«Πρώτον, δεν είμαι Εβραίος. Ας το πει αυτό και ο πρωθυπουργός. Δεύτερον, δεν είμαι κομμουνιστής. Ας το πει αυτό και ο κ. Καραμανλής. Τρίτον, δεν είμαι ομοφυλόφιλος. Αυτό δεν μπορούν να το πουν πολλοί». Το απόσπασμα από την ομιλία του Γ. Καρατζαφέρη στις 28 Μαΐου 2002 στην Κόρινθο δεν έτυχε ευρείας δημοσιότητας. Πάντως, ο αρχηγός του ΛΑΟΣ είχε συνηθίσει το ακροατήριό του σε τέτοιους ασύνδετους αφορισμούς. (Αλλωστε στα περί εβραϊκής καταγωγής του κ. Σημίτη είχε αναφερθεί και παλαιότερα μιλώντας για τον παππού του τότε πρωθυπουργού, Ααρών Αβουρή).
Ο αντισημιτισμός ήταν για χρόνια το αγαπημένο θέμα του Γ. Καρατζαφέρη. Πολύ πριν ιδρύσει τον ΛΑΟΣ, βουλευτής ακόμη της Ν.Δ., είχε ιδρύσει τη «Νέα Ελπίδα», κάτι μεταξύ μη κερδοσκοπικής εταιρείας και πολιτικού φορέα, μέσω του οποίου είχε κάνει δημόσια ανοίγματα στη «Χρυσή Αυγή» και στους «άξιους αγωνιστές της».
Θα έρθει όμως και η ώρα της ασυνέπειας. Η αποκάλυψη ότι στον συνδυασμό του για την υπερνομαρχία Αθηνών είχε συμπεριλάβει τέσσερις γνωστούς «χρυσαυγίτες» (Β. Κολιό, Μ. Παπαδημητρίου, Ν. Σκάντζο και Η. Παναγιώταρο) ενόχλησε τον αρχηγό του ΛΑΟΣ, ο οποίος τότε πίστευε ότι μπορούσε να τραβήξει ψήφους από φιλελεύθερες και κεντρώες δεξαμενές. Ετσι ο Γ. Καρατζαφέρης έσπευσε να δηλώσει ότι στον ίδιο συνδυασμό είχε συμπεριλάβει και δύο ομοφυλόφιλους και έναν τσιγγάνο, γεγονός που εξόργισε τον τότε «ηγέτη» της «Χρυσής Αυγής» Ν. Μιχαλολιάκο: «Μας θλίβει βαθύτατα ότι απέναντι στην παρουσία μελών της Χρυσής Αυγής χρησιμοποιήθηκε ως αντίπαλον δέος η ύπαρξη Εβραίων, κίναιδων και γύφτων». (Πάντως από το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο διαψεύσθηκε τότε η συμμετοχή ελληνοεβραίων στο ψηφοδέλτιο Καρατζαφέρη).
Αμοιβαία καχυποψία
Οι σχέσεις του Γ. Καρατζαφέρη με τον νεοφασιστικό χώρο καθώς και με τα χουντικά κατάλοιπα καθορίστηκαν πολύ συχνά από την αμοιβαία καχυποψία. Ο πρώτος πάντα ήθελε να τους ενώσει κάτω από μία ομπρέλα, αρχικά υπό τη Νέα Δημοκρατία και στη συνέχεια υπό το ΛΑΟΣ. Οι άλλοι ζητούσαν πάντα αυτό που τελικά μόνο ο Γ. Καρατζαφέρης θα μπορούσε να τους προσφέρει: βήμα στη Βουλή. Και τους το προσέφερε.
