Ο Νίκος σπούδασε αεροναυπηγός. Κρατάει ένα ταψί που το κοπανάει με μανία σε ένα μπρίκι. Ο Αντώνης πουλάει ψωμί σ’ ένα φούρνο. Εχει σηκώσει το laptop του στον αέρα να βλέπει καλύτερα η αδελφή του στο skype. Η Ελένη είναι καθηγήτρια Ισπανικών. Με ένα μαρκαδόρο ζωγραφίζει ανθρωπάκια με άδειες τσέπες. Υστερα φτιάχνει συννεφάκια από πάνω και μέσα γράφει «ΡΟRQUΕ?».
«Γιατί;». Ο Αντώνης, η Ελένη και ο Νίκος κάθονται στο γκαζόν του Συντάγματος. Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο του τύπου «ένας φούρναρης, μια καθηγήτρια κι ένας αεροναυπηγός…». Μόνο που αυτό που ζουν και οι τρεις τους καιρό τώρα δεν είναι καθόλου αστείο.
Τετάρτη, 7.30 μ. μ. στο Σύνταγμα. «Ποστάρω «wake up Portugal»!», λέει ο Νίκος χωμένος στο twitter του. Αν δεν ξέρεις από τεχνολογία, δεν έχεις θέση σ’ αυτό το πλήθος. Οπου κοιτάξεις, κάποιος με το κινητό του τραβάει βίντεο. Οπου σταθείς, σε «γράφουν» τρεις τουλάχιστον κάμερες. Το «καταπληκτική ανάρτηση!» που ακούω δίπλα μου δεν έχει καμία σχέση με αμορτισέρ, το «σ’ ακολουθώ» μιλάει για το twitter και όχι για το τραγούδι του Λοΐζου, η «επανεκκίνηση» δεν είναι πολιτικό σύνθημα, αλλά μία ακόμη προσπάθεια να πιάσει σήμα το κινητό. Μέχρι χθες, η πιο στενή σχέση ανάμεσα στους ανθρώπους γύρω μου ήταν οι κοινοί φίλοι στο facebook. Σήμερα, είναι όλοι μαζί στον δρόμο. Κι αν υπάρχει έλλειμμα συνθημάτων και μια παράξενη αμηχανία σήμερα στην πλατεία, αν δηλαδή κανείς τους δεν ξέρει τι ακριβώς ζητάει ούτε και πώς να το απαιτήσει, οι «Αγανακτισμένοι του Συντάγματος» έχουν τουλάχιστον την απάντηση στην πρώτη ερώτηση κάθε πολίτη που διαμαρτύρεται: Πώς είναι να πηγαίνεις σε διαδήλωση;
Δίπλα στο σιντριβάνι της πλατείας, δύο διαφορετικές παρέες. Και των δύο τα μέλη είναι ντυμένα με μαύρα ρούχα. «Αυτά τα θέματα είναι λυμένα ιστορικά», λέει ο νεαρός στο πρώτο πηγαδάκι. «Οσοι δεν τα ξέρουν είναι ανιστόρητοι». Θεωρώντας πως η πολιτική αμφισβήτηση εκτείνεται και παραπέρα, πλησιάζω τη δεύτερη παρέα. «Είναι δώρο να γεννηθείς ράπερ, αδελφέ. Για να δηλώσεις ράπερ πρέπει να είσαι αληθινός…». Ανάμεσα στις παρέες με τα μαύρα, δεν θα μπορούσε να απλώνεται μεγαλύτερο ιδεολογικό βάραθρο. Η κοινή τους διαμαρτυρία θα οδηγούσε κάθε δημοσκόπο στην παραφροσύνη. Αλλά πάλι, από πολλές απόψεις αυτή η διαμαρτυρία δεν είναι σαν τις υπόλοιπες.
Αν είσαι πάνω από τριάντα χρόνων σ’ αυτό το πλήθος νιώθεις γέρος. «Ειδική Λαχανοκομία – Γεωπονικό Πανεπιστήμιο» γράφουν οι σημειώσεις που ‘χουν απλώσει στην άσφαλτο τα τέσσερα κορίτσια για να κάτσουν σταυροπόδι. «Πόσα εκατομμύρια λες να είμαστε;», κάνει η μία. Τα «πρωτάκια» των διαδηλώσεων φαίνονται από μακριά. Η κοπέλα απέναντι, που κάθεται πάνω στα «Λαχανικά Υπαίθρου», σηκώνει τους ώμους. Ποτέ πριν δεν χρειάστηκε να αποτιμήσει σε χιλιάδες την εικόνα του πλήθους.
Κάτι απαντάει, αλλά το καλύπτει η ντουντούκα: ο ιδιοκτήτης της, ένας 60άρης με μαλλί ώς τον ώμο, την προσφέρει «σ’ όποιον θέλει να τα πει!». «Ενωση Ελλήνων! Ενωση Ελλήνων!», φωνάζει ο πρώτος στη σειρά, μια στιγμή πριν του την πάρουν απότομα. Το αγόρι μετά απ’ αυτόν ξεκινάει δειλά: «Μην κολλάτε», λέει. «Βασικά, άμα έχετε κάτι να πείτε να ‘ρθείτε εδώ. Εγώ δεν έχω!». Και απροειδοποίητα παρατάει την ντουντούκα στην άσφαλτο. Μια γιαγιά από δίπλα, βλέποντας τη χρυσή ευκαιρία, ορμάει και… «Πότε θα κά-, ποτέ θα κάνει ξαστεριά», ξεφωνίζει με φωνή που πάλλεται. Μέχρι το «να πάρω το ντουφέκι μου», οι μισοί γύρω της τραγουδούν και οι άλλοι μισοί χαχανίζουν. «Ε, ρε πλάκες!», ξεκαρδίζεται ένας μουσάτος νεαρός, ενώ τρίβει στο μπλουζάκι του τα Rayban να ξεθολώσουν. Υστερα βλέπει πως τον κοιτάζω. «Δεν γελάω με τη γιαγιά», κάνει ντροπαλά. «Αυτό κοίταζα…». Προς τα εκεί που δείχνει ένα πλακάτ κουνιέται πέρα – δώθε: «Error 404», γράφει. «Democracy not found».
