Το 1965, την Ελλάδα κυβερνούσε η μειοψηφική κυβέρνηση Στεφανόπουλου με τη στήριξη της ΕΡΕ. Στις κινηματογραφικές αίθουσες παιζόταν ο «Ουρανοκατέβατος» και στα ραδιόφωνα το μεγάλο σουξέ της εποχής, ο πασίγνωστος «Αράπης» του Γ. Ζαμπέτα. Εκείνο τον χρόνο, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε τη «Διεθνή Σύμβαση για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων».
Η Ελλάδα υπέγραψε τη σύμβαση στις 7.3.1966. Οπως προέβλεπε η απόφαση της Γ.Σ., η σύμβαση τέθηκε σε ισχύ στις 4.1.1969. Στην Ελλάδα, είχε γίνει δικτατορία. Με την επικύρωση της σύμβασης, πάντως, η δικατορία δεν είχε κανένα πρόβλημα, ο ρατσισμός δεν ήταν άλλωστε θέμα.
Η σύμβαση επικυρώθηκε στις 18.6.1970 από την κυβέρνηση Παπαδόπουλου με το Ν.Δ. 494, αρμοδιότητας του υπουργού Εξωτερικών Π. Πιπινέλη. Αξιοσημείωτα μακάβριο ήταν ότι ο Πιπινέλης πέθανε την επομένη της επικύρωσης.
Εκτοτε, το να περάσει η σύμβαση στο Εθνικό Δίκαιο καθυστέρησε 9 χρόνια. Τον Μάρτιο του 1979, οι υπουργοί Εξωτερικών κ. Γ. Ράλλης και Δικαιοσύνης Γ. Σταμάτης έφεραν στη Βουλή το σχετικό νομοσχέδιο, που εγκρίθηκε ομόφωνα ως νόμος 927/1979. Αντιγράφοντας σχεδόν κατά γράμμα το κείμενο της σύμβασης του ΟΗΕ, ο νόμος (Αρθρο 1) ανέφερε ότι όποιος «δημοσίως, είτε προφορικώς είτε διά του τύπου ή διά γραπτών κειμένων ή εικονογραφήσεων, εκ προθέσεως προτρέπει εις πράξεις ή ενεργείας δυναμένας να προκαλέσουν διακρίσεις, μίσος ή βίαν κατά προσώπων ή ομάδες προσώπων εκ μόνου του λόγου της φυλετικής ή εθνικής καταγωγής του, τιμωρείται…» και ανέφερε τις ποινές.
Η τότε αντιπολίτευση (ΠΑΣΟΚ) είχε ζητήσει να διώκονται και οι διακρίσεις λόγω θρησκεύματος. Ράλλης και Σταμάτης, ωστόσο, είχαν τη γενεαλογία της σύμβασης με το μέρος τους. Γιατί αρχικά και στον ΟΗΕ η ιδέα ήταν να περιλαμβάνει η σύμβαση και τις θρησκευτικές διακρίσεις, κάτι στο οποίο αντέδρασαν οι Αραβες. Σε συνεργασία με τους Αφρικανούς, οι Αραβες πέτυχαν ένα συμβιβασμό, να υπάρξουν δηλαδή δύο ξεχωριστές αποφάσεις του ΟΗΕ, μία για τις φυλετικές και μία για τις θρησκευτικές διακρίσεις. Η δεύτερη δεν έγινε σύμβαση.
Το ΠΑΣΟΚ αντέδρασε και στο ότι ο Ν. 927 (αρ. 4) προέβλεπε ότι «η δίωξις χωρεί μόνον επί εγκλήσει», καθώς ήθελαν αυτό να γίνεται αυτεπαγγέλτως.
Η αυτεπάγγελτη δίωξη ήρθε μόλις το 2001 από τον υπουργό Δικαιοσύνης Μ. Σταθόπουλο. Οι διακρίσεις λόγω θρησκεύματος εντάχθηκαν ως πρσθήκη στον Ν. 927 το 1984 από τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Γ. Μαγκάκη με τον νόμο 1419. Το πόσο απόμακρο και αδιάφορο ήταν το θέμα για την πολιτική και την κοινωνία, πάντως, το καταδεικνύει το γεγονός ότι στη σχετική συζήτηση τότε (Φεβρουάριος 1984), ο Π. Κανελλόπουλος φάνηκε να πιστεύει πως ο Μαγκάκης είχε φέρει αιφνιδιαστικά έναν εντελώς νέο νόμο. Αφού δόθηκαν εξηγήσεις, παραδέχθηκε ότι δεν γνώριζε πως αυτός ο νόμος ήδη υπήρχε. Λεπτομέρεια με σημασία: Αδιαφορία επέδειξε και η Δικαιοσύνη. Ισως η μόνη δίκη με βάση τον 927 να ήταν εκείνη του Κ. Πλεύρη για το βιβλίο του «Εβραίοι, όλη η αλήθεια», το 2007.