Το ερώτημα τώρα είναι πόσο ελέγξιμοι θα είναι από τον αρχηγό, ιδίως όταν η πολιτική τους κουλτούρα καθορίστηκε από τις πολυδιασπάσεις και τις έντονες προσωπικές αντιπαραθέσεις από τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Τα ευρωπαϊκά ακροδεξιά κόμματα οφείλουν τη βραχύβια λάμψη τους κυρίως στην εξαιρετική τηλεοπτική παρουσία των εκπροσώπων τους. Λεπέν και Καρλ Λανγκ στη Γαλλία, Φίνι στην Ιταλία, Χάιντερ στην Αυστρία και πολλοί συνεργάτες τους διακρίθηκαν κυρίως ως tv-personnes στα πολιτικά πάνελ ή ως ρήτορες σε ανοιχτές συγκεντρώσεις. Αρκετοί πολιτικοί επιστήμονες είχαν εντοπίσει το μεγάλο πρόβλημα του ΛΑΟΣ ακριβώς σε αυτό το σημείο: Το κόμμα, με εξαίρεση τον αρχηγό, δεν διέθετε στελέχη που θα μπορούσαν να σταθούν με άνεση σε τηλεοπτική αντιπαράθεση. Τώρα διαθέτει. Αλλά αυτό δημιουργεί ένα νέο μεγάλο πρόβλημα στον Γ. Καρατζαφέρη, αφού τουλάχιστον τρεις ή τέσσερις βουλευτές του ΛΑΟΣ διαθέτουν και την πολιτική συγκρότηση αλλά και την εμπειρία να σταθούν στις πολιτικές συζητήσεις. Το πρόβλημα είναι ακριβώς αυτό: Τα συγκεκριμένα στελέχη έχουν γίνει γνωστά από τη νεοφασιστική ή την ακροδεξιά δράση τους, γεγονός που θα ενισχύσει παρά θα αμβλύνει την ακροδεξιά εικόνα του ΛΑΟΣ. Κι αυτό ο Γ. Καρατζαφέρης θέλει να εξαρτηθεί αποκλειστικά από τον ίδιο. Ιδίως όταν στις πρόσφατες εκλογές ο ΛΑΟΣ προσπάθησε να τσαλαβουτήξει σε όλους τους πολιτικούς χώρους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα και το προεκλογικό πρόγραμμα του ΛΑΟΣ. Με κεντρικό άξονα τον υπέρμετρο κρατισμό (το ισχυρό κράτος είναι το φετίχ όλων των νέων ακροδεξιών κομμάτων, αλλά και των προηγούμενων) παρουσιάζονται μέτρα «αριστερά» (όπως η θέσπιση κατώτατου μισθού, αλλά και… ανώτατου) και μέτρα φαιάς απόχρωσης όπως η 5ετής στράτευση των μεταναστών σε «επικουρικό στρατιωτικό σώμα».
Οι πρώτες γκρίνιες
Ο Γ. Καρατζαφέρης έχει δείξει από καιρό ότι η πολιτική του θα είναι αυτή που επέτρεψε πριν από λίγα χρόνια στα ακροδεξιά σχήματα να προελάσουν στην καρδιά του ευρωπαϊκού κοινοβουλευτισμού: Να μπορεί να ενσωματώσει στο ακροατήριο «λαός», δεξιούς αλλά και δυσαρεστημένους αριστερούς που δεν έχουν κομματική σχέση με τα κόμματα της Αριστεράς. Αλλά με τον Μάκη Βορίδη, τον Θάνο Πλεύρη, τον Αδωνι Γεωργιάδη και τον Κυριάκο Βελόπουλο δύσκολα θα τηρηθούν τα προσχήματα.
Ηδη στην «βασιλέως Κωνσταντίνου», δίπλα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, στα γραφεία του ΛΑΟΣ εκδηλώθηκαν οι πρώτες γκρίνιες. Κορυφαία στελέχη του κόμματος έψαχναν στις εκλογές την ψήφο τους και δεν την έβρισκαν. Και το χειρότερο; Τη βρήκαν οι «αλεξιπτωτιστές». Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν στον Πειραιά όπου ο ΛΑΟΣ εξαφάνισε μεν τον πρώην υφυπουργό Παιδείας κ. Γ. Καλό (λόγω του βιβλίου της ιστορίας) αλλά λίγο έλειψε να εξαφανιστεί και ο γνωστός σεξολόγος Βαΐτσης Αποστολάτος από τον Χρήστο Χαρίτο, εκδότη της εφημερίδας του «Ελληνικού Μετώπου» (με τη βούλα του Λεπέν) και πρόεδρο της Πανελλήνιας Ενωσης Φιλάθλων Ολυμπιακού. Ο Χρ. Χαρίτος προσχώρησε στον ΛΑΟΣ μαζί με τον Μάκη Βορίδη και τις λοιπές λεπενικές δυνάμεις το 2005. Εκείνο που ενόχλησε τους «παλιούς» του ΛΑΟΣ ήταν η σταυροδοσία, σχεδόν μονοσταυρία, υπέρ Χαρίτου.
Ο Θάνος Πλεύρης
Το ίδιο έργο παίχτηκε και στην Α΄ Αθήνας, όπου ο δικηγόρος Θάνος Πλεύρης, γιος του ναζιστή Κώστα Πλεύρη (και δικηγόρος του στην πρόσφατη δίκη για το βιβλίο του πατέρα εναντίον των Εβραίων και υπέρ του Χίτλερ) άφησε μακριά πίσω του μερικά από τα πιο σημαντικά και πιο παλαιά στελέχη του ΛΑΟΣ, όπως έναν από τους υπαρχηγούς του Γ. Καρατζαφέρη, τον Γιώργο Γεωργίου και τους Βαγγέλη Παπαδόπουλο και Παναγιώτη Θεοδωρακίδη.
