Στις 18 Ιουνίου έφυγε από τη ζωή η Βέρα Λιν, η τραγουδίστρια που συνέδεσε το όνομά της με την εμψύχωση των βρετανικών, και όχι μόνο, στρατευμάτων στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ηταν γνωστή ως «Forces Sweetheart» (Η αγαπημένη του στρατεύματος), διότι κατάφερε με την εκπληκτική ερμηνεία της σε τραγούδια όπως το θρυλικό, εμβληματικό «We’ll Meet Again» (Θα συναντηθούμε ξανά) να συνδέσει τους στρατιώτες με τους αγαπημένους τους πίσω στην πατρίδα. Τη συμβολή της στον Πόλεμο είχε εξυμνήσει ο σπουδαίος κωμικός Χάρι Σεκόμπε: «Ο Τσώρτσιλ δεν νίκησε τους ναζί. Η Βέρα τους τραγούδησε μέχρι θανάτου».
Η Βέρα Μάργκαρετ Γουέλς γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 1917, στο Ιστ Εντ του Λονδίνου σε μια οικογένεια που απολάμβανε το τραγούδι και τον χορό. Ο πατέρας της ήταν υδραυλικός και η μητέρα της έραβε φορέματα. Αυτός ήταν και ο λόγος που της επιτράπηκε να ανεβεί για πρώτη φορά στη σκηνή και να τραγουδήσει στο τέλος μιας σχολικής παράστασης όπου η μητέρα της είχε επιμεληθεί τα κουστούμια. Μόλις ενηλικιώθηκε, υιοθέτησε το πατρικό όνομα της γιαγιάς της ως επώνυμο και ξεκίνησε να τραγουδά σε δημοφιλείς μεγάλες μπάντες της εποχής.
Από το 1937 έως το 1940, η Βέρα Λιν συνεργάστηκε με τον κορυφαίο μουσικό Bert Ambrose, ο οποίος εντυπωσιάστηκε από το τραγουδιστικό στυλ της. Παράλληλα, συμμετείχε σε εκπομπές για το BBC και το Radio Luxembourg και εμφανίστηκε στη μικρή οθόνη από το Alexandra Palace το 1938. Οταν ξέσπασε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Λιν ήταν μόλις 22 ετών και είχε καταφέρει να γίνει ιδιαίτερα δημοφιλής στο ευρύ κοινό της Αγγλίας με τους δημοσιογράφους να ισχυρίζονται πως πουλάει περισσότερους δίσκους και από τον Bing Crosby. Η ίδια είχε δηλώσει στο BBC: «Οταν ξεκίνησε ο Πόλεμος, σκέφτηκα πως τελείωσε η καριέρα μου. Θα καταλήξω σε ένα εργοστάσιο, στον στρατό ή κάπου άλλου. Φαντάζεστε να κλείνουν όλα τα θέατρα, κάτι που τελικά δεν συνέβη».
Παρ’ όλα αυτά έπιασε δουλειά στο θέατρο, ξεκινώντας από τον «Ιππόδρομο του Κόβεντρι», ερμηνεύοντας μόνο με συνοδεία πιάνου. Ενα βράδυ κατά τη διάρκεια της παράστασης ακούστηκαν οι σειρήνες μιας αεροπορικής επιδρομής και η Βέρα Λιν απευθύνθηκε στο κοινό λέγοντάς τους: «Μπορείτε να παραμείνετε στο θέατρο και η παράσταση να συνεχιστεί. Και μετά αν η επιδρομή περάσει από πάνω μας, μπορείτε να ανεβείτε στη σκηνή και να χορέψουμε».
Στις αρχές του 1940, μια έρευνα για τα στρατεύματα της βρετανικής εκστρατευτικής δύναμης στη Γαλλία την ανέδειξε ως την αγαπημένη τους τραγουδίστρια και σύντομα έλαβε το ψευδώνυμο «Forces Sweetheart». Την επόμενη χρονιά, ξεκίνησε τη δική της ραδιοφωνική εκπομπή στο BBC, «Sincerely Yours», η οποία μεταδιδόταν κάθε Κυριακή βράδυ στους Βρετανούς στρατιώτες. Διάβαζε γράμματα από τις μητέρες και τις φίλες των στρατιωτών και τραγουδούσε νοσταλγικά τραγούδια που θύμιζαν την πατρίδα όπως τα «Land of Hope and Glory», «Yours», «The White Cliffs of Dover» και φυσικά το πιο δημοφιλές τραγούδι «We’ll Meet Again». O ιστορικός μουσικής Paul du Noyer είχε δηλώσει: «Δεν ήταν μια λαμπερή σεξοβόμβα που ερέθιζε τα χαμηλότερα ένστικτα των μοναχικών στρατιωτών. Αντ’ αυτού προκαλούσε μια τρελή λαχτάρα για την εξιδανικευμένη αρραβωνιαστικιά». Η δημοφιλία της ήταν τόσο μεγάλη που ακόμα και στην κατεχόμενη ναζιστική Ευρώπη, όπου η ποινή για την ακρόαση του BBC ήταν ο θάνατος, η Βέρα Λιν είχε τους θαυμαστές της. Η ίδια θυμόταν: «Οι Ολλανδοί άκουγαν στα κρυφά τo πρόγραμμά μου, διότι ήμουν ο μόνος σύνδεσμός τους με τον έξω κόσμο».
