Την περασμένη Δευτέρα το πρωί έμαθα ότι είχα κι εγώ προσβληθεί από τον κορωνοϊό. Οπως πάρα πολλοί άνθρωποι γύρω μας. Αυτή τη συλλογική αβεβαιότητα που ένιωθα να κυριαρχεί την ένιωσα στο πετσί μου. Μέχρι στιγμής είναι μια δυσάρεστη εμπειρία, κάτι σαν μια κακή γρίπη. Θέλει όμως προσοχή.
Γιατί μαθαίνουμε συνέχεια για περιπτώσεις ανθρώπων που το πήραν αψήφιστα και βρέθηκαν σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Κατά τα άλλα, η ώρα περνάει με παζλ, βιβλία και τη δουλειά της εφημερίδας. Λυπάμαι που δεν μπορώ να βρεθώ κοντά στους γονείς μου τέτοιες ώρες, και ξέρω πόσο τους αγχώνουν τέτοια νέα. Σκέπτομαι πολύ αυτήν τη γενιά και πρέπει να την προφυλάξουμε. Ξέρω, είναι «αγύριστα κεφάλια» και θέλουν να βγαίνουν έξω, να κάνουν τα δικά τους πράγματα. Θεωρούν ότι είναι ανίκητοι, γιατί όντως πέρασαν πολλά. Οχι τώρα όμως. Aνακαλύπτουμε συνήθειες που είχαμε ξεχάσει, φιλίες που μετράνε όσο τίποτε άλλο μέσα σε αυτόν τον πανικό.
Θυμόμαστε πόσο σημαντικό είναι να δίνουμε, αλλά και πώς μπορούν να έλθουν τα πάνω κάτω μέσα σε μία ώρα στη ζωή μας. Δεν είναι πόλεμος, αλλά σίγουρα θυμίζει πόλεμο.
Αυτές τις ώρες αντλούμε δύναμη από ανθρώπους που αναδεικνύουμε σαν υποδείγματα, εδώ και χρόνια, από αυτήν την εφημερίδα, όπου οι εργαζόμενοί της συνεχίζουν να πετυχαίνουν τον άθλο της καθημερινής έκδοσης. Αυτοδημιούργητους άριστους, σαν τον κ. Τσιόδρα, οι οποίοι μας γεμίζουν σιγουριά. Λίγα και σταράτα λόγια, στέρεα λόγια. Τους ανθρώπους του στενού πυρήνα του κράτους, γιατρούς, νοσηλευτές, ενστόλους, στελέχη της πολιτικής προστασίας που κάνουν τη δουλειά τους με αυταπάρνηση, λίγα χρήματα και σε αντίξοες συνθήκες. Πάντα λέγαμε ότι είναι παραλογισμός ο ΓΕΕΘΑ να παίρνει 2.500 ευρώ και ακόμη λιγότερα η ραχοκοκαλιά του κράτους.
Βλέπω ότι ο ιός της διχαστικής υστερίας επιμένει. Σε εμάς δεν θα πιάσει, όσο και αν προσπαθούν κάποιοι χολερικοί. Μας γεμίζει η αισιοδοξία ότι η αξιωματική αντιπολίτευση βάζει πλάτη στα δύσκολα. Ερχονται δύσκολα μετά τις δύο απανωτές κρίσεις, του μεταναστευτικού – προσφυγικού και του ιού. Ας αφήσουμε τους παλαβούς και ακραίους από εδώ και από εκεί να αλληλοϋβρίζονται, να λοιδορούν, να λασπώνουν. Δεν θα αλλάξουν ποτέ και ανήκουν σε ένα χθες από το οποίο δεν θα μπορέσουν να ξεφύγουν. Εμείς αυτό που πιστεύουμε θα το λέμε. Οταν ο κ. Μητσοτάκης κάνει καλά τη δουλειά του στη διαχείριση του Εβρου ή του ιού, έως τώρα, θα το γράφουμε. Οταν ο κ. Τσίπρας στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, το ίδιο. Μας νοιάζει η επόμενη μέρα της χώρας και το γεγονός ότι θα χρειαστεί να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι όλοι, για να την κρατήσουμε όρθια. Καλή δύναμη σε όλους!