Ο Θάνος Πλεύρης είναι από τους λιγότερο εκτεθειμένους με νεοναζιστικές δράσεις και οι κακές γλώσσες μέσα στον ΛΑΟΣ μιλούν για «ιστορικό συμβιβασμό» μεταξύ Πλεύρη πατρός και Γ. Καρατζαφέρη. Ο αρχηγός χρειαζόταν το όνομα του Πλεύρη αλλά δεν ήθελε και να αναλάβει όλη την ευθύνη από τη δράση του «πατέρα» του ελληνικού νεοφασισμού. Ετσι, στο πρόσωπο του γιου βρέθηκε η χρυσή τομή.
Ο Μάκης Βορίδης
Ωστόσο, το μεγάλο πρόβλημα του ΛΑΟΣ εκτιμάται ότι θα είναι ο Μάκης Βορίδης. Οχι μόνο λόγω της μέχρι τώρα δράσης του, αλλά και επειδή η ομάδα του «Μετώπου» που προσχώρησε στον ΛΑΟΣ είναι (με την παλαιά κομματική ορολογία) «μπετόν». Μια συμπαγής ομάδα με συγκροτημένη ακροδεξιά ιδεολογία και, το κυριότερο, με εκλογική καταγραφή καλύτερη των άλλων στελεχών του ΛΑΟΣ.
Ο Μάκης Βορίδης το αρνείται (λέγεται ότι πιέστηκε προς τούτο από τον αρχηγό) ότι είναι ακροδεξιός. Ο Βορίδης εμφανίστηκε στον ακροδεξιό χώρο λίγο πριν από το 1980. Τέσσερα χρόνια μετά ο Βορίδης εκλέγεται πρόεδρος της νεολαίας ΕΠΕΝ (το κόμμα που ίδρυσε ο Παπαδόπουλος το 1983 από τον Κορυδαλλό). Αλλά η δράση του «απογειώνεται» έναν χρόνο μετά. Θα το θυμάται καλά ο σημερινός υπουργός Μεταφορών Κωστής Χατζηδάκης. Σε μια θυελλώδη συνεδρίαση, στις 15 Μαρτίου 1985, ο Μ. Βορίδης διαγράφεται από τον σύλλογο φοιτητών της Νομικής λόγω της ακροδεξιάς του δράσης. Σε αυτό συμφώνησαν όλες οι φοιτητικές παρατάξεις (πρόεδρος της ΔΑΠ ήταν ο σημερινός υπουργός). Μερικούς μήνες μετά, ο διαγραμμένος επικεφαλής ομάδας «ΕΠΕΝιτών» πολιόρκησε τη Νομική με τσεκούρια και σιδηρολοστούς.
Το 1994 ο Μ. Βορίδης ιδρύει το «Ελληνικό Μέτωπο», ενώ λίγο μετά εκδίδει την εφημερίδα «Ελληνικές Γραμμές». Στο κόμμα μετέχουν η νεοφασιστική ΕΝΕΚ αλλά και πολλά στελέχη της ΕΠΕΝ. Αγαπημένος του στόχος οι μετανάστες κυρίως οι Αλβανοί, ιδίως όταν εντάχθηκαν στο κόμμα γνωστά μέλη της ΜΑΒΗ όπως ο Γιάννης Γιαννάκενας – στο σπίτι του οποίου έγινε και έρευνα από την αστυνομία για όπλα, χωρίς ωστόσο να βρεθεί κάτι ενοχοποιητικό. Πάντως, στη σχετική δικογραφία προέκυψαν σχέσεις του Γιαννάκενα με τους -τότε- υπόδικους για τη δράση της ΜΑΒΗ στην Αλβανία.
Γνωστός σε ευρύτερο κύκλο έγινε ο Μάκης Βορίδης με την «κουμπαριά» του με τον Λεπέν. Εκείνη την περίοδο, η ελληνική ακροδεξιά αλληθώριζε έντονα προς τον Λεπέν διεκδικώντας η κάθε ομάδα το χρίσμα του Γάλλου ακροδεξιού. Το κατάφερε ο Βορίδης. Αντίπαλοί του σε αυτή την προσπάθεια ο τριπλός άξονας Πλεύρη-Σχοινά-Χρυσής Αυγής. Τελικά, στις 18 Οκτωβρίου 1997, ο Λεπέν αναγνώρισε το «Ελληνικό Μέτωπο».