Η μεγαλύτερη συμβολή της στον Πόλεμο ήταν οι ζωντανές εμφανίσεις που πραγματοποίησε σε εμπόλεμες ζώνες στη Μέση Ανατολή, στην Ινδία και στη Βιρμανία για την ψυχαγωγία των στρατευμάτων. Οπως αποδείχθηκε, το πεντάμηνο ταξίδι της στην πρώτη γραμμή του Πολέμου έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ψυχολογία των στρατιωτών, οι οποίοι το 1985 ως βετεράνοι της απένειμαν το μετάλλιο της Βιρμανίας αναγνωρίζοντας τη συμβολή της. Η ίδια είχε δηλώσει στο BBC: «Μου έλεγαν, αν είσαι εδώ, η Αγγλία δεν είναι τόσο μακριά».
Μετά τον Πόλεμο, αν και ο κόσμος την είχε συνδέσει με τις πιο σκοτεινές ημέρες της Ευρώπης, η Βέρα Λιν είχε απήχηση στην τηλεόραση, έκανε περιοδείες σε ολόκληρο τον κόσμο και συνέχισε να ηχογραφεί με μεγάλη επιτυχία. Το 1951, έγινε η πρώτη Βρετανίδα τραγουδίστρια που έφτασε στις κορυφαίες θέσεις των αμερικανικών τσαρτ, με το «Auf Wiederseh’n, Sweetheart» και τρία χρόνια αργότερα κατέκτησε την κορυφή των βρετανικών τσαρτ με το τραγούδι «My Son, My Son». Εν αντιθέσει με πολλές συναδέλφους της εποχής της κατάφερε να επιβιώσει καλλιτεχνικά παρά την έκρηξη του ροκ εντ ρολ και την εισβολή των Μπιτλς αργότερα. Στη δεκαετία του ’60 πείστηκε να ηχογραφήσει και μοντέρνα τραγούδια όπως τα «Fool on the Hill» των Λένον – Μακάρτνεϊ και «By the Time I Get to Phoenix» του Τζίμι Γουέμπ, όμως καμιά ηχογράφησή της δεν παρέμεινε τόσο ζωντανή στις μνήμες των ανθρώπων όσο του «We’ll Meet Again» το 1939.
Η Βέρα Λιν ήταν μόλις 22 ετών όταν ηχογράφησε για πρώτη φορά το «We’ll Meet Again», με την τρυφερή ερμηνεία των στίχων να νικά τον φόβο της ζοφερής πραγματικότητας του Πολέμου και να εμπνέει την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον. «Θα συναντηθούμε ξανά, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε / Αλλά ξέρω ότι θα συναντηθούμε ξανά, κάποια ηλιόλουστη μέρα». Ενα διαχρονικό μήνυμα αισιοδοξίας που ενέπνευσε τους Pink Floyd να την αναζητήσουν μέσα από το τραγούδι τους «Vera», και τον Κιούμπρικ να χρησιμοποιήσει με λεπτή ειρωνεία το τραγούδι στο αποκαλυπτικό φινάλε του «ΣΟΣ Πεντάγωνο καλεί Μόσχα» (1964). Ακόμα όμως και η βασίλισσα Ελισάβετ επικαλέστηκε το τραγούδι-θρύλο τον περασμένο Απρίλιο για να καθησυχάσει τον βρετανικό λαό κατά τη δοκιμασία του κορωνοϊού.
Η ίδια, στην ηλικία των 103 χρόνων και λίγες μέρες προτού πεθάνει έγραψε στο τελευταίο μήνυμά της προς όλους αυτούς που δοκιμάζονται από την πανδημία «Μη σταματήσετε να ελπίζετε – οι καιροί μπορεί να είναι σκληροί, αλλά θα γίνουν καλύτεροι. Δοκιμάστε και βρείτε τη χαρά ακόμη και σε αυτές τις δύσκολες στιγμές και κάντε ό,τι μπορείτε για να βοηθήσετε ο ένας τον άλλον».
* Αρθρογράφος μουσικών θεμάτων.
