοινωνία, όμως υπάρχουν συμπεριφορές που «εντυπωσιάζουν». Οι οδηγοί των δικύκλων –στα οποία προστέθηκαν τα πατίνια– δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο. Προσπερνούν από παντού, πάνε αντίθετα στους μονοδρόμους, ανεβαίνουν στα πεζοδρόμια, ελίσσονται συνεχώς, οδηγούν με το ένα χέρι και κρατούν τηλέφωνα, δίσκους και καφέδες με το άλλο, κουβαλούν νήπια χωρίς κράνος μπροστά και πίσω. Και μετά οι οδηγοί των αυτοκινήτων, που τρέχουν και παραβιάζουν σήματα και κανόνες, με την επισήμανση ότι οι γυναίκες –πιο προσεκτικές και φοβισμένες κάποτε– ανταγωνίζονται πια με ίσους όρους τους αρσενικούς παραβάτες. Οσο για τους πεζούς, ναι μεν δεν διευκολύνονται από τα πεζοδρόμια, αλλά πολλοί περπατούν αμέριμνοι στο οδόστρωμα, συχνά κρατώντας και παιδάκια από την έξω πλευρά. Προφανώς, για να είναι εκτεθειμένα στον κίνδυνο…
Η όλη κατάσταση χρειάζεται επειγόντως συμμάζεμα. Στο κάτω κάτω της γραφής, η επιβολή μιας ελάχιστης πειθαρχίας στους δρόμους ίσως βοηθήσει στην περιστολή της γενικότερης ασυδοσίας. Η πολυπόθητη κανονικότητα έχει πολλές παραμέτρους!