Το 2005, λίγο πριν το «Ελληνικό Μέτωπο» προσχωρήσει στον ΛΑΟΣ, ο Βορίδης έκανε επίδειξη της ισχύος του φέρνοντας τον Λεπέν στην Αθήνα για να παραστεί στον γάμο του. Κουμπάρος στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του κ. Βορίδη ένας άλλος Γάλλος ακροδεξιός, ο αντιπρόεδρος του Front National, ο Καρλ Λανγκ.
Ο Κυριάκος Βελόπουλος
Περίπου την ίδια εποχή, ο Κυριάκος Βελόπουλος εγκαταλείπει ένα μικρό κανάλι της Πιερίας και ανοίγει τα φτερά του για τη Θεσσαλονίκη. Ο ευφραδής τηλε-σταρ ξεκινάει πολύ προσεκτικά. Το βιβλίο του «Η ΕΛΛΑΣ αιμορραγεί» καμία σχέση έχει με τα πρόσφατα εκδοτικά του πονήματα, όπου μεταξύ άλλων αποκαλύπτει ότι οι Ελληνες καταγόμαστε από τον Σείριο και ότι ακόμη και οι «Μάγια» κατάγονται από τους Ελληνες. Ωστόσο, ο Κ. Βελόπουλος κατάφερε ίσως το σημαντικότερο από όλα τα νέα στελέχη του ΛΑΟΣ. Να ενταχθεί μέσα από τις «μακεδονικές» ρητορείες στο βορειοελλαδίτικο mainstream. Ακόμη και ο νομάρχης Π. Ψωμιάδης τον «αγκάλιασε», υιοθετώντας τη «σύλληψη» του Κ. Βελόπουλου για τη διοργάνωση ετήσιας εορτής στη Θεσσαλονίκη για τον Μέγα Αλέξανδρο. Ετσι, φέτος στις 13 Ιουνίου, η εορτή έμπνευσης Βελόπουλου για τον Μακεδόνα βασιλιά οργανώθηκε από τη Νομαρχία! (Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Π. Ψωμιάδης το έκανε αυτό καθ’ υπόδειξη από τη Ρηγίλλης για να μην καρπωθεί εκλογικά ο ΛΑΟΣ τον σχετικό εορτασμό. Δεν φαίνεται, τελικά, να τα κατάφερε).
Ο Αδωνις Γεωργιάδης
Ο Αδωνις Γεωργιάδης είναι ο πιο προσεκτικός από όλους, ίσως διότι βρέθηκε από νωρίς κοντά στον αρχηγό του ΛΑΟΣ, απολαμβάνοντας και την εμπιστοσύνη του και την προβολή του από το «ΤΗΛΕΑΣΤΥ». Ωστόσο, οι ακροδεξιές του απόψεις εκφράστηκαν πολλές φορές μέσα από τα βιβλία που προπαγάνδιζε. Το τελευταίο από αυτά δεν του επιτρέπει πλέον να καταφεύγει στα προσχήματα. Οι χαρακτηρισμοί του υπέρ του τελευταίου βιβλίου του Κ. Πλεύρη αλλά και η συμμετοχή του ως μάρτυρα υπεράσπισης στη σχετική δίκη δεν επιτρέπουν άλλες ερμηνείες.
Σε πρόσφατο άρθρο του στην ηλεκτρονική έκδοση των «Ελληνικών Γραμμών» ο Α. Γεωργιάδης συγχαίρει τον Γ. Καρατζαφέρη για την «ιστορική του ομιλία» στο Κοινοβούλιο. Ηταν ο μόνος που το έκανε…
Λαϊκισμός και ασυνέπεια
Σύμφωνα με τη σύγχρονη πολιτική επιστήμη ο λόγος της «νέας ευρωπαϊκής ακροδεξιάς» (ή ριζοσπαστικής δεξιάς ή νέας λαϊκής δεξιάς) διακρίνεται από τον λαϊκισμό και από την ασυνέπειά του. Ο λαϊκισμός προσδιορίζεται ως συνολική αντιπαράθεση απέναντι στις πολιτικές (και κοινωνικές ελίτ) με κεντρική ιδέα ότι «όλοι ίδιοι είναι, μοιράζουν την πίτα μεταξύ τους και ο λαός είναι στη γωνία». Η ασυνέπεια εντοπίζεται στην ευκολία με την οποία επαναδιατυπώνονται ακόμη και οι κεντρικές πολιτικές θέσεις του «τρίτου κύματος της ευρωπαϊκής ακροδεξιάς», όπως ορίστηκαν τα σύγχρονα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη από τον κορυφαίο μελετητή τους, τον Paul Ηαinsworth.
